Հենց այնպես

Մի օր Փղիկը շատ վատ տրամադություն ուներ։ Ինքն էլ չգիտեր, թե ինչու։ Ու այդ տրամարդության պատճառով ոտքով ուժեղ հարվածեց քարին։
Քարը թռավ ու դիպավ ֆլամինգոյի պոչի տակ։ Ֆլամինգոն այնպես վախեցավ, որ իր սիրելի գլխարը ցած գցեց։ Նա շուռ եկավ, որպեսզի տեսնի, թե ով է իրեն խփել ու իր հետևում տեսավ Կրիային։
– Է՜յ, դու, ինչի՞ ես ինձ քարվ խփում։ Հը՞։
Կրիան գնումներով լի սայլակ էր հրում և շատ հոգնած էր։
– Ես ոչնչով չեմ խփել,- ծանր հառաչեց նա։
Բայց Ֆլամինգոն նրան չհավատաց։ Նա բարկացած թափահարեց ձեռնափայտը.
– Ի՜նչ հանդգնություն։

Կրիան անմիջապես թաքնվեց պատյանի մեջ ու բլրակի վրայից գլորվեց դեպի գետը։ Նա չտեսավ, որ գնումներով լի սայլակն էլ ցած ընկավ ու մթերքները լցվեցին Գետաձիու գլխին։ Գետաձին այդ ժամանակ առավոտյան լոգանք էր ընդունում ու ամբողջ ուժով մեջքն էր տրորում։
– Ա՜խ,- բարկացած բացականչեց Գետաձին։- Այս ո՞վ է ինձ վրա պահածոներ շպրտում։
Նա վեր թռավ, բայց հավասարակշռությունը կորցրեց ու նորից ընկավ ջուրը։ Մեծ ալիք բարձրացավ։

Իսկ այդ ժամանակ Կոկորդիլոս մայրիկն իր երեխաներին նախապատրաստում էր լողի մրցույթի։ Կոկորդիլոսիկները վախեցան ու քիչ մնաց խորտակվեին, բայց մայրիկը Կոկորդիլոսը հասցրեց նրանց բռնել։
– Հե՜յ, ո՞վ է այդ անդաստիարակը,- բարկացավ նա։
Այդ ժամանակ գետի ափին գոմեշներն էքսկուրսիայի էին դուրս եկել։ Կոկորդիլոս մայրիկի բղավոցից նրանք վախեցան ու տեղներից փախան տարբեր ուղություններով։ Ու պատահաբար տրորեցին Հովազի պոչը, որը կուշտ ճաշելուց հետո ննջում էր թփի վակ։
– Ա՜խ,- մռնչաց Հովազը։ Նա վեր թռավ, բարկացած կողքերը նայեց ու ֆշշացրեց։
Ու ի՜նչ սկսվեց այստեղ… Գազաններն ու թռչունները սկսեցին վիճել ու իրար հրել։ Վեճը գնալով թեժանում էր ու ընդարձակվում դեպի գետը, բլուրներն ու թփերը։
Փոքրիկ Սուրիկատը (փոքրիկ գիշատիչ կենդանի է) նստել էր չորացած ծառի տակ ու փորձում էր հասկանալ, թե ի՞նչ է կատարվում։
Հանկարծ բարկացած Հովազը կանգնեց նրա թաթի վրա։
– Ա՜խ, ո՜նց է ցավում։ Բայց չէ՞ որ դա պատահական ստացվեց։
Հովազը մեծ է, իսկ Սուրիկատը՝ փոքր։ Ու Հովազը չնկատեց Սուրիկատին։

