Միսիս Ուինքշիփի շնորհիվ ես այդ գիշեր կարող էի քնել շատ հարմար, փափուկ բազմոցի վրա, մաքուր սավանի ու վերմակի տակ: Բայց իրականում երկար, շատ երկար ժամանակ քնել չէի կարողանում: Շարունակ մտածում էի ինձ սպասող վիճակի մասին: Եվ որքան ավելի էի մտածում, այնքան ավելի քիչ էի ցանկանում ծխնելույզ մաքրողի աշակերտ դառնալ: Ես ճանաչում էի մի ծխնելույզ մաքրողի, որ իմ հոր հարևանն էր: Նա ուներ երկու աշակերտ, և նրանց կյանքը մեզ տղաներիս իսկական տանջանք էր թվում:
Միստր Փայքի մոտ, մեր հարևան ծխնելույզ մաքրողի անունն էր, աշակերտները շատ կարճ ժամանակ էին ապրում, նրանք շուտ-շուտ փոխվում էին, և նրանցից ոչ մեկը կես տարուց ավելի չէր մնում: Սովորաբար նրանք կամ մեռնում էին, կամ փախչում էին իրենց վարպետից: Արտաքինով նրանք բոլորն էլ իրար նման էին լինում, բոլորն էլ կեղտոտ, սևացած, պատառոտված հագուստով, արևի լույսի տակ նրանց աչքերը կկոցվում էին: Տղաների մեջ սարսափելի լուրեր էին տարածվել միստր Փայքի դաժանությունների մասին: Մենք հավատացած էինք, թե նա իր աշակերտներին սովորեցնում է ծխնելույզների մեջ մտնել այսպես, պարանի մի ծայրը կապում է աշակերտի լեզվին, մյուսը բռնում է իր ձեռքում և կանգնում տանիքին, եթե աշակերտը բավականաչափ ճարպկորեն չի մտնում ծխնելույզի մեջ, վարպետն ամբողջ ուժով ձիգ է տալիս պարանը: Իսկ եթե տղան դանդաղում է ծխնելույզի մեջ, վարպետը նրա տակ վառարանի մեջ տաշեղ է վառում, որի վրա նախապես պղպեղ է լցնում: Մի անգամ նա իր աշակերտներից մեկին ուղարկեց ծխնելույզի մեջ մտնելու և աշակերտը չվերադարձավ: Մենք լիովին համոզված էինք, որ միստր Փայքը չափից շատ տաշեղ է վառել և տղային ողջ-ողջ խորովել է ծխնելույզի մեջ: Թեև մի շաբաթ անց շատերը նրան տեսել էին Շորդիչում և ասում էին, որ նա պարզապես փախել է:
Այս բոլոր սարսափները պատկերացնելով՝ ես պառկել էի անքուն մինչև որ ժամացույցը խփեց տասներկուսը ապա մեկը, երկուսը: Վերջապես էս քուն մտա և քնեցի մինչև ժամը տասը: Միսիս Ուինքշիփը և Մարթան հավանորեն սովորականի պես վաղ էին վեր կացել, նրանք ոչ միայն նախաճաշել էին, այլև գնացել էին պատրաստի հագուստեղենի ինչ-որ խանութ։ Որ նրանք եղել էին այդպիսի խանութում, դրա ապացույցը դրված էր իմ աչքի առաջ: Իմ մահճակալի մոտ աթոռին դարսված էին մի մաքուր շապիկ, գուլպաներ, մահուդի ամուր բաճկոն և շերտավոր կտորից