Հայրապետ Հայրապետյան (1874-1962),
մանկական բանաստեղծություններ
Աշնան շուկա
Եկավ աշուն՝
Սիրուն, նախշուն,
Շուկա բերին
Խաղող հասուն,
Ընկույզ, կաղին,
Գազար դեղին.
Այ լավ շուկա,
Ամեն բան կա։
Ծառատունկ
Փոս ենք փորում,
Ծառ ենք տնկում
Ուրախ երգով ու կանչով,
Որ մեծանա
Ու ճյուղեր տա,
Ծածկվի սիրուն կանաչով։
Ու երբ ամռան
Արևը գա
Իր շողերով շողշողուն,
Ծառը սիրով Հանգիստ կտա
Մեզ իր անուշ ստվերում։
Առաջին փաթիլները
Նազ ու տուզով, օրորվելով
Իրաի կողքի, թևանցուկ՝
Փաթիլները ճամփա ընկան
Օդի միջով կամացուկ։
Թեթև-թեթև իջնում են վար՝
Պտտվելով անդադար,
Պար են գալիս, խաղում անվերջ
Լայն ու արձակ օդի մեջ։
Ամպը գոչեց. «Արա՛գ իջեք,
Իմ սիրելի՛ բալիկներ,
Չգիտե՞ք, որ կարոտ են ձեզ
Այնքան փոքրիկ մանուկներ»։
Փաթիլները զվարթացան,
Թևին տվին ու անցան,
Մեկիկ-մեկիկ գետին իջան,
Իրար գրկած՝ ձյուն դարձան։
Մանուկները դուրս վազեցին՝
Առած սահնակ ու սղղան,
Եվ սկսվեց երգ ու ծիծաղ,
Զվարթ խաղերը ձմռան։
Հյուրը
Կրկին այս մեր դահլիճում
Զվարթ երգեր են հնչում,
Ու եղևնին անտառից
Հյուր է եկել բոլորիս։
Նա դարձել է տոնածառ՝
Փայլփլուն ու լուսավառ,
Եվ կանգնել է շիփ-շիտակ
Իր գույնզգույն զարդի տակ։
Շուտով կգա ծեր պապին՝
Խաղալիքներ շալակին
Եվ ժպիտը իր դեմքին՝
Նվեր կտա ամենքին։
Ձնծաղիկ
Ամբողջ ձմեռ վերմակ առել,
Քուն էր մտել մի ծաղիկ,
Ձյունի ծոցում նա չէր մրսում,
Քունն էր հանգիստ, անուշիկ:
Երբ արևը իր բարևը
Տվեց սառած աշխարհին`
«Ելե’ք, ելե’ք, սիրուն բալեք»,
Ձայն տվեց նա բոլորին:
Ձյունը ճեղքեց, ելավ, կանգնեց
Բոլորից շուտ մի ծաղիկ,
Մարդիկ տեսան, ուրախացան,
Անվանեցին ձնծաղիկ:
Գարուն
Զուգել են կրկին
Անտառ ու այգի,
Վշշում է ուժգին
Ջուրը գետակի։
Հավքերը սիրուն
Համերգ են կազմել,
Հանդում ու դաշտում
Երգ են հորովել։
Թիթեռներն ուրախ
Թռչում են դես-դեն…
Ջա՜ն, տեսքի՛դ մատաղ,
Գարուն է արդեն։
