Փոքրիկ աքաղաղը յուրաքանչյուր առավոտ դիմավորում էր արևին։ Բարձրանում էր ցանկապատի վրա, «ծուղրուղո՜ւ» կանչում, ու անտառի վրա հայտնվում էր ոսկեզօծ արևը։ Իսկ ահա այսօր, «ծուղրուղու» կանչելուց հետո արևի փոխարեն մոխրագույն մառախուղը դուրս եկավ։
– Հիմա որտեղի՞ց գտնեմ արևին,- մտածեց աքաղաղը, հագավ իր երկարաճիտ կոշիկներն ու գնաց փիսիկի մոտ։
-Դու գիտե՞ս, թե որտեղ է արևը,- հարցրեց նա փիսիկին։
-Մյաո՜ւ, ես այսօր մոռացել եմ լվացվել։ Երևի արևը դրանից է նեղացել ու չի եկել այսօր,- մլավեց կատուն։
Չհավատաց փիսիկին աքաղաղը և գնաց նապաստակի մոտ։
-Ես այսօր մոռացել եմ ջրել իմ կաղամբը։ Այդ պատճառով արևը չի հայտնվել,- շշնջաց նապաստակը։
Չհավատաց աքաղաղը նապաստակին ու գնաց գորտի մոտ։
-Կվա-կվա,- կռկռաց գորտը։ – Այդ ամենն իմ պատճառով է։ Ես մոռացել եմ իմ ջրաշուշանին «բարի լույս» մաղթել։
Չհավատաց աքաղաղը նաև գորտին ու վերադարձավ տուն։ Նստեց թեյելու ու հիշեց. «Ախր երեկ ես մայրիկիս նեղացրեցի ու մոռացա ներեղություն խնդրել»։
Եվ մայրիկին ասեց.
– Ներիր ինձ, մայրի՛կ, խնդրում եմ։
Ու հայտնվեց արևը։
Իզուր չեն ասում. «Բարի գործից աշխարհը լուսավորվում է, ասես արև է ծագում»։
