Հաջորդ օրը Պինոքիոն գնաց դպրոց։
Պատկերացրեք, թե ի՜նչ արին ծույլ ու անպիտան երեխաները, երբ տեսան, որ իրենց դպրոցը մի բուրատինո մտավ։ Այնպիսի մի ծիծաղ սկսեցին, որ էլ վերջ չուներ։ Մեկը մի կատակ էր անում նրա հետ, մյուսը մի այլ, մեկը գլխարկն էր գլխից թռցնում, մյուսը բլուզն էր ետևից ձգում, մեկը փորձում էր նրա քթի տակ թանաքով բեղեր սարքել, մյուսն էլ աշխատում էր նույնիսկ ձեռքերից ու ոտքերից թելեր կապել ու պարեցնել։
Սկզբից Պինոքիոն համարձակ, առանց ուշադրություն դարձնելու առաջ գնաց, բայց վերջիվերջո, տեսնելով, որ համբերությունը հատում է, շրջվեց նրանց կողմը, որոնք ամենից շատ էին ձեռք առնում ու ծիծաղում իր վրա, և մռայլ դեմքով ասաց.
— Լավ իմացեք, տղաներ, ես չեմ եկել այստեղ ձեր ծիծաղի առարկան դառնալու համար։ Ես հարգում եմ ուրիշներին և ցանկանում եմ, որ ուրիշներն էլ ինձ հարգեն։
— Կեցցե՛ս, սատանա. տպած գրքի նման ես խոսում,— աղաղակեցին այն անպետք չարաճճիները, ետ ցատկելով թուլացած խելահեղ ծիծաղից։ Իսկ նրանցից մեկը, որ մյուսներից ավելի հանդուգն էր, ձեռքը մեկնեց, որ բուրատինոյի քթի ծայրից բռնի։
Բայց չկարողացավ, որովհետև Պինոքիոն ոտքը սեղանի տակից մեկնելով ուժեղ մի քացի հասցրեց նրա ազդրոսկրին։
— Օ՜ֆ, ինչ ամուր ոտքեր ունի սա,— ճչաց տղան, տրորելով Պինոքիոյի կապտեցրած տեղը։
— Իսկ արմունկները… ոտքերից էլ են ամուր,— ասաց մի ուրիշը, որը կոպիտ կատակների համար արմունկի մի հարված էր ստացել ստամոքսին։ Բանն այն է, որ այդ քացու և արմունկի հարվածներից հետո Պինոքիոն ձեռք բերեց դպրոցի ողջ երեխաների համակրանքը։ Դրանից հետո բոլորն էլ նրան հարգում էին և հրաշալի տղա համարում։
Նույնիսկ ուսուցիչը գովում էր նրան, որովհետև տեսնում էր, որ միշտ էլ ուշադիր է, աշխատասեր, քաղաքավարի, միշտ դպրոց է գալիս առաջինը և ոտքի կանգնում վերջինը, երբ դասերը վերջանում են։
Միակ թերությունը որ կար, այդ բազմաթիվ ընկերների հետ ընկնելն էր, որոնցից շատերը հայտնի էին իրենց ծուլությամբ ու վատ վարքով։ Ուսուցիչն ամեն օր նրան զգուշացնում էր, քիչ չէր խրատում նաև բարի Ֆեյան, անընդհատ կրկնելով.
— Լավ իմացիր, Պինոքիո, այդ քո դպրոցական վատ ընկերները վաղ թե ուշ կկտրեն քո սերը դեպի սովորելը և մի օր էլ քեզ կգցեն դժբախտության մեջ։
— Ո՛չ մի վտանգ չկա,— պատասխանում էր բուրատինոն, ուսերը վեր բարձրացնելով ու ցուցամատը ճակատին դնելով, կարծես թե ցանկանալով ասել. «Այստեղ քիչ խելք չկա»։
Այնպես պատահեց, որ մի օր, երբ նա դպրոց էր գնում, հանդիպեց մի խումբ իրեն դիմավորող սովորական ընկերների, որոնք ասացին նրան.
— Գիտե՞ս ինչ մեծ նորություն կա:
— Չէ։
— Այստեղի ծովը մի Շնաձուկ է եկել, որը սարի չափ կա։
— Իսկապե՞ս… Չլինի այդ այն Շնաձուկն է, որը խեղդեց խեղճ հորս։
— Մենք գնում ենք ծովափ նրան տեսնելու։ Կգա՞ս։
— Չէ, ուզում եմ դպրոց գնալ։
— Ի՞նչ օգուտ դպրոցից, դպրոց վաղն էլ կգնանք։ Մի դաս ավել, մի դաս պակաս, ի՞նչ նշանակություն ունի, միևնույնն է, մարդ նույն հիմարն է մնում։
— Բա ուսուցիչն ի՞նչ կասի:
— Ուսուցիչն ինչ ուզում է, թող ասի։ Նրան հենց դրա համար էլ վճարում են, որ ամբողջ օրը մռթմռթա։
— Իսկ իմ մա՞յրը։
— Մայրերը երբեք ոչինչ չեն իմանում,— պատասխանեցին այդ անպիտանները։
— Գիտե՞ք ես ինչպես կանեմ,— ասաց Պինոքիոն,— Շնաձկանը, իհարկե, ուզում եմ տեսնել ինձ համար անհրաժեշտ պատճառներով… բայց տեսնելու կգնամ դպրոցից հետո։
— Անմիտ հիմա՜ր,— վրա բերեց խմբի տղաներից մեկը,— ինչո՞ւ ես կարծում, թե մի այդպիսի մեծություն ունեցող ձուկը կցանկանա կանգնել այնտեղ ու սպասել քեզ։ Հենց որ մի փոքր ձանձրացավ, անմիջապես մի այլ ուղղություն է վերցնում ու գնում. ով տեսավ՝ տեսավ, ով չտեսավ՝ չտեսավ։
— Ինչքա՞ն ժամանակ է պետք այստեղից մինչև ծովափ հասնելու համար,— հարցրեց բուրատինոն։
— Մի ժամում կգնանք ու կգանք։
— Այդ դեպքում՝ առա՜ջ. և ով բոլորից արագ վազի, բոլորից ճարպիկը նա է,— բացականչեց Պինոքիոն։
Շարժվելու ազդանշան տրվեց և ծույլ չարաճճիների այդ խումբը, գրքերն ու տետրակները թևերի տակ դրած, սկսեց վազել ուղղակի դաշտերի միջով։ Պինոքիոն միշտ բոլորից առաջ էր, կարծես թե ոտքերի վրա թևեր ուներ։
Մերթ ընդ մերթ ետ նայելով, նա ծիծաղում էր ետ մնացած ընկերների վրա և, տեսնվելով, թե ինչպես են հոգնած, քրտնած, փոշոտ ու լեզուները կախ գցած հազիվհազ շարժվում, ուղղակի սրտանց ծիծաղում էր։ Այդ դժբախտը չգիտեր, թե ինչ սարսափելի փորձանք է գալու իր գլխին…