Լինում է, չի լինում, մի հեռու ու ձյունածածկ անտառ է լինում։ Այս անտառում բոլոր կենդանիները՝ Ճագարուկը, Արջուկը և Աղվեսիկը, մեծ անհամբերությամբ սպասում էին Ամանորին։ Նրանք զարդարել էին անտառի ամենամեծ եղևնին փայլուն սառցալուլաներով ու կարմիր հատապտուղներով։
Բայց անտառի խորքում ապրում էր Մռայլ Մառախուղը։ Նա չէր սիրում տոներն ու լույսերը։ «Եթե ես թաքցնեմ անտառի ճանապարհը, Ձմեռ Պապիկը չի գտնի երեխաների ու կենդանիների տունը, և նվերներ չեն լինի»,- մտածեց նա ու իր մոխրագույն թևերով փակեց ամբողջ անտառը։
Ամեն ինչ դարձավ մութ ու շփոթեցնող։ Ճագարուկը սկսեց լաց լինել. — Իսկ եթե Ձմեռ Պապիկը մոլորվի՞։
Բայց ընկերները չհանձնվեցին. Ճագարուկը իր թաթիկներով ձյունից փոքրիկ աստղիկներ սարքեց, որոնք սկսեցին փայլել, Արջուկը բերեց իր ամենամեծ լապտերը, իսկ Աղվեսիկը սկսեց բարձր ու զվարթ երգել, որպեսզի Ձմեռ Պապիկը լսի իրենց ձայնը։
Տեսնելով կենդանիների սերն ու ջերմությունը՝ Մռայլ Մառախուղը սկսեց հալվել։ Նա հասկացավ, որ բարության դեմ անզոր է, ու հեռացավ սարերի հետևը։
Հանկարծ հեռվից լսվեցին զանգակների ձայները՝ «Դինգ-դոնգ, դինգ-դոնգ»։ Ձյունառատ ճանապարհով սահնակով եկավ Ձմեռ Պապիկը՝ իր մեծ ու լիքը պարկով։
— Ապրե՛ք, իմ փոքրիկ ընկերներ,- ասաց նա,- ձեր լույսերն ու երգն ինձ օգնեցին գտնել ճանապարհը։
Ձմեռ Պապիկը բացեց իր կախարդական պարկը և բոլորին նվերներ տվեց. Ճագարուկին՝ ամենաքաղցր գազարը, Արջուկին՝ մի մեծ աման մեղր, իսկ բոլոր երեխաներին՝ խաղալիքներ ու համեղ կոնֆետներ։
Այդ գիշեր անտառում բոլորը պարում էին եղևնու շուրջը, իսկ երկնքից թափվում էին կախարդական փաթիլները։ Ամանորը եկել էր, և բարին հաղթել էր։
Դուք կհարցնեք. «Իսկ ի՞նչ նվիրեց Ձմեռ Պապիկը Աղվեսիկին։»
Քանի որ Աղվեսիկը շատ երաժշտական էր և իր զվարթ երգով օգնեց Ձմեռ Պապիկին գտնել ճանապարհը, Ձմեռ Պապիկը նրան նվիրեց մի կախարդական արծաթե զանգակ։
Այդ զանգակն ուներ գեղեցիկ ու զնգուն ձայնը ամբողջ աշխարհում։ Երբ Աղվեսիկը հնչեցնում էր այն, անտառի բոլոր ծառերը սկսում էին մեղմիկ օրորվել, իսկ կենդանիների տրամադրությունը միանգամից բարձրանում էր։
