Անտառի կենտրոնում էր գտնվում չլսված, չտեսնված, լազուր ջրերով լճակը:
Հեռվից, կարծես հեքիաթային դաշտ լիներ՝ լեցուն երկնագույն ծաղիկներով կամ երկնքից պոկված մի կտոր էր՝ սփռված անտառի կենտրոնում: Այնքան մաքուր էր ջուրը, որ կարծես հայելի լիներ. երբ նայում էիր նրա մեջ, տեսնում էիր լողացող ոսկե ձկնիկներ, ծովային ձիուկներ, տարատեսակ բույսեր և արևի շողերից փայլատակող երփներանգ քարեր: Ափերին վեր էին խոյանում ծաղկառատ բլրակներ՝ իրենց բազմերանգ և անուշաբույր ծաղիկներով և բազմազան ծառերով: Բնությունը հիասքանչ էր՝ լիճը թագուհին էր տարածքի:
Կենդանիները, որոնք գալիս էին ըմբոշխնելու քաղցրահամ լճի ջուրը, գորովանքով, խնամքով էին վերաբերվում նրան՝ չէին աղտոտում. . .
Շոգ օրերին հավաքվում էին նրա ափին, հիանում, զմայվում տեսարանով, որը դրախտ էր հիշեցնում, վայելում քաղցրահամ ջուրը, լսում թռչունների դայլայլը: Լիճն էլ, իր հերթին, շնորհակալ էր լինում կենդանիներին իրեն այդքան երկրպագելու, մեծարելու համար: Հերթական մի օր, երբ բոլոր կենդանիները արևից պաշտպանվելու և զովանալու համար լճի ափին էին հավաքվել, անծանոթ ձայներ լսեցին: Իմաստուն կրիան անմիջապես ճանաչեց այդ ձայները՝ մարդիկ էին: Մի ամբողջ շարասյուն իրենց ետևից բերում էր տասնյակ մեքենաներ և տեխնիկա: Կենդանիները թաքնվեցին անտառում՝ հասկանալու, թե ի՞նչ է կատարվում: Միայն կրիան գլուխը կախեց և սուզվեց ջրի մեջ: Հաջորդ առավոտ կենդանիները արթնացան անտանելի աղմուկից. այդ մարդիկ շինություններ էին կառուցում՝ առողջարաններ, ռեստորաններ և բնակելի տներ: Շուտով լճակի վրա հայտնվեցին կլոր խողովակներ, որից հրաշք լճակի մեջ էին թափվում գարշահոտ հեղուկներ: Որքան հնարավոր էր լճակը փորձում էր մաքրել իր ներսում այդ կեղտը, աղտը՝ հույս ունենալով, որ մի օր այն կդադարի, բայց ապարդյուն: Օր օրի ավելանում էին լճակի մեջ բացվող խողովակները: Կենդանիները այլևս լճի ափ չէին գալիս՝ ամեն ինչ փոխվել էր. լճակի ջրերը առաջվա պես թափանցիկ չէին, գորշ էին ու մամռոտ: Անցնում էին օրերը, տարիները. կենդանիների հիշողության մեջ էր մնացել հեքիաթային լճակը՝ հիմա այնտեղ միայն կանաչ մամուռն էր թագավորում՝ իր գորտերի թագավորությամբ:
Գարշահոտությունը հեռվից բոլորին հուշում էր, որ այդտեղ ճահիճ կա: Լճակը այլևս չկար: Չկար լճակ, չկար գեղեցկություն, չկային ափին գտնվող հյուրանոցում, ռեստորանում այցելուներ: Շուտով մարդիկ գարշահոտության պատճառով լքեցին տարածքը՝ իրենց ետևում թողնելով կառուցած տներ և մի մեծ ճահիճ՝ իր անտանել գորտերի թագավորությունով:
Մարդի՛կ, հարգե՛ք ու սիրե՛ք բնությունը:
Թույլ տվե՛ք, որ ձեր երեխաներն էլ վայելեն նրա բարիքները
Մի՛ աղտոտեք, մի՛ հիվանդացրեք նրան. . .
Մտածե՛ք ապագայի մասին:
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
