Կար-չկար, մի փոքրիկ տղա կար։ Նա դեռ չէր կարողանում խոսել, բացի «մամա» և «պապա» բառերից։
Բայց նրա ձեռքերը, ոտքերն ու աչուկները արդեն կարողանում էին «խոսել»։ Եվ մի երեկո, երբ տղան պառկած էր իր մահճակալում, նրանք սկսեցին վիճել, թե ով է ամենակարևորը։
– Մենք ենք ամենակարևորները, – ասացին աչքերը։ – Առանց մեզ ոտքերը չէին իմանա, թե ուր գնալ, իսկ ձեռքերը՝ ինչ վերցնել։
– Ոչ, մենք ենք ամենակարևորները, – հայտարարեցին ձեռքերը։ – Աչքերը, իհարկե, տեսնում են, բայց հենց մենք ենք խաղում խաղալիքներով։
– Մենք ենք ամենակարևորները, – բղավեցին ոտքերը։ – Հենց մենք ենք վազում խաղալիքների հետևից։
Այս ամենը լսեց հեքիաթային էլֆը, որն ապրում էր տղայի մահճակալի կողքին՝ հեքիաթների գրքերի դարակում։
– Ինչպիսի՜ հիմարություն, – ասաց նա։ – Դուք առանձին-առանձին ոչինչ չեք կարող անել։ Բայց միասին դուք մի ամբողջություն եք՝ ուժեղ ու ճարպիկ։ Միայն միասին եք դուք կարևոր ու անհրաժեշտ, որպեսզի տղան կարողանա խաղալ, վազել ու տեսնել աշխարհը։ Ձեզ վստահված է կարևոր գործ՝ պաշտպանել տղային և օգնել նրան ամեն ինչում։ Իսկ դուք վիճում եք։
Ձեռքերը, ոտքերը և աչքերը, լսելով էլֆի խոսքերը, սկզբում տխրեցին։ Բայց հետո շատ ուրախացան, որ բոլորը կարևոր են և անհրաժեշտ տղային։ Եվ այլևս չվիճեցին, այլ սկսեցին միշտ միասին ու համերաշխ ապրել։ Իսկ տղան մեծանում էր ուրախ ու երջանիկ։ Որովհետև, երբ կա համերաշխություն ու բարեկամություն, բոլորի համար էլ ամեն ինչ լավ է։
Հեղինակ՝ Մարինա Ֆատեևա
Ռուսերենից թարգմանեց՝ Վերոնիկա Բուռնուչյանը
