«Վինի Թուխը և բոլորը-բոլորը»։ Գլուխ յոթերորդ

Որտեղ անտառում հայտնվում են Կենգուն և Ճստիկ Ռուն, իսկ Դնչիկը լոգանք է ընդունում

Ոչ ոք չգիտեր, թե որտեղից են եկել մայրիկ Կենգուն և Ճստիկ Ռուն, և ինչպես են հայտնվել Անտառում։

Թուխը հարցրեց Քրիստոֆեր Ռոբինին․ «Ո՞նց են նրանք այստեղ ընկել»։ Իսկ Քրիստոֆեր Ռոբինը պատասխանեց․ «Սովորական ճանապարհով։ Հասկանո՞ւմ ես, թե դա ինչ է նշանակում»։ Թուխը, որ ոչինչ չէր հասկացել, ասաց․ «Ըհը՛»։ Հետո երկու անգամ տմբտմբացրեց գլուխն ու ասաց․ «Սովորական ճանապարհով։ Ըհը՛։ Ըհը՛»։ Եվ գնաց իր ընկերոջ՝ Դնչիկի մոտ, իմանալու նրա կարծիքը։ Դնչիկի մոտ հյուր էր եկել Ճագարը, և ահա՝ նրանք երեքով սկսեցին քննարկել այդ հարցը։

— Ինձ ինչը դուր չի գալիս, — ասաց Ճագարը, — ահա ապրում ենք մենք այստեղ՝ դու, Թուխ, և դու, Խոճկոր, և ես, ու մեկ էլ հանկարծ…

— Նաև՛ Իան, — ասաց Թուխը։

— Նաև Իան, ու մեկ էլ հանկարծ, ոչ այս, ոչ այն…

— Նաև Բուն, — ասաց Թուխը։

— Նաև Բուն, ու մեկ էլ հանկարծ, ոչ այս, ոչ այն…

— Այո, այո, նաև Իան, — ասաց Թուխը, — քիչ էր մնում ես նրան մոռանայի։

— Ահա  ա պ ր ո ւ մ  ե ն ք  մ ե ն ք  ա յ ս տ ե ղ, — շատ դանդաղ ու բարձր ասաց Ճագարը, — մ ե ն ք  բ ո լ ո ր ս, ու մեկ էլ հանկարծ ոչ այս, ոչ այն, մի գեղեցիկ օր արթնանում ենք և ի՞նչ ենք տեսնում։ Մենք տեսնում ենք մի ինչ-որ ա ն ծ ա ն ո թ  կ ե ն դ ա ն ի։ Կենդանի, որի մասին անցյալում մենք երբեք ոչինչ չենք լսել։ Մի կենդանի, որ իր երեխաներին գրպանում է պահում։ Մի պահ ենթադրենք, որ ես էլ սկսեի երեխաներիս գրպանում պահել։ Քանի՞ գրպան էր ինձ անհրաժեշտ։

— Տասնվեց, — ասաց Դնչիկը։

— Տասնյոթ կարծեմ… Այո՛, այո՛, — ասաց Ճագարը, — և մեկն էլ թաշկինակի համար, ընդամենը տասնյոթ։ Տասնութ գրպան մի կոստյումի վրա։ Ես պարզապես կխելագարվեի։

Այստեղ երեքն էլ լռեցին ու սկսեցին մտածել գրպանների մասին։

Վերջապես Թուխը, որ մի քանի րոպե շարունակ սոսկալի կնճռոտում էր ճակատը, ասաց․

— Իմ կարծիքով, տասնհինգ։

— Ի՞նչ, — հարցրեց Ճագարը։

— Տասնհինգ պետք է լինեն։

— Ովքե՞ր։

— Քո երեխաները։

— Իսկ ի՞նչ է պատահել նրանց։

Թուխը տրորեց քիթն ու ասաց, որ իրեն թվացել է, թե Ճագարն իր երեխաների մասին էր խոսում։

— Մի՞թե, — անփութորեն ասաց Ճագարը։

— Այո, դու ասացիր…

— Դե լավ, Թուխ, թողնենք այդ, — անհամբերությամբ նկատեց Դնչիկը։ — Հարցը սա է․ ինչպե՞ս վարվենք Կենգուի հետ։

— Ա՜, հասկացա, — ասաց Թուխը։

— Ահա թե ինչ պետք է անենք, — ասաց Ճագարը։ — Մենք կգողանանք Ճստիկ Ռուին ու կթաքցնենք, իսկ հետո, երբ Կենգուն հարցնի․ «Որտե՞ղ է իմ Ճստիկ Ռուն», մենք կասենք․ «ՀԸ՛Մ»

— Հ Ը՛ Մ, — որոշելով մարզվել, ասաց Թուխը։ — Հ Ը՛ Մ։ Հ Ը՛ Մ։

— Իմ կարծիքով, — քիչ հետո նկատեց նա, — առանց Ճստիկ Ռուին գողանալու էլ մենք կարող ենք ասել «ՀԸ՛Մ»։

— Թուխ, — մեծամտորեն ասաց Ճագարը, — իսկապես որ քո գլխում թեփ է լցված։

— Գիտեմ, — համեստորեն պատասխանեց Թուխը։

— Մենք այնպես կասենք «Հ Ը Մ», որպեսզի Կենգուն հասկանա, որ մենք գիտենք Ճստիկ Ռուի տեղը։ Այդ «ՀԸՄ»-ը կնշանակի․ «Մենք քեզ կասենք, թե որտեղ ենք թաքցրել Ճստիկ Ռուին, եթե խոստանաս, որ կգնաս մեր Անտառից ու այլևս չես վերադառնա»։ Իսկ հիմա լռեք, ես պիտի մտածեմ։

— Թուխը քաշվեց մի անկյուն և սկսեց սովորել այդպիսի «Հ Ը Մ» ասել։ Երբեմն նրան թվում էր, որ ինքը կարողանում է ասել այնպիսի «Հ Ը Մ», ինչպիսին Ճագարն էր ուզում, երբեմն էլ թվում էր, որ ոչ։

«Գաղտնիքը երևի փորձառության մեջ է, — մտածում էր նա։ — Հետաքրքիր է, տեսնես Կենգուն էլ ստիպված կլինի՞ նույնքան մարզվել, որպեսզի հասկանա մեզ»։

— Ես մի բան եմ ուզում հարցնել, — քաշվելով ասաց Դնչիկը։ — Ես խոսել եմ Քրիստոֆեր Ռոբինի հետ, և նա ինձ ասաց, որ Կենգուն համարվում է, այսպես ասած, Ամենակատաղի Գազաններից Մեկը։ Ընդհանրապես ես չեմ վախենում սովորական կատաղի գազաններից, բայց հայտնի է, որ երբ Մեկ Ամենակատաղի Գազանը զրկվում է իր երեխայից, նա դառնում է նույնքան կատաղի, որքան Երկու Ամենակատաղի Գազանը։ Եվ այդ դեպքում «Հ Ը Մ» ասելը, թերևս, հիմարություն է։

— Դնչիկ, — թքոտելով մատիտի ծայրը, ասաց Ճագարը, — դու սոսկալի վախկոտ ես։

Դնչիկը ֆսֆսացրեց քիթը։

— Դժվար է քաջ լինել, — ասաց նա, — երբ ընդամենը Շատ Փոքրիկ Արարած ես։

Ճագարը, որ արդեն սկսել էր գրել, բարձրացրեց գլուխն ու ասաց․

— Հենց դրա համար, որ դու Շատ Փոքրիկ Արարած ես, խիստ օգտակար ես լինելու մեր առաջիկա արկածի ժամանակ։

Դնչիկի ուրախությունը, որ ինքն օ գ տ ա կ ա ր է լինելու, այնքան մեծ էր, որ նա մինչև անգամ մոռացավ իր վախը։ Իսկ երբ Ճագարն ասաց, որ Կենգուները կատաղի են լինում միայն ձմռան ամիսներին, իսկ տարվա մնացած ժամանակ բարեհոգի են, Դնչիկը հազիվ էր կարողանում նստել տեղում, այնքան որ շտապում էր օգտակար լինել։

— Իսկ ե՞ս — հարցրեց Թուխը։ — Ուրեմն ես օգտակար չեմ լինելո՞ւ։

— Մի տխրի, — շտապեց նրան մխիթարել մեծահոգի Դնչիկը։ — Դու էլ երևի մի ուրիշ անգամ…

— Առանց Վինի-Թուխի, — մատիտը սրելով, հանդիսավորությամբ ասաց Ճագարը, — մեր մտահղացումը գլուխ չի գա։

Դնչիկն ամեն կերպ աշխատեց թաքցնել իր հիասթափությունը, իսկ Թուխը նորից համեստորեն մի անկյուն քաշվեց։ Բայց մտքում նա հպարտությամբ ասում էր․ «Առանց ինձ ամեն ինչ անհնար է։ Ա՛յ քեզ արջ»։

— Իսկ հիմա լսեք ինձ, — ասաց Ճագարը մատիտը ցած դնելով։

Թուխն ու Դնչիկը նստեցին ու պատրաստվեցին լսել։ Նրանք նույնիսկ բացել էին բերանները։

Ահա թե ինչ կարդաց Ճագարը․

ՃՍՏԻԿ ՌՈւԻՆ ԱՌԵՎԱՆԳԵԼՈւ ՊԼԱՆ

1. Նախ և առաջ։Կենգուն բոլորիցս արագ է վազում, նույնիսկ ինձնից արագ։
2. Նորից նախ և առաջ։Կենգուն երբեք-երբեք աչքը չի կտրում Ճստիկ Ռուից, եթե վերջինս նրա գրպանում չէ, ու գրպանը մինչև վերջին կոճակը կոճկված չէ։
3. 3. Նշանակում է, եթե մենք ուզում ենք առևանգել Ճստիկ Ռուին, ապա պետք է ժամանակ շահենք, որովհետև Կենգուն բոլորիցս արագ է վազում, նույնիսկ ինձնից արագ (տե՛ս կետ 1)։
4. Գաղափար։Եթե Ռուն դուրս ցատկի Կենգուի գրպանից, իսկ Դնչիկը ներս ցատկի, Կենգուի գրպանը, ապա Կենգուն տարբերությունը չի նկատի, որովհետև Դնչիկը Շատ Փոքրիկ Արարած է։
5. Ինչպես և Ճստիկ Ռուն։
6. Բայց Կենգուն անպայման պետք է ուրիշ կողմ նայի, որպեսզի չնկատի, որ Դնչիկը ցատկում է իր գրպանը։
7. Տե՛ս կետ 2։
8. Եվս մի գաղափար։Եթե Թուխը սկսի Կենգուի հետ խոսել մեծ ոգևորությամբ, նա, երևի շրջվի։
9. Եվ այդ ժամանակ ես կկարողանամ փախցնել Ճստիկ Ռուին։
10. Շատ արագ։
11. Եվ Կենգուն սկզբում ոչինչ չի նկատի, այլ կնկատի միայն հետո։

Ճագարը հպարտությամբ բարձրաձայն կարդաց այս բոլորը, և դրանից հետո երկար ժամանակ ոչ ոք ոչինչ չէր ասում։ Վերջապես Դնչիկը, որ ամբողջ ժամանակ մերթ բացում, մերթ փակում էր բերանը, ընդ որում ոչ մի հնչյուն չարձակելով, կարողացավ չափազանց խռպոտ ձայնով ասել․

