Հեռու ջունգլիներում գազանները ապրում էին հաշտ և համերաշխ. բոլորը իրար հավասար էին, հարգում ու սիրում էին միմյանց: Նրանց երջանկությունը երկար չտևեց, քանի որ առյուծի փառամոլությունը տեղի տվեց:
Նա որոշեց իրեն արքա հռչակել, որպես ամենաուժեղ, ամենամեծ, ամենաբարձր ձայն ունեցող: Ժողով հրավիրեց, իրեն թագավոր հռչակեց և հրամայեց ամեն օր իրեն համեղ խորտիկներ մատուցել, այլապես կհոշոտի բոլորին: Այդ գիշեր կենդանիների համար սարսափելի էր. ո՞վ էր առավոտյան տանելու առյուծին ուտելիք. մեկը մյուսին էր մատնացույց անում, բղավում իրար վրա: Նապաստակը առաջ եկավ և անվախ կեցվածքով ասաց.
-Դուք բոլորդ ընտանիքատեր եք, միայն ես երեխաներ չունեմ. ինքս էլ կտանեմ առյուծին կերակուր:
Առավոտյան բոլորը գրկեցին նապաստակին, բարի ճանապարհ մաղթեցին: Առյուծը հեռվից նկատեց նրան, երբ հասավ իրեն՝ մի շնչով վայելեց համեղ խորտիկները և շրջվելով նապաստակի կողմը դժկամությամբ մռնչաց.
-Քիչ էր. . .
Նապաստակը առյուծի այդ պատասխանին պատրաստ էր:
-Հարգարժան առյուծ, ես չեմ կարող ավել ուտելիք բերել, քանի որ մյուս առյուծը, որին մենք նույնպես սնունդ ենք ուղարկում, կբարկանա:
Այս լսելով՝ փառասեր առյուծը վեր ցատկեց, բռնեց նապաստակի դնչից և սկսեց գոռալ.
– Ո՞րտեղ է ապրում այդ անիրավը, հը, ո՞րտեղ. . .
Նապաստակը, որը առյուծի այդ պատասխանին էլ էր պատրաստ խոստացավ ցույց տալ առյուծի տեղը:
Նրանք՝ երկուսով շարժվեցին դեպի փոքր ջրհորը, նապաստակը ցատկեց ջրհորի վրա և քմծիծաղ տալով գոռաց.
-Ահա՛ այստեղ, ձերդ գերազանցություն. . .
Առյուծը, որ շտապում էր րոպե առաջ տեսնել իր ախոյանին, ցատկեց ջրհորի վրա և ընկավ նրա մեջ:
Կենդանիները հպարտությամբ ընդունեցին իրենց հերոսին՝ ճարպիկ նապաստակին: Նրանք ուրախ էին ու երջանիկ. իշխում էր նորից խաղաղությունը:
Ուժը չի ծնում հարգանք, ինչպես կարծում էր առյուծը:
Թարգմանեց Ժաննա Կոբելյանը