Սուրիկատը մոտեցավ Հովազին ու գրկեց նրան իր կարճ թաթերով։ Հովազն այնպե՜ս զարմացավ, որ նույնիսկ դադարեց ֆշշացնել։ Ախր առաջ կենդանիներն ու թռչուններն իրենից վախենում էին ու ոչ ոք երբեք չէր գրկել իրեն հենց այնպես։
Հովազն ամաչեց.
– Շնորհակալ եմ,- ասաց նա ու շարունակեց իր ճանապարհը։
Հանկարծ ինչ-որ բան կատարվեց այդ սարսափելի գիշատիչի հետ։ Նա զգաց, որ ինքը ևս պետք է բարիք գործի։ Բայց ինչպիսի՞ բարիք։ Ո՞ւմ համար։ Ու հասկացավ։ Նա կօգնի իր ճանապարհին հայտնված հաջորդ կենդանուն։ Կարևոր չէ, դա կլինի գազան, թռչուն թե միջատ։ Ի՜նչ լավ գաղափար է։
Ու Հովազը սկսեց սպասել։ Շուտով մրջյունների մի մեծ շարք երևաց։ Նրանք սավաննայում նամակներ էին տեղափոխում։ Բայց մի մեծ խնդիր էր առաջացել։ Նրանց առաջ մի մեծ անդունդ էր բացվել ու փոքրիկ մրջյունները ոչ մի կերպ չէին կարող անցնել այդ անդունդի վրայով։
Այդ ժամանակ Հովազը մի փայտ գտավ ու դրեց անդունդի վրա։ Ի՜նչ բարի էր Հովազը։ Նա նախկինում երբեք չէր օգնել մրջյուններին հենց այնպես։
Մրջյունները որոշեցին, որ իրենք էլ պիտի բարի գործ կատարեն։ Նրանք նամակ գրեցին ու այն տարան միայնակ ապրող Վարազին, որը երբեք նամակ չէր ստանում։ Վարազը հողն էր փորում՝ ուտելու արմատներ փնտրելու համար։ Նամակը ստանալով, նա խռխռացրեց երջանկությունից։ Նախկինում ոչ ոք նրան նամակ չէր գրել հենց այնպես։
Վարազը գնաց սավաննայում զբոսնելու ու տեսավ, թե ինչպես են վագրաձիերը պարում վիթերի հետ։ Նա կանգ առավ ու վագրաձիերին հաճոյախոսեց.

– Ի՜նչ գեղեցիկ կեցվածք ունեք, ի՜նչ ճկուն եք շարժվում։
Վագրաձիերն ուրախացան։ Նրանք մտածում էին, որ վիթերն ավելի հեզաճկուն են, քան իրենք։ Վաղուց, շա՜տ վաղուց նրանց ոչ ոք չէր հաճոյախոսել հենց այնպես։
Այդ օրվանից թռչուններն ու գազանները միշտ իրար ողջունում ու ողջագուրվում էին՝ գետերում ու բլուրների վրա։ Հենց այնպես։

Իսկ ի՞նչ պատահեց անտրամադիր Փղիկի հետ։ Նա դեռևս վատ տրամադրություն ուներ ու քայլում էր դեպի Ընձուղտիկի տուն։
Երբ Ընձուղտիկը տեսավ իր լավագույն ընկերոջը, շատ ուրախացավ ու պինդ-պինդ գրկեց նրան՝ հենց այնպես։ Ու փղիկի վատ տրամադրությունը միանգամից անհետացավ։
– Ի՜նչ լավ է, որ դու եկար,- բացականչեց Ընձուղտիկը։

– Ես էլ եմ շատ ուրախ,- պատասխանեց Փղիկն ու մտածեց. «Փոքրիկ Սուրիկատը երևի դեռ վիրավոր է ու վախենում է։ Պետք է նրան օգնել»։
Փղիկը մի մեծ տերև գտավ, գնաց գետից ջուր վերցրեց դրանով։ Թփերի միջից հատապտուղներ գտավ, փոքրիկ մի փայտ ու չոր խոտեր հավաքեց։
Փղիկն այդ ամենը տարավ Սուրիկատին, որը նստած էր ծառի տակ։ Նրա թաթը դեռ շատ ուժեղ ցավում էր ու նա ինքնուրույն քայլել չէր կարողանում։

– Ողջո՜ւյն։ Ես լսեցի, թե ինչ դժբախտություն է պատահել քեզ հետ,- ասաց Փղիիկը։
Նա վերցրեց փայտն ու խոտերի օգնությամբ կապեց այն Սուրիկատի վիրավոր թաթին։ Այնուհետև նրան հյուրասիրեց հատապտուղներով ու ջրով։
Սուրիկատը նայեց իր թաթին, հետո՝ հյուրասիրությանը։
– Շնորհակալ եմ շատ,- ասաց նա ու պինդ-պինդ գրկեց Փղիկին։
Փղիկն ուրախացրեց փոքրիկ Սուրիկատին հենց այնպես։