— Իսկ հետո՞։

— Էլ ի՞նչ հետո։

— Երբ Կենգուն կնկատի, որ ես Ռուն չեմ։

— Այդ ժամանակ մենք կասենք․ «Հ Ը Մ»։

— Երեքո՞վ։

— Այո։

— Ճի՞շտ։

— Ի՞նչն է քեզ անհանգստացնում, Դնչիկ։

— Ոչինչ, — ասաց Դնչիկը։ — Եթե երեքով ենք ասելու «Հ Ը Մ», ապա ամեն ինչ կարգին է։ Եթե երեքով ենք ասելու «Հ Ը Մ», ապա ես դեմ չեմ։ Բայց ես չէի ուզենա մենակ ասել «Հ Ը Մ»։ Մեկ էլ տեսար այդ «Հ Ը Մ»-ը շատ վատ ստացվեց… Իմիջիայլոց, — շարունակեց նա, — դու  լ ր ի վ  համոզվա՞ծ ես, ինչ ասում էիր ձմռան ամիսների մասին։

— Ի՞նչ ձմռան ամիսներ։

— Որ միայն ձմռան ամիսներին են կատաղի լինում։

— Ա՛խ, այո։ Դե, իհարկե, ամեն ինչ ճիշտ է։ Իսկ դու, Թուխ, հասկացե՞լ ես, թե ինչ ես անելու։

— Չէ, — ասաց արջուկ Թուխը, — ոչ բոլորովին։ Իսկ ի՞նչ պիտի անեմ։

— Պիտի շարունակ խոսես ու խոսես Կենգուի հետ, որպեսզի նա ոչինչ չնկատի։

— Իսկ ինչի՞ մասին։

— Ինչի մասին ուզում ես։

— Գուցե նրա համար բանաստեղծությո՞ւն արտասանեմ։

— Դա հենց այն է, ինչ պետք է մեզ, — ասաց Ճագարը։ — Հիանալի է։ Դե, գնացինք։

Եվ նրանք գնացին գտնելու Կենգուին։

Կենգուն և Ռուն հետճաշյա հանգիստը անց էին կացնում ավազով լցված մեծ փոսի մոտ։ Ճստիկ Ռուն ցատկ-բարձրության, երկարության և նույնիսկ ցատկ-խորության մարզումներ էր կատարում, սովորում էր ընկնել մկան բների մեջ և դուրս սողալ այնտեղից, իսկ Կենգուն հուզվում էր ու րոպեն մեկ կրկնում․ «Դե, սիրելիս, մեկ անգամ էլ թռիր ու տուն գնանք»։ Հենց այդ պահին էլ բլուրի վրա երևաց ոչ այլ ոք, քան Թուխը։

— Բարի օր, Կենգո՛ւ, — ասաց նա։

— Բարի օր, Թո՛ւխ։

— Տես, թե ոնց եմ ցատկո՛ւմ, — ծվծվաց Ճստիկ Ռուն և ընկավ հերթական մկան բնի մեջ։

— Ողջո՛ւյն, Ռու, ճստի՛կ։

— Մենք արդեն պատրաստվում էինք տուն գնալ… — ասաց Կենգուն։ — Բարի օր, Ճագար։ Բարի օր, Դնչիկ։

Ճագարը և Դնչիկը, որ այդ նույն պահին հայտնվեցին բլուրի մյուս կողմից, նույնպես ասացին «բարի օր» և «ողջույն, Ռու», իսկ Ճստիկ Ռուն հրավիրեց դիտելու, թե ինչպես է ինքը ցատկում…

Նրանք կանգնել ու դիտում էին, իսկ Կենգուն նայում էր ու նայում աչքերը չորս արած։

— Լսիր, Կենգու, — ասաց Թուխը, երբ Ճագարը երկրորդ անգամ աչքով էր արել նրան, — հետաքրքիր է, դու բանաստեղծություն սիրո՞ւմ ես։

— Այնքան էլ չէ, — ասաց Կենգուն,

— Ափսո՜ս, — ասաց Թուխը։

— Ռու, թանկագինս, մի վերջին անգամ էլ ցատկիր և գնանք, արդեն ուշ է։

Որոշ ժամանակ լռություն տիրեց։ Ճստիկ Ռուն ցատկեց հերթական մկան բնի մեջ։

— Դե, սկսի՛ր, սկսի՛ր, — բարձրաձայն փշշացրեց Ճագարը, թաթով բերանը ծածկած։

Իմիջիայլոց, բանաստեղծությունների մասին, — շարունակեց Թուխը։ — Քիչ առաջ ճանապարհին մի փոքրիկ բանաստեղծություն հորինեցի։ Մոտավորապես այսպիսին։ Ըըը… Մի րոպե…

— Այս բանաստեղծությունը քեզ դուր կգա, — ասաց Ճագարը։

— Դու անպայման կհավանես, — ծվծաց Դնչիկը։

— Միայն թե շատ-շատ ուշադիր լսիր, — ասաց Ճագարը։

— Տես, ոչինչ բաց չթողնես, — ճղճղաց Դնչիկը։

— Այո, այո — ասաց Կենգուն։ Բայց, ավա՜ղ, նա աչքը չէր հեռացնում Ճստիկ Ռուից։

— Դե, ինչպե՞ս էր քո բանաստեղծությունը, Թուխ, — հարցրեց Ճագարը։

—Թուխը հազաց թաթի մեջ ու սկսեց

ԹԵՓՈՎ ԹՑՎԱԾ ԳԼՈՒԽ ՈՒՆԵՑՈՂ

ԱՐՋՈՒԿԻ ՀՈՐԻՆԱԾ ՏՈՂԵՐ

Մոտ օրերս ոնց պատահեց,

Հյուր գնացի բարեկամիս

Ու ոնց եղավ, սիրտս ուզեց,

Ասել, խոսել Դեսից Դենից։

Եվ պատմեցի, թե Երբ ու Ով,

Եվ թե Ինչու, նաև Ինչից,

Ինչով, Որտեղ, Ինչ պատճառով

Եվ դեպի Ուր ու Որտեղից։

Ոնց էր Առաջ ու ոնց Հետո,

Եվ թե Ինչու եղավ Այդպես,

Իսկ եթե Ոչ, ապա Այո,

Ով Ում, Ինչ Ինչ, նաև Ինչպես։

Իսկ երբ բառ էր ինձ պակասում,

Ասում էի մեկ՝ «Վախ», մեկ՝ «Վայ»

«Այսպես ասած», «Առողջություն»

Իսկ երբեմն էլ՝ «Այ-այ-այ-այ»։

Երբ իմ խոսքը ավարտեցի,

Հարցրին․ — Վե՞րջ։ Միայն այդքա՞ն։

Մի ամբողջ ժամ դու խոսեցիր,

Չպատմելով ոչ այս, ո՛չ այն…

Այդ ժամանակ…

— Շա՜տ, շատ լավն է, — ասաց Կենգուն, առանց հետաքրքրվելու թե ինչ եղավ այդ  ժ ա մ ա ն ա կ ։ — Դե, վերջին, ամենավերջին անգամ ցատկիր, Ռո՛ւ, թանկագինս, և տուն գնանք։

Ճագարը արմունկով հրեց Թուխին։

— Իմիջիայլոց, բանաստեղծությունների մասին, — իսկույն ասաց Թուխը։ — Դու երբևիցե ուշադրություն դարձրե՞լ ես այն ծառին, ա՛յ այնտեղ։

— Ո՞րտեղ… — ասաց Կենգուն։ — Դե, փոքրիկս, բավակա՛ն է։

— Այ այնտեղ, — ասաց Թուխը, մատը տնկելով հակառակ կողմը։

— Ոչ… — ասաց Կենգուն։ — Ռու, թանկագինս, ցատկիր գրպանս ու տուն գնանք։

— Չէ, դու անպայման նայիր այդ ծառին, — ասաց Ճագարը։ — Ռու, ուզո՞ւմ ես քեզ բարձրացնեմ։ — Եվ նա գրկեց Ռուին։

— Եվ այն մյուս ծառին ծիտիկ է նստած, — ասաց Թուխը։ — Բայց գուցե դա ձո՞ւկ է։

— Ոչ, ծիտիկ է, — ասաց Ճագարը, — եթե միայն, իհարկե, ձուկ չէ։

— Ձուկ չի՛, ծիտի՛կ է, — ճղճղած Դնչիկը։

— Այո, այո, այդպես էլ կա, — ասաց Ճագարը։

— Հետաքրքիր է, դա սարյա՞կ է, թե՞ կեռնեխ, — ասաց Թուխը։

— Հարցն էլ հենց դա է, — ասաց Ճագարը։ — Սարյա՞կ է, թե։ կեռնեխ։

Եվ այստեղ վերջապես Կենգուն շրջվեց։

Հենց որ շրջվեց, Ճագարը հրամայեց բարձրաձայն․

— Ռո՛ւ, անցիր տե՛ղդ։

Ռուի փոխարեն Կենգուի գրպանը թռավ Դնչիկը, իսկ Ճագարը Ռուին ամուր գրկած սլացավ հեռու։

— Այս ո՞ւր անհետացավ Ճագարը, — հարցրեց Կենգուն, շրջվելով։ — Դե, թանկագին փոքրիկս, ամեն ինչ կարգի՞ն է։

Կենգուի գրպանի խորքից Դնչիկն ինչ-որ բան ծվծվաց, ճիշտ և ճիշտ Ռուի նման։

— Ճագարը ստիպված եղավ գնալ, — ասաց Թուխը, — նա, երևի, հիշեց, որ շատ անհետաձգելի գործ ունի։ Հանկարծ։

— Իսկ Դնչի՞կը։

— Երևի Դնչիկը նույնպես ինչ-որ բան հիշեց։ Հանկարծ։

— Դե լավ, մենք գնացինք, — ասաց Կենգուն։ — Հաջողություն եմ ցանկանում, Թո՛ւխ։

Մի քանի հսկայական ցատկեր, և նա անհետացավ։

Թուխը նայեց նրա հետևից։

«Երանի թե ես էլ կարողանայի այդպես ցատկել, — մտածեց նա։ — Ինչո՞ւ ոմանք կարողանում են, իսկ ոմանք ոչ։ Շատ, շատ ցավալի է»։

Կենգուն, իսկապես, հիանալի էր ցատկում, բայց Դնչիկը, մեր մեջ ասած, շատ կուզենար, որ նա չկարողանար ցատկել։ Երբեմն, Անտառում կատարած հեռավոր զբոսանքներից տուն վերադառնալիս, Դնչիկը երազում էր ծիտիկ դառնալ ու թռչել, բայց հիմա, երբ նա կենգուի խոր գրպանում պատեպատ էր դիպչում, նրա գլխում այսպիսի մտքեր էին ցատկոտում․

կոչվում է չեմ

սա թռչել, երբեք համաձայնի

«Եթե ապա սովորել,

երբե՛ք»։
— Ըըըըըըը՛, — ասում էր նա, թռչելով վեր, իսկ ցած ընկնելիս ասում էր․ — Հը՛…

Եվ նա ստիպված եղավ ամբողջ ճանապարհին կրկնել՝ «Ըըըըըըը՛ — հը՛», «Ըըըըըըը՛ — հը՛»- մինչև որ Կենգուն տուն հասավ։

Տուն հասնելուն պես Կենգուն բացեց գրպանը և իհարկե, անմիջապես հասկացավ, թե ինչ է կատարվել։ Սկզբում նա շատ վախեցավ, բայց հետո մտածեց, որ անհանգստանալու կարիք չկա, որովհետև համոզված էր, որ Քրիստոֆեր Ռոբինը ոչ մեկին թույլ չի տա նեղացնել իր Ճստիկին։

