Լոլան ընտանիքի միակ աղջիկն էր, ընտանիքի միակ զավակը՝ մայրիկի և հայրիկի սիրելին:
Տասը տարին նոր էր բոլորել և այդ տարիների ընթացքում հասցրել էր հասկանալ, որ տան միակ ուրախությունն է՝ հայրիկի աննման բալիկը, մայրիկի՝ չքնաղ արքայադուստրը: Չնայած տասը տարեկան էր, բայց հայրիկը նրան գրկում, օրորում էր, նրա հետ տարբեր մուլտեր նայում, կատարում բոլոր քմահաճույքները: Մայրիկն էլ ամեն օր երես էր տալիս նրան բազմազան համեղ ուտեստներով, քաղցրիկ կոնֆետներով: Գրեթե ամեն երեկո դուրս էին գալիս միասին զբոսնելու, և վերադառնում տուն՝ ժպիտը դեմքներին, էներգիայով լեզուն, արկածներով բազմազան: Այդպես անցնում էին օրերը: Մի առավոտ մայրիկը սովորականի պես համբույրով չարթնացրեց իրեն, այն հարցին, թե ինչու՞ մայրիկը այդպես վարվեց՝ Լոլան ստացավ հետևյալ պատասխանը. «Մայրիկը մի փոքր վատառողջ է, պետք է մայրիկին թողնենք հանգստանա, որ մեր տուն բերի քո փոքրիկ եղբորը, և դու այլևս միայնակ չես լինի՝ լիքը կխաղաք, կզբոսնեք, կպարեք, ֆիլմեր կդիտեք: Ուղղակի նա կգա մի քանի ամիս հետո»: Լոլան լսեց հոր խոսքերը, իհարկե ոչինչ չհասկացավ, բայց, այնուամենայնիվ, խոստացավ մայրիկին շատ չտանջել: Օրերն անցնում էին սովորականի պես: Ճիշտ է, մայրիկն առաջվա առույգը չէր ու մի փոքր էլ գիրացել էր, բայց Լոլան երջանիկ էր և սիրված: Մի օր էլ մայրիկը բացակայեց տանից: Հայրիկն էլ Լոլային ասաց.
– Լո՛լա, աղջի՛կս, դու արդեն մենակ չես լինի, մայրիկը գնացել է փոքրիկ եղբորդ ետևից: Որպես մեծ, դու պետք է սիրես, փայփայես, օգնես ու միշտ լինես նրա կողքին. չէ՞ որ ինչ ցանես, այն էլ կհնձես՝ բարի, սրտացավ, կամեցող, օգնող լինես և դա էլ նրանից կստանաս:
Լոլան կապույտ աչուկները ճպճպացրեց և մեծին հատուկ կարգապահությամբ ասաց.
– Լսում եմ, հայրի՛կ, իսկ նա ե՞րբ է գալու:
Հայրիկը գրկեց Լոլային և ասաց.
-Երեք օրից, աղջի՛կս: Մենք այդ երեք օրվա ընթացքում շատ գործ ունենք անելու, սենյակը պետք է պատրաստենք, փուչիկները փչենք, համեղ քաղցրավենիքներ պատրաստենք՝ չէ՞ որ մեր ընտանիքի նոր անդամն է գալիս:
Այդ երեք օրը Լոլայի համար հավերժություն թվաց: Նա ահավոր շատ էր ուզում հանդիպել փոքրիկ եղբորը: Չնայած այդ օրերի ընթացքում հասցրել էր հայրիկին օգնել, տները հավքել, փոքրիկ նախաճաշիկներ պատրաստել, բայց միևնույնն է, ժամանակը շատ դանդաղ էր անցնում: Վերջապես եկավ բաղձալի առավոտը, և Լոլան, հագնելով իր վարդագույն, ժապավեններով զարդարված զգեստը, վարսերին դնելով փայլփլուն թագը, հայրիկի ձեռքը բռնած, ուղևորվեց եղբորը դիմավորելու:
Նրանց հանդիպումը շատ սրտաճմլիկ էր՝ գրկախառնություններ, պաչիկներ, խինդ, ծիծաղ, հուզմունք: Տանն էլ հավեսով նշեցին եղբոր գալուստը: Լոլան շատ ուրախ էր, որ եղբայր ունի ու այսուհետ միասին երկար կխաղան, երբ մայրիկն ու հայրիկը հոգնեն խաղից: Օրերը անասելի արագ էին գլորվում: Փոքրիկը Մայքը գնալով ակտիվանում էր, ուշադրությունը դեպի փոքր եղբայրը անասելի շատ էր, չնայած որ ծնողները խոսում էին Լոլայի սիրված և գնահատված լինելու մասին: Լոլայի սրտում մի փոքր տարակուսանք կար նա մայրիկից ու հայրիկից չէր տեսնում այդչափ ուշադրություն , քան նախկինում էր: Զբոսանքներն ու խաղերն էլ քչացել էին: Ինչպես ասում էր հայրիկը. « Լո՛լա, մայրիկը հոգնած է. ամբողջ օրը վազվզվում է Մայքի ետևից: Դու մեծ ես և պետք է հասկանաս դա: Շուտով Մայքը կմեծանա ու միասին խաղեր կխաղանք, ֆիլմեր կդիտենք և միասին զբոսանքի կգնանք, իսկ հիմա համբերատար եղիր, ըմբռնումով մոտեցի՛ր, սիրիր և գուրգուրիր եղբորդ»:
Լոլայի ներսում ամեն ինչ տակնուվրա էր եղել, իրեն թվում էր՝ եղբայրը զբաղեցրել էր իր տեղը՝ մայրիկի և հայրիկի սրտում, և ինքր ավելորդ է այդ տանը: Օրերով եղբորը չէր մոտենում, անգամ մոր խնդրանքին, որ հետևի եղբորը, մերժում էր: Ողջ օրը իր սենյակում խաղալիքներով էր խաղում, աշխատում էր չառնչվեր եղբոր հետ: Մայքը՝ արեգակի պես լուսաշող տղա էր, բաց կապույտ աչքերով և գանգուր, խարտյաշ մազերով: Գրեթե միշտ ժպտում էր, երբ հանդիպում էր Լոլային, ձգվում դեպի նա և շոյում մազերը, իսկ Լոլան աշխատում էր շրջանցել Մայքին: Հետաքրքիր արկածները՝ Մայքի հետ կապված, ծիծաղն ու խինդը՝ Մայքի պատճառած, տանից չէր պակասում, բայց միևնույնն է Լոլան չէր ցանկանում շփվել եղբոր հետ: Մոր և հոր երկարատև զրույցներից հետո էլ նույն կերպ էր վարվում: Մի գիշեր Մայքը չքնեց. ողջ գիշեր լալիս էր, ճչում:
Առավոտյան բժիշկ եկավ: Դրվեց ախտորոշումը՝ սուր շնչառական վարակ. նշանակվեցին դեղերը, մշակվեց բուժման պլանը: Մայքը էլ չէր ժպտում, հակառակը անընդհատ լալիս էր, քնում էր շատ քիչ, ջերմում էր օրվա մեծ մասը: Բայց երբ Լոլան միջանցքում հանդիպեց Մայքին, այդ լուսաշող տղան լացակումած աչիկներով նայեց Լոլային, փարվեց նրան և սկսեց ժպտալ: Բոլորը ապշած էին՝ ինչքան սեր կար փոքրիկի ներսում: Լոլայի սիրտն էլ ակամայից լցվեց. նա հասկացավ, որ սերը և գուրգուրանքը ավելի շատ հարկավոր է այդ փոքրիկին, քան իրեն: Նա իր փոքրիկ թաթիկներով ամուր գրկեց եղբորը, համբուրեց թուշիկները և տեղավորվել բազկաթոռի մեջ. սկսեց նրա հետ մուլտֆիլմ դիտել: Հետո թեթև թեքեց նրան իր փոքրիկ ուսին, մայրիկի պես օրորեց և շուտով Մայքը փակեց իր կապույտ աչուկները:
Խորը քնեց: Երբ արթնացավ, էլ չէր ջերմում: Լոլան էլ առաջվա պես չէր թաքնվել իր սենյակում՝ եղբոր կողքին էր, անհամբեր սպասում էր, որ արթնանա՝ միասին շարունակեն մուլտֆիլմի դիտումը: Նա հասկացավ, որ այդ փոքրիկը շատ կարևոր անդամ է իրենց տանը և մայրիկի ու հայրիկի սերը կբավականացնի երկուսին էլ:
Փոքրի՛կներ, սիրե՛ք, հոգ տարե՛ք ձեր կրտսեր քույր, եղբայրների նկատմամբ:
Մեծը լինելով՝ օրինակ եղե՛ք նրանց համար:
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