կարված գեղեցիկ անդրավարտիք, աթոռի տակ դրված էր մի զույգ կոշիկ, որ շատ ավելի լավն էր միստր Բեռնիի խլած կոշիկներից, իսկ աթոռի թիկնակին կախված էր մի գլխարկ: Ես ամենևին չէի կասկածում, որ այդ բոլոր հիանալի հագուստները ինձ համար են նախատեսված, ուստի և շտապեցի հագնել և բարևել միսիս Ուինքշիփին: Բարի պառավը շատ ուրախացավ, երբ ինձ տեսավ կարգին հագուստով: Նա տաք ջուր բերեց իմ ձեռքերն ու երեսը լվանալու համար, ինքը սանրեց գլուխս իր սեփական սանրով ու խոզանակով, օծանեց մազերս իր սեփական օծանելիքով:
– Դե հիմա նայիր հայելուն, Ջիմմի, – ասաց նա ուրախ. – տեսնո՞ւմ ես, ինչ լավն ես դու, ուղղակի հրաշք:
– Այս հագուստը շատ էլ նման չէ նրան, որ հագնում են ծխնելույզ մաքրողները, – ասացի ես հպարտությամբ շուրջս նայելով և գաղտնաբար հուսալով, թե նա ինձ համար մի ուրիշ զբաղմունք գտած կլինի: – Ես չէի ուզենա այսպիսի հագուստով ծխնելույզի մեջ մտնել:
– Ի՜նչ խոսք, – պատասխանեց միսիս Ուինքշիփը: – Այդ հագուստը դու կարող ես հագնել տոն օրերին, իսկ աշխատանքի համար Բելչերը քեզ մի որևէ ցնցոտի կտա: Մարթան գնացել է Բեմբերուել և երևի շուտով կվերադառնա Բելչերի հետ:
Իսկապես, իմ նախաճաշից հետո շուտով Մարթան վերադարձավ, սակայն ձիով ու սայլակով: Ձիու և սայլակի լուրը փոքր-ինչ հանգստացրեց ինձ: Նշանակում է միստր Բելչերն այնպես աղքատ չէ, ինչպես միստր Փայքը:
Անվտանգության համար ես ամբողջ օրը մնացի սենյակում: Մթնշաղին եկավ Բելչերը: Արտաքուստ նա ամենևին էլ նման չէր ծխնելույզ մաքրողի. նա սպիտակ էր և ոչ թե սև, հագել էր դարչնագույն վերարկու և դրել մի գեղեցիկ գլխարկ: Նրա դեմքը նույնպես գունատ էր և չեչոտ, ինչպես Մարթայինը. վերևի դեղին ատամներն առաջ էին եկել և շրթունքը չէր ծածկում դրանք: Ընդհանրապես նա ինձ դուր չեկավ: Մարթան նրան չէր ասել, թե ինչու են կանչել, և այժմ, երբ միսիս Ուինքշիփը նրան հայտնեց, թե ինչու են կանչել, նա, ըստ երևույթին, շատ էլ գոհ չմնաց:
– Քանի՞ տարեկան է տղան, – հարցրեց նայելով ինձ:
– Ինը տարեկան է, տասի մեջ, շատ փոքր չէ:
– Ընդհակառակը, մեծ է: Մեր արհեստը ամենից լավ է սովորել, երբ դեռ ոսկորները ճկուն են: Ի՛նչ մաքուր տղա է. ափսոս է սրան ծխնելույզ մաքրող դարձնել:
– Հապա ինչպե՞ս անենք: Բացի դրանից ուրիշ բան մտածել չենք կարող նրա համար: Վերցրեք նրան, Դիկ:
– Իմ գործերը լավ չեն գնում, – դժկամությամբ պատասխանեց միստր Բելչերը, – և չգիտեմ էլ, թե նա բավականաչափ բարա՞կ է գործարանային ծխնելույզների համար…
Նա գրպանից հանեց քանոնը և իմ ուսերը չափեց:
– Դժվար կլինի սրա համար, ինքը գեր տղա չէ. սրանից ավելի նիհարել չի կարող, իսկ ես սրան այնպես պետք է պահեմ, որ ավելի ճարպ չկուտակվի, թե չէ՝ փորձանք է. մեկ էլ տեսար որևէ տեղ խրվեց-մնաց ծխնելույզի մեջ: Այդպիսի մի դեպք վերջերս եղավ Բերմոնդսիի ճանապարհին գտնվող սղոցարանում: Նրա ծխնելույզը 98 ոտնաչափ բարձրություն ունի, իսկ երեխան խցկված մնաց ուղիղ կեսին, և մինչև այժմ էլ մնացել է այնտեղ…
– Դե բավական է ստեր փչես, Դիկ, – բարկացած ընդհատեց նրան միսիս Ուինքշիփը: – Երբ դուք գալիս էիք ինձանից բան խնդրելու, ես չէի նվնվում և զանազան պատճառաբանություններ չէր որոնում:
Ինչ-որ մի լավության վերաբերող այդ ակնարկը իսկույն միստր Բելչերին ստիպեց իր տոնը փոխել:
– Դե հո ես չեմ ասում, թե չեմ վերցնի, – արդարացավ նա: – Ես միայն ասում եմ, որ այժմ իմ աշխատանքը շատ չէ, և երեխաներ շատ էլ պետք չեն ինձ, քանի որ ես մեքենայով եմ աշխատում: Բայց և այնպես թող նա ապրի մեզ մոտ, այնուամենայնիվ ես նրան կսովորեցնեմ մեր գործը:
Այսպիսով իմ բախտը որոշված է: Ես դառնալու եմ ծխնելույզ մաքրող, ինձ սպառնում է որևէ ծխնելույզի մեջ մնալու վտանգը: Այս զզվելի, չեչոտ մարդը լինելու է իմ տերը: Ես ինձ անասելի դժբախտ էի զգում:
– Իսկ ե՞րբ տանեմ սրան, – հարցրեց միստր Բելչերը:
– Թեկուզ հենց այժմ: Նա պատրաստ է, իսկ ես շատ կուզենայի, որ տանեք հենց այսօր, մինչև գիշեր:
– Դե ինձ համար միևնույն է. այժմ, թող լինի այժմ: Վերցրու գլխարկդ, տղա:
Ես սաստիկ նեղացա միսիս Ուինքշիփից, որ նա ուզում է շուտ ազատվել ինձանից, և շատ սառը պատասխանեցի նրա սիրալիր հրաժեշտին: Միստր Բելչերի ձին ու սայլակը մեզ սպասում էին մեր փողոցի ծայրում, որտեղ միստր Բելչերը ձին հանձնել էր մի տղայի հսկողությանը՝ խոստանալով կես պեննի պարգևել: Երբ մոտեցանք, ես նկատեցի, որ այդ տղան Ջերրի Պեպն էր: Իմ սիրտը արագ-արագ խփեց, բայց, բարեբախտաբար, Ջերրին այնքան էր զբաղված կես պեննիի մտքով, որ ոչ մի ուշադրություն չդարձրեց ինձ վրա, և մենք բարեհաջող մեկնեցինք:
Երբ հասանք Բեմբերուել, այնտեղ, ուր ապրում էր միստր Բելչերը, արդեն ուշ էր: Դա մի փոքրիկ, կեղտոտ փողոց էր ջրանցքի մոտ: Այդ փողոցի բոլոր տներն ինձ շատ աղքատիկ թվացին: Ի դեպ, միստր Բելչերի տունը բոլորից բարձր և սիրուն էր: Դռանն ամրացված էր մի հիանալի պղնձե մուրճիկ: Տան համարը ցույց տվող թիվը նույնպես պատրաստված էր կռած պղնձից: Դռանը փակցված էր մի մակագրություն՝ «Ծխնելույզ մաքրող Բելչեր», իսկ փայլուն պղնձե զանգի տակ ամրացված էր մի տախտակ, վրան գրված՝ «Ծխնելույզ մաքրողի զանգը»: Լուսամուտների միջև կախված էր մի ցուցանակ, որի վրա կար մի ամբողջ պատկեր՝ Բուքինհեյմի պալատը, որի ծխնելույզից կրակի մի սյուն էր ժայթքում, պալատի լուսամուտում կանգնած էր Վիկտորիա թագուհին՝ թագը գլխին, մազերը գզգզված և ձեռքերը պարզած դեպի ծխնելույզ մաքրողը, որը վազում էր պալատ: Ծխնելույզ մաքրողի գլխարկին խոշոր տառերով գրված էր՝ «Բելչեր»: Պալատի դարպասի մոտ կանգնած ժամապահը գոռում է այն բառերը, որ գրված են նրա քթի շուրջը ծածանվող ժապավենի վրա. «Բելչեր, մենք կարծում էինք, թե չեք գա: Ուելսի իշխանը եկավ ձեր հետևից և վերադառնալով ասաց, որ դուք գնացել եք ուրիշ աշխատանքի»: – «Ճիշտ է, – պատասխանում էր Բելչերը (նույնպես ժապավենի միջոցով). – ես աշխատում էի դուքս Վելինգտոնի մոտ, բայց լսելով թագուհու կանչը՝ այնտեղ ամեն ինչ թողի կրակի մեջ և ահա այստեղ եմ»:
Իմ տարիքի մի տղա, նույնպես սև ու ցնցոտիներով, ինչպես միստր Փայքի աշակերտները, մեր սայլակի անիվների աղմուկը լսելով՝ դուրս վազեց տան անկյունից և ձիու սանձը բռնեց: Միստր Բելչերը դուրս եկավ սայլակից և ինձ թողեց մեջը:
– Թույլ տվեք ձեզ օգնեմ, պարոն, – քաղաքավարությամբ ինձ դիմեց փոքրիկ ծխնելույզ մաքրողը: – Բայց, ասենք, ավելի լավ է պարոնը իջեցնի ձեզ, թե չէ իմ ձեռքերով կարող եմ կեղտոտել ձեր շորերը:
– Ի՜նչ պարոն է դա, – ծիծաղեց միստր Բելչերը: – Ա՛յ դու անմիտ, անմիտ: Դա պարզապես նոր աշակերտ է:
– Նոր աշակե՞րտ: Ի՞նչ է, խելագարվե՞լ ես, Դիկ: Քո ինչի՞ն էր պետք նոր աշակերտը:
Այս խոսքերն ասաց տան դռնից դուրս եկող մի գեր, անբարետես կին: Նրա գզգզված գլխին կար մի կանացի թասակ՝ խայտաբղետ ժապավեններով, ականջներին շողշողում էին օղեր, բայց դեմքից ես իսկույն հասկացա, որ դա միսիս Ուինքշիփի հարազատ քույրն է:
– Ինչիս էր պե՞տք: Ամենևին էլ պետք չէր, – խոսեց միստր Բելչերը: – Ես պետք է սրան վերցնեի, որպեսզի քո քրոջը չնեղացնեմ: Գնանք սենյակ, ամեն ինչ կպատմեմ քեզ:
Ապա դառնալով տղային և ցույց տալով ինձ՝ ասաց.