«Դե լավ, — մտքում ասաց նա, — տեսնենք, թե ով ում գլխին օյին կխաղա»։

— Դե, Ռո՛ւ, թանկագի՛նս, — ասաց նա, գրպանից հանելով խոճկորին, — քնելուդ ժամանակն է։

— Հը՛մ, — ասաց Դնչիկը, աշխատելով որքան հնարավոր է լավ արտասանել այդ բառը։ Բայց, ավա՜ղ, այդպիսի սոսկալի ճանապարհորդությունից հետո «հըմ»-ը այնքան էլ հաջող չստացվեց, և երևի դրա համար էլ Կենգուն չհասկացավ, թե ինչ է նշանակում։

— Բայց նախ կլողանաս, — ուրախ-ուրախ ասաց Կենգուն։

— Հը՛մ, — անհանգիստ կրկնեց Դնչիկը, հայացքով որոնելով մյուսներին։

Բայց մյուսները չէին երևում։ Ճագարը տանը նստած խաղում էր Ճստիկ Ռուի հետ, զգալով, որ քանի գնում, այնքան ավելի շատ է սիրում նրան, իսկ Թուխը, որ որոշել էր Կենգու դառնալ, ավազով լցված փոսի մեջ դեռևս ցատկել էր սովորում։

— Չգիտեմ, — մտախոհ ասաց Կենգուն, — գուցե այսօր դու սառը ջրո՞վ լողանաս։ Ի՞նչ ես կարծում, Ռու, թանկագինս։

Դնչիկը, որ երբեք էլ առանձնապես լողանալ չէր սիրել ոչ տաք, ոչ էլ սառը ջրով վրդովմունքից դողաց և հուսահատ քաջությամբ ասաց․

— Կենգու։ Ես տեսնում եմ, որ արդեն անկեղծ խոսելու ժամանակն է։

— Ի՛նչ ծիծաղելին ես, Ռու, — ասաց Կենգուն, տաշտի մեջ ջուր լցնելով։

— Ես Ռուն չեմ, — բարձր ասաց Դնչիկը։ — Ես Դնչի՛կն եմ։

— Այո, թանկագինս, այո, — քնքշանքով ասաց Կենգուն։ — Ոչ ոք հետդ չի վիճում… Ի՛նչ էլ խելացին է, կարողանում է Դնչիկի ձայնով խոսել, — քրթմնջաց նա, թարեքից մի մեծ կտոր դեղին օճառ վերցնելով։ — Դե, էլ ինչ նոր բան կհնարե՞ս։

— Դու ինչ է, չե՞ս տեսնում, — գոռաց Դնչիկը։ — Աչք չունես ի՞նչ է։ Լա՛վ նայիր։

— Ես նայում եմ, իմ փոքրի՛կ Ռու, — բավականին խստորեն ասաց Կենգուն։ — Իսկ դու հիշո՞ւմ ես ես ինչ էի քեզ ասում ծամածռությունների մասին։ Եթե դու էլի նման ծամածռություններ անես, ապա երբ մեծանաս, կնմանվես Դնչիկին և շատ-շատ կափսոսաս։ Իսկ հիմա մտիր տաշտը և մի՛ ստիպիր որ նորից կրկնեմ։

Եվ Դնչիկը ուշքի չէր եկել, երբ հայտնվեց տաշտի մեջ, իսկ Կենգուն սկսեց ամբողջ ուժով տրորել նրան մեծ ու փրչոտ ճիլոպով։

— Վա՜յ, — ճչում էր Դնչիկը, — բաց թող ինձ։ Ես Դնչիկն եմ։

— Բերանդ փակիր, թանկագինս, թե չէ օճառ կլցվի, — ասաց Կենգուն։ — Տեսա՞ր, որ ասում էի։

— Դու… դու այդ դիտմամբ արեցի՛ր, — բլթբլթացրեց Դնչիկը, երբ վերջապես նորից կարողացավ խոսել…

Բայց այս անգամ էլ նրա բերանում հայտնվեց ճիլոպը։

— Այ այդպես, թանկագինս, լռիր, — ասաց Կենգուն։

Քիչ հետո Կենգուն Դնչիկին հանեց տաշտից ու փաթաթեց խավոտ սրբիչի մեջ։

— Իսկ հիմա, — ասաց Կենգուն, — պառկելուց առաջ դեղ կխմես։

— Ի՞-ի-ինչ դդեղ, — կմկմաց Դնչիկը։

— Ձկան չուղ, թանկագինս, որպեսզի մեծ ու ուժեղ դառնաս։ Թե չէ կմնաս Դնչիկի նման փոքրիկ ու թույլ։

Այդ պահին ինչ-որ մեկը թակեց դուռը։

— Մտեք — ասաց Կենգուն։

Եվ ներս մտավ Քրիստոֆեր Ռոբինը։

— Քրիստոֆեր Ռոբի՛ն, Քրիստոֆեր Ռոբի՛ն, — հեկեկաց Դնչիկը։ — Ասա Կենգուին թե ես ով եմ։ Նա ասում է, թե ես Ռուն եմ, ճի՞շտ է։

Քրիստոֆեր Ռոբինը ուշադիր զննեց նրան ու գլուխն օրորեց։

— Իհարկե, դու Ռուն չես, — ասաց նա, — որովհետև Ռուին ես քիչ առաջ տեսա Ճագարի տանը։ Նրանք այնտեղ խաղում են։

— Այ քեզ բա՜ն, — ասաց Կենգուն։ — Մի տե՛ս, է։ Եվ ոնց կարող էի այդպես սխալվել։

— Տեսնո՞ւմ ես, տեսնո՞ւմ ես, — ասաց Դնչիկը։ — Ի՞նչ էի ասում։ Ես Դնչիկն եմ։

Քրիստոֆեր Ռոբինը նորից օրորեց գլուխը։

— Չէ, դու Դնչիկը չես, — ասաց նա։ — Ես Դնչիկին շատ լավ եմ ճանաչում։ Նա բոլորովին ուրիշ գույն ունի։

«Դա նրանից է, որ ես հենց նոր լողացա», — ուզում էր ասել Դնչիկը, բայց հասցրեց գլխի ընկնել, որ այդ բանը, թերևս, չարժի ասել։ Բայց նա հազիվ էր բերանը բացել, պատրաստվելով ասել ուրիշ բան, երբ կենգուն առանց ժամանակ կորցնելու մի մեծ գդալ դեղ լցրեց նրա բերանը, թփթփացնելով մեջքին ու ասաց, որ ձկան յուղը շա՜տ, շատ համեղ է, միայն պետք է ինչպես հարկն է ընտելանալ դրան։

— Ես գիտեի, որ սա Դնչիկը չէ, — քիչ հետո ասաց Կենգուն։ — Հետաքրքիր է, ո՞վ կարող է լինել։

— Գուցե Թուխի ազգականների՞ց է, — ասաց Քրիստոֆեր Ռոբինը։ — Ասենք եղբորորդին կամ մորեղբայրը։

— Հավանորեն, հավանորեն, — համաձայնեց Կենգուն։ — Միայն թե նրան պետք է որևէ անուն տալ։

— Կարող ենք նրան Թուխիկ անվանել, — ասաց Քրիստոֆեր Ռոբինը։ — Օրինակ, Հենրի Թուխիկ։ Կրճատ ձևով։

Բայց հազիվ էր նոր անուն ստացել, երբ Հենրի Թուխիկը դուրս պրծավ Կենգուի գրկից ու ցած թռավ։ Նրա բախտից Քրիստոֆեր Ռոբինը դուռը բաց էր թողել։

Իր ամբողջ կյանