Օլգա Գավրինցևա
Բամբուկենիների մեջ ապրում էր պանդաների ընտանիքը՝ հայր պանդան, մայր պանդան և դուստր պանդան։ Երբեմն փոքրիկ պանդան ձանձրանում էր և շատ էր ուզում ընկերներ ունենալ։ Ոչ շատ հեռվում ապրում էր եղջերուների ընտանիքը՝ մայր եղջերուն, հայր եղջերուն և երկու փոքրիկ եղնիկները։ Եղնիկներն ամբողջ օրը խաղում էին միամյանց հետ ու վազվզում մարգագետնում։
– Եկեք ընկերներ լինենք,- առաջարկեց փոքրիկ պանդան։
– Ինչի՞ համար քեզ հետ ընկերանանք։ Դու մեզ նման չես,- պատասխանեց մի եղնիկը։- Դու մեզ նման արագ վազել ու թռչկոտել չգիտես։ Կճղակների փոխարեն դու մագիլներ ունես։
– Դու միայն բամբուկ ուտել ու ծառերի վրա մագլցել գիտես,- ասաց մյուս եղնիկը։
Եվ նրանք շտապեցին հեռանալ պանդայից և խաղալ միայն միմյանց հետ։
Տխրեց պանդան, լացեց ու գնաց ծնողների մոտ.
– Եղնիկները չեն ուզում ինձ հետ ընկերանալ,- ասաց պանդան,- քանի որ ես իրենց նման չեմ։ Ուրեմն ես ավելի՞ վատն եմ, քան նրանք։
– Եթե դու նրանց նման չես, դա չի նշանակում, որ դու վատն ես,- պատասխանեց մայր պանդան։
– Լավ ընկեր լինելու համար բացարձակապես պարտադիր չէ իմանալ այն, ինչ գիտեն մյուսները,- ասաց հայր պանդան։
Մի անգամ դժբախտություն տեղի ունեցավ։ Եղնիկներն անտառում, իրար հետևից վազելով, ընկան որսորդների փորած փոսը։ Ինչքան նրանք փորձեցին փոսից դուրս գալ, չկարողացան։ Նույնիսկ թռչկոտելը չօգնեց նրանց։ Նրանց ծնողները կանգնել էին փոսի եզրին և ոչ մի բանով չէին կարող օգնել իրենց ձագուկներին։ Փոսը շատ խորն էր։
Պանդան եղնիկներին տեսավ փոսի մեջ ու վազեց տուն՝ օգնություն կանչելու։
– Եղնիկների հետ դժբախտություն է պատահել։ Մենք պետք է նրանց օգնենք,- բացականչեց նա։ – Մեզ ամուր բամբուկի ձողեր ու լիանաներ են պետք։
Հայր պանդան բամբուկի ձողեր հանեց, իսկ մայր պանդան՝ իր սուր ճիրաններով ճկուն լիանաներ կտրատեց։ Եվ նրանք բոլորով գնացին դեպի փոսը։
Փոքրիկ պանդան իջավ փոսի մեջ և լիանաների օգնությամբ եղնիկներին կապեց բամբուկներին։ Նա դա հեշտությամբ արեց։ Իսկ եղնիկները չէին կարող իրար կապել, քանի որ նրանք մագիլների փոխարեն կճղակներ ունեին։
Իսկ վերևից մեծ պանդաներն ու եղջերուները միասին սկսեցին դուրս քաշել բամբուկները, որոնց կապված էին եղնիկները։ Եվ հերթով եղնիկներին դուրս բերեցին փոսից։
Եղնիկները չգիտեին ինչպես իրենց շնորհակալությունը հայտնեն պանդաներին։ Նրանք մոտեցան փոքրիկ պանդային։
– Ինչ լավ է, որ դու մեզ նման չես,- ասաց մի եղնիկը։ – Եվ շատ լավ է, որ կճղակների փոխարեն դու մագիլներ ունես։
– Եվ շատ լավ է, որ դու կարողանում ես ծառերի վրա մագլցել, – ասաց մյուսը։
Եղնիկներն արդեն իրենք էին ուզում ընկերանալ փոքրիկ պանդայի հետ։ Եվ այդ օրվանից նրանք դարձան անբաժան ընկերներ։ Հետո՞ ինչ, որ պանդան չէր կարողանում արագ վազել ու թռչկոտել։ Փոխարենը նա խելացի էր, բարի և ուրախ։ Իսկ եղնիկներն իրենք էլ հասկացան այն, ինչ պանդային ասել էին նրա ծնողները. ընկերներ լինելու համար պարտադիր չէ բոլորին իրար նման լինել։
Թարգմանությունը՝ Վ. Բուռնուչյանի