– Սրան տար խոհանոց, Սեմ: Երբ պետք լինի, կկանչեմ:
Սեմը ձիու սանձը բռնեց և քաշելով տարավ տան հետևի ընդարձակ բակը, որի մի կողմում գտնվում էր երկու դռներով մի երկար, սևավուն մարագ:
– Հապա, դուրս արի, – կոպիտ ձայնով ասաց ինձ Սեմը՝ կանգ առնելով այդ դռներից մեկի առաջ: – Ահա այստեղ է խոհանոցը: Տես, որ աղմուկ չհանես, երբ ներս մտնես, թե չէ կարթնացնես այնտեղ քնած տղային և ինքդ էլ դրանից ուրախ չես լինի: Ես հիմա կգամ, ձին տեղավորեմ՝ գամ: Դուռը չբախես, փակված չէ, հրիր, կբացվի:
Ես թեթևակի հրեցի կեղտոտ սև դուռը, իսկապես որ հեշտ բացվեց, և մտա խոհանոց: Դա շատ մութ մի սենյակ էր, որ փոքր-ինչ լուսավորվում էր կաթսայի տակ վառվող մի քանի ածուխի կրակով: Սկզբում ես ոչինչ չկարողացա նկատել, բայց աչքերս կամաց-կամաց վարժվեցին մթությանը, և կարողացա տեսնել, որ կրակի մի կողմում դրված են մի սեղան և երկու աթոռ, իսկ մյուս կողմում մի սև կույտ էր, որից խռմփոց էր լսվում: Ես մի քանի քայլ առաջ գնացի, աշխատելով ոչ մի աղմուկ չհանել, երբ հանկարծ սև կույտից լսվեց հաչոց, և ինձ վրա հարձակվեց մի փոքրիկ շնիկ:
– Ի՞նչ ես բարկացնում դրան, Սեմ, – լսվեց մի բարկացկոտ ձայն միևնույն կույտից, – նա հո քեզ ոչինչ չի անում: Եվ դուռն էլ փակիր, գարշելի թափառաշրջիկ, առանց այդ էլ իմ բոլոր ոսկորները ցավում են, իսկ դու քամի ես ներս թողնում: Փակիր դուռը, անիծյալ լակոտ:
Ավելի ուշադիր նայելով ես նկատեցի, որ կույտի միջից ծունկի ելավ մի կերպարանք: Երբ այդ կերպարանքը ձայնը բարձրացրեց, շնիկն էլ սկսեց ավելի բարձր հաչել:
Ես վախեցա:
– Սեմը չի, – ասացի երկչոտ ձայնով, – այդ ես եմ:
– Դե փակիր դուռը, քեզ ասում եմ:
Այս խոսքի հետ ծանր կոշիկի նման մի բան թռավ երեսիս մոտով և թրխկոցով դիպավ իմ հետևի պատին:
Ես վախեցա դուռը ներսից ծածկել և մնալ այդպիսի սարսափելի ընկերոջ հետ: խոհանոցից դուրս եկա և ուզում էի դրսից ծածկել դուռը, երբ երևաց Սեմը՝ լապտերով լուսավորելով իր ուրախ դեմքը:
– Ինչո՞ւ խոհանոց չես մտել, – դիմեց նա ինձ: – Ես հո քեզ ասացի՝ դուռը հրիր:
Ես Սեմին պատմեցի, թե ինչպիսի ընդունելություն գտա խոհանոցում:
– Գնանք, – ծիծաղելով ասաց նա և իր սև ձեռքով բռնեց իմ ձեռքը: – Սարդից վախենալու հարկ չկա։ Մինչև Նա իր պարկերի կույտից ցած գա, դու արդեն ուղեփակ հասած կլինես:
– Բայց ես շնից չեմ վախեցել, այլ այն մարդուց, որ պառկած է կրակի մոտ՝ պարկերի վրա:
– Դե, հենց նա է Սարդը: Ի՞նչ մարդ է դա: Դե գնանք, գնանք. չէ՞ որ պարոնը քեզ պատվիրեց խոհանոցում լինել:
Սեմը դուռը բաց արեց և ներս մտավ, իսկ ես հետևեցի նրան՝ աշխատելով որքան կարելի է կամաց քայլել, որպեսզի նորից չբարկացնեմ պարկերի վրա պառկած կերպարանքին:
– Այն ո՞վ էր քիչ առաջ այստեղ, – ողբացող ձայնով հարցրեց Սարդը: – Թխթխկացրեց, աղմկեց, այնպիսի քամի ներս թողեց, որ մարդ կարող էր մեռնել: Դու նրան տեսա՞ր, Սեմ:
– Ով է եղե՞լ: Այստեղ է եղել մի անվանի կոմս, լորդ Ֆլեֆֆիմի որդին, որ եկել էր քո առողջությունն իմանալու և քեզ համար սպեղանի էր բերել հոդացավի դեմ: Իսկ դու վերցրել և կոշիկդ ես նետել նրա վրա: Փորձանք կբերի գլխիդ քո այդ հիմար սովորությունը, անպայման մի օր փորձանք կբերի, Սարդ:
– Օ՜հ, իսկապես ես մեղավոր չեմ, – տնքաց Սարդը, – իմ ոսկորներն այնպես են ցավում, իսկ այստեղ դուռը բաց են անում և քամին բաց թողնում ինձ վրա: Մի՞թե կոշիկը ցավեցրել է նրան, Սեմ:
– Այնքան էլ չի ցավեցրել: Նա նեղացող տղա չի. ահա ինքը:
Սեմը լապտերը բարձրացրեց այնպես, որ Սարդը կարող էր պարզ տեսնել ինձ: Ես ևս նայեցի խեղճ տղային: Նա հագին ուներ սև ցնցոտիներ, նստել էր կուչ եկած, մի ձեռքը հենել էր պարկերի կույտին, որ նրա համար որպես անկողին էր ծառայում, իսկ մյուս ձեռքով աչքերից հետ էր տալիս մազերը:
– Ներեցեք ինձ, սըր, – դիմեց նա հեզ ձայնով, – երբեմն ցավից ինձ կորցնում եմ: Հուսով եմ, որ ձեզ չեմ ցավեցրել:
Նախքան ես կպատասխանեի՝ Սեմը սկսեց բարձր քրքջալ:
– Հիանալի է, սքանչելի, – գոչեց նա: – Սա ինձ էլ խաբեց, բայց իհարկե ոչ այդքան լավ: Հիմարի գլուխ, սա ամենևին էլ սըր չէ և ոչ լորդի որդի: Սա պարզապես մի տղա է, որին հանձնել են այստեղ սովորելու:
– Սովորելո՞ւ, – զարմացած հարցրեց Սարդը: – Ա՛յ քեզ բան:
– Ի՞նչ կա զարմանալու, – միջամտեցի ես: – Մի՞թե չեմ կարող սովորել և դառնալ ծխնելույզ մաքրող:
– Ախր դու ի՞նչ պիտի սովորես, երբ մեր պարոնը ինքը ոչ մի աշխատանք չունի և ամենևին ծխնելույզ չի մաքրում:
– Ինձ համար միևնույն է, – անհոգությամբ պատասխանեցի ես, – կանեմ նույնը, ինչ-որ մյուս տղաները: Դուք երկուսդ ի՞նչ գործ եք անում:
– Սարդը բոլորովին ոչինչ չի անում, – բացատրեց Սեմը: – Պարոնը վաղուց հետ ուղարկած կլիներ նրան, բայց չի կարելի, նրան վերցրել է յոթ տարվա պայմանագրով: Իսկ ես երբեմն առավոտները պարոնի ու Նեդ Փերքսի հետ գնում եմ մեքենայով աշխատելու, իսկ դա բոլորովին դատարկ գործ է: Ամբողջ ձեռնարկությունն ապրում է գիշերային աշխատանքով, որ կատարվում է գյուղերում: Ես էլ պարոնի և Նեդի հետ գնում եմ սայլակը պահելու:
– Իսկ այդ ինչ աշխատանք է գյուղերում, – հետաքրքրվեցի ես:- Այնտեղ գործարանների ծխնելույզների վրա՞ պիտի բարձրանալ:
– Չգիտեմ, թե ուր պիտի բարձրանալ: Ես կարծում եմ՝ ոչ մի տեղ էլ չեն բարձրանում, – պատասխանեց Սեմը:
Եվ մուր էլ չեն բերում տուն: Չեմ հասկանում, թե ինչ ուղևորություններ են, – ասաց Սարդը նորից կնճռոտվելով ցավից:
Նա պառկեց իր անկողնում և սկսեց տնքալ և ախուվախ անել: Նախքան նրա ցավը կմեղմանար, և մենք կկարողանայինք շարունակել ինձ համար հետաքրքիր խոսակցությունը, լսվեց վարպետ Բելչերի ձայնը, որ ինձ կանչում էր իր մոտ: Սեմի օգնությամբ ես գտա տան հետևի դռան ճանապարհը, և այնտեղից իմ նոր տերը ինձ տարավ հյուրասենյակ:
Այնտեղ նստած էր այն հաստամարմին, թուխ կինը, որին ես իրավացիորեն միսիս Բելչերի տեղ էի դրել, իսկ սեղանին դրված էին հաց, կարագ և սոխ: Միսիս Բելչերն ինձ այնքան էլ սիրալիր չդիմավորեց:
– Ա՛յ տղա, ի՞նչ է քո անունը:
– Ջիմ:
– Ահա, ընթրիր, եթե ուզում ես։ Սա կաքավ չէ՝ խնձորի համեմունքով, որով երևի ուրիշները հյուրասիրել են քեզ, բայց մեզ մոտ սրանից լավը չսպասես:
– Շնորհակալ եմ, – պատասխանեցի ես հաշտարար ձայնով: – Ես շատ եմ սիրում հացը կարագով և սոխով:
– Բան ասաց: Ես կարծում եմ ամեն ուտելիք էլ սիրում ես: Կարծես քիչ էր, որ մի պարապ շուն ուտում էր մեր հացը, այս մեկ ավարան էլ ավելացավ…
– Դե լավ, վերջ տուր, – լռեցրեց իր կնոջը միստր Բելչերը: – Ախր քույրդ չգիտե մեր գործերի մասին: Եթե ամեն ինչ առաջվա պես լիներ, մեզ համար մեծ բան չէր լինի տղային մեզ մոտ վերցնելը: Իսկ դու, ի՞նչ է, ուզում ես, որ ես ամեն ինչ նրան պատմե՞նք:
– Բան հնարեցիր, – գոչեց միսիս Բելչերը: – Ինձ որ հարցնես, ավելի լավ է քաղցից մեռնենք, քան թե պատմենք նրան:
– Իսկ դու ավելի շատ դուրս տուր տղայի մոտ, որ հենց նոր է մտել մեր տուն, – ծաղրանքով ասաց միստր Բելչերը: – Դու կեր, Ջիմ, – ավելացրեց նա դիմելով ինձ: – Տիրուհին այսօր մի քիչ վատ տրամադրություն ունի, նրա քնելու ժամանակն է, հոգնած է:
Ես ակնարկը հասկացա և շտապեցի շուտ վերջացնել ընթրիքի համար ինձ հատկացված հացի մեծ կտորը:
– Դե, այժմ գնա քնելու, – ասաց ինձ միստր Բելչերը, երբ ես հայտնեցի, որ պատրաստ եմ: – Դու կգտնես խոհանոցի ճանապարհը: Ինձ մոտ աշխատող բոլոր տղաներն այնտեղ են քնում, այնտեղ տաք է ու լավ: Քեզ համար առանձին անկողին սարքիր, երկուսով քնելն առողջապահական չէ, իսկ պարկեր շատ կան, բոլորիդ կբավականացնեն: Բարի գիշեր: Առավոտյան կարող ես վեր չկենալ, մինչև քեզ չկանչեն:
– Դու նրան բանվորական հագուստ տվե՞լ ես, – հարցրեց միսիս Բելչերը:
– Վայ, մոռացել էի: Ահա, – ասաց տերս անկյունից վերցնելով և ինձ տալով մի սև կապոց: – Շապիկը և կոշիկները թող քոնը մնան, իսկ մյուս շորերդ լավ փաթաթիր և վաղն առավոտյան բեր այստեղ:
Ես կապոցը վերցրի, տերերիս բարի գիշեր մաղթեցի և գնացի հետ խոհանոց:
