Հոր անվերապահ սերը
Բիլը իր տասնամյա աղջկա հետ ապրում էր մի փոքր քաղաքում, ուր հինգ տարի է ինչ տեղափոխվել էր։
Հասցրել էր սիրվել բոլորի կողմից, իր աշխատասիրության, բարության, հոգատարության շնորհիվ։ Սիրող ու նվիրված հայր էր։ Ժամանակին Բիլը շատ հարուստ, ազդեցիկ մարդ էր՝ իրավաբան, և աշխատում էր քաղաքի լավագույն գրասենյակում, ապրում շքեղ առանձնատանը, վարում թանկարժեք մեքենա։ Երջանկությունը երկար չի տևում․ Բիլի բոլոր ջանքերը՝ փրկելու կնոջը չարաբաստիկ հիվանդության ճանկերից, ապարդյուն է անցնում։ Կինը մահանում է քաղցկեղից։ Որպես նվիրված ու սիրող ամուսին Բիլը իր ամբողջ կարողությունը վատնել էր կնոջ դեղերի վրա, ազատվել էր նաև աշխատանքից, որպեսզի խնամեր նրան։ Անցյալից թողել էր միայն թանկարժեք մեքենան՝ իր միակ ապրուստի միջոցը։ Առավոտյան արթնանում, նստում էր մեքենայի ղեկին՝ տաքսու վարորդ էր, և ուշ երեկոյան տուն վերադառնում՝ չմոռանալով Էմիլիին կոնֆետ բերել։
Այսպես անցնում են տարիներ, էմիլին մեծանում է։ Հայրը նրան հագցնում է նորաձևության վերջին ճիչով, ուղարկում է քաղաքի լավագույն դպրոցը՝ ուսանելու, հույս ունենալով, որ լավ մարդ, լավ մասնագետ կլինի և կկիսի իր հետ տան հոգսերը։ Բիլը իրեն ոչինչ չէր գնում, անգամ աողջական խնդիրներ ունենալով հանդերձ, բժշկի չէր գնում։
Ի տարբերություն հոր՝ Էմիլին, ամաչելով իր ծնողի մասնագիտությունից, սեփական ծնողին բոլոր իր ընկերների մոտ ներկայացնում էր որպես իր անձնական վարորդ։ Բիլը սրտնեղվում էր աղջկա արարքից, սակայն ըմբռնումով մոտենում, չէ որ նրա ընկերների ծնողները հարուստ գործատուներ էին։ Մի օր Էմիլին հորը հայտնեց, որ ինքը մեկնում է ուրիշ քաղաք սովորելու և իրեն գումար է հարկավոր։ Բիլն ամբողջ գիշեր չքնեց՝ աղջկա նշած գումարի չափը բավականին շատ էր հասարակ վարորդի համար, բացի այդ էլ շատ էր կապված աղջկան։ Որոշումը իրեն ուշացնել չտվեց․ վաճառեց իր ապրուստի միջոցը՝ մեքենան։ Դողդողացող ձեռքերով դրեց գումարը ծրարի մեջ ու տվեց աղջկան։ Հաջորդ առավոտ Էմիլին իր սովորության համաձայն սրճեց, սենյակից հանեց մեծ ճամպրուկը, հոր տված գումարով ծրարը տեղավորեց պայուսակի մեջ և ժպտուն աչքերով շտապեց դուրս։ Հայրը տաքսի կանչեց։ Էմիլին զարմացած նայեց հորը։ Ամբողջ ճանապարհին նրան տանջում էր մի հարց․ << ՈՒ՞ր էր հայրիկի մեքենան>>։ Ամբողջ կյանքը իր ուրախ ու տխուր գույներով ու պահերով հիշեց։ Սիրտը սկսեց արագ բաբախել, աչքերը լցվեցին արցունքով, երբ հիշեց, թե ինչպես հորը ընկերների մոտ սովորական վարորդ ներկայացրեց։
- Ետ շրջե՛ք մեքենան, մենք վերադառնում ենք։
Վարորդը շրջադարձ կատարեց։ Էմիլին հասավ տուն և գտավ հորը ընտանեկան ալբոմի առաջ՝ արտասվալից աչքերով։ Նա երբեք հորը արտասվելուց չէր տեսել։
- Հայրի՛կ, ների՛ր ինձ, ինձ պետք չի զվարճանքները, աշխատանքը, ուսումը, եթե դու կողքիս չես։ Սիրելի հայր դու քո կյանքն ես ինձ տվել, իսկ հիմա իմ հերթն է․ ներիր, թե կարող ես
Հայրը գրկեց աղջկան և համբուրեց, խորը հոգոց հանեց և շշնջաց
- Ճիշտ եմ դաստիարակել քեզ, զավակս։ Սիրում եմ քեզ անսահման
։
Մարդի՛կ, գնահատեք Ձեր ծնողներին, երբեք մի՛ ամաչեք նրանց մասնագիտությունից։
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
