Մի մեծ տանն ապրում էին փոքրիկ գիշերային հրեշները։ Նրանք այնքան վախկոտ էին, որ երբեք ցերեկը տանը չէին երևում։ Նրանք վախից դողում էին միայն այն մտքից, որ կարող է տան բնակիչներից որևէ մեկին հանկարծ հանդիպեն։
Միայն երբ գալիս էր գիշերը, երբ տան բոլոր բնակիչները պառկում էին քնելու, գիշերային հրեշները զգուշորեն դուրս էին գալիս իրենց թաքստոցից ու հերթով մտնում տղաների ու աղջիկների սենյակները, որ նրանց խաղալիքներով խաղան։
Նրանք փորձում էին շատ լուռ լինել ու ամբողջ ժամանակ ականջ էին դնում ձայներին։ Եթե սենյակում նույնիսկ շատ կամաց շշուկ էր լսվում, գիշերային հրեշներն անմիջապես ցած էին գցում խաղալիքները, ու պատրաստվում ցանկացած պահի փախչել։ Նրանց մազերը վախից բիզ-բիզ էին կանգնում, իսկ աչքերը վախից կլորանում ու մեծանում էին։
Կարող եք պատկերացնել, թե ի՞նչ կպատահի այն երեխաների հետ, ովքեր հատակին ընկնող խաղալիքի ձայնից կարթնանան ու նման վախեցած հրեշների կտեսնեն։ Ցանկացած նորմալ երեխա կսկսի բղավել ու ծնողներին օգնության կանչել։
Երեխաների ճիչը լսելուց գիշերային հրեշներն ավելի էին խառնվում իրար։ Պատահում էր, նրանք մոռանում էին, թե որտեղ է գտնվում սենյակի դուռը ու անկյունից անկյուն էին վազում, որ դուռը գտնեն։ Այդ ընթացքում կարող էին ցատկել նաև երեխայի մահճակալի վրա։
Բայց, այնուամենայնիվ, հասցնում էին թաքնվել մինչև ծնողների գալը։
Իսկ ծնողները մտնում էին սենյակ, վառում սենյակի լույսը, հանգստացնում երեխաներին ու բարի գիշեր մաղթելով վերադառնում իրենց ննջասենյակ։ Եվ ամբողջ տունը նորից խոր քուն էր մտնում։
Ու միայն փոքրիկ գիշերային հրեշներն էին, որ մինչև առավոտ աչք չէին փակում։ Նրանք տխուր, հոնգուր-հոնգուր լաց էին լինում իրենց թաքստոցում, որովհետև էլի չէին կարողացել խաղալ խաղալիքներով։
Սիրելի երեխաներ, ձեր բղավոցներով մի վախեցրեք գիշերային հրեշներին։ Թույլ տվեք, որ նրանք գիշերը մի քիչ խաղան ձեր խաղալիքներով։
Ձեր հեքիաթներ շատ լավն են
Շնորհակալ ենք արձագանքի համար։ Միշտ հաճելի է նման բան լսելը