Խոր ու կախարդական անտառում ապրում էր արջերի մի ընտանիք․ իմաստուն ու խելացի հայր արջը, մեղմ ու բարի մայր արջը և նրանց երկու զավակները։ Մեծ որդուն կանչում էին Լուռումունջ՝ նրա խելացիության ու հանգստության համար, իսկ պստիկին՝ Ծուռթաթիկ. նա աշխարհը նոր-նոր էր բացահայտում։
Անտառի բնակիչները հարգում էին հայր արջին՝ արդարամտության, մայր արջին՝ բարության, իսկ Լուռումունջին՝ վեճերը խաղաղ հարթեցնելու համար։ Իսկ փոքրիկ Ծուռթաթիկը երազում էր դառնալ սիրելի ու հարգված, ինչպես ընտանիքի մյուս անդամները։
Երբ աշունը եկավ ու անտառային դպրոցը բացեց իր դռները, Ծուռթաթիկը մեծ սպասումներով գնաց դպրոց։
— Հիմա բոլորը կտեսնեն՝ ինչ ուժեղ եմ, անմիջապես կընկերանան ինձ հետ,— մտածեց նա։
Սակայն առաջին իսկ օրը նա նապաստակի ձեռքից խլեց գազարը՝ «Ես ամենաուժեղն եմ», հետո հրեց սկյուռիկին ծառի ճյուղից՝ «Ես ամենաճարպիկն եմ», իսկ գայլուկին ծաղրեց, քանի որ նա վախենում էր բարձր ծառը բարձրանալ։
Օրերն անցնում էին, ու ոչ ոք չէր ընկերանում նրա հետ։ Կենդանիները հեռանում էին նրանից, իսկ Ծուռթաթիկի սիրտը լցվում էր տխրությամբ։
Մի օր նա մոտեցավ ավագ եղբորը․
— Ինչո՞ւ ոչ ոք չի ուզում ինձ հետ ընկերանալ,— տխուր հարցրեց նա Լուռումունջին, որ այդ պահին համբերատարությամբ վերանորոգում էր թռչնի բույնը։
Լուռումունջը, առանց գործն ընդհատելու, խաղաղ ձայնով ասաց․
— Իրական ուժը ոչ թե վախեցնում, այլ օգնում է։ Տե՛ս, ես սարքում եմ կոտրվածը, ոչ թե կոտրում։ Այդ պատճառով էլ ինձ հարգում են։ Իսկ դու երբեմն դառնում ես աղմկոտ քամու պես, որ պոկոտում է ծառի տերևները։
Ծուռթաթիկը վազեց մայրիկի մոտ ու գրկեց նրան.
— Ինչո՞ւ ինձ չեն սիրում։ Ես ամենաուժեղն եմ, բայց ոչ ոք չի ուզում ընկերանալ ինձ հետ։
— Ուժը մեղրի նման է, փոքրիկս։ Այն քաղցր է, երբ կիսվում ես քո ունեցածով։ Եթե բարի լինես, բոլորը քեզ մոտենալու ցանկություն կունենան։
Ծուռթաթիկը մտահոգվեց․
«Այդ դեպքում ինչի՞ համար են իմ ամուր թաթերը…»։
Այդ հարցով էլ մոտեցավ հայրիկին, որը խոր լռության մեջ ականջ էր դնում անտառի ձայներին։ Հայր արջը՝ թաթը դնելով որդու ուսին, ասաց․
— Ուժը ուրիշներին պաշտպանելու, օգնության ձեռք մեկնելու համար է։ Եթե բարի լինես, ընկերները իրենք քեզ կմոտենան։ Եթե հանգիստ լինես, քեզ կհարգեն։ Իսկ քո ամուր թաթերը իսկական արժեք կստանան, երբ օգնես նրանց, ովքեր դժվարության մեջ են հայտնվում։
Ծուռթաթիկը որոշեց հետևել հայրիկի, մայրիկի ու եղբոր խորհուրդներին։
Հաջորդ օրը նա, նապաստակին վերադարձրեց խլած գազարը, հետո օգնեց սկյուռիկներին հավաքել ցած թափված կաղինները։ Իսկ երբ աղվեսը փորձեց նեղացնել փոքրիկ ոզնուն, Ծուռթաթիկը համարձակ կանգնեց նրա առաջ և ասաց․
— Եթե ոզնուն չես ուզում ընկեր համարել, ուրեմն ինձ հետ էլ ընկերություն մի՛ արա։
Աղվեսը ամաչեց ու լուռ հեռացավ։
Անտառի կենդանիները շուտով նկատեցին, որ Ծուռթաթիկն այլևս չի նեղացնում ոչ ոքի ու չի պարծենում իր ուժով։ Նա դարձել էր օգնող և քնքուշ, ինչպես մեղմ քամին, որ ծառերին ընդամենը շոյում է։
Մի անգամ սկյուռիկները մոտեցան նրան․
— Դու ամենաբարձրահասակն ես, գուցե օգնե՞ս մեզ եղևնուց կոնը պոկել։
Ծուռթաթիկի սիրտը ջերմությամբ լցվեց․ նա ուրախությամբ օգնեց։
Այդ օրվանից նա շատ-շատ ընկերներ ունեցավ։ Եվ վերջապես հասկացավ կարևոր ճշմարտությունը․ իսկական ուժը այն չէ, որ վախ է ներշնչում, այլ այն, որ սեր ու հարգանք է ձեռք բերում բարի սրտի շնորհիվ։
Հեղինակ՝ Սաշա Ժիխարևա
Թարգմանեց՝ Վերոնիկա Բուռնուչյանը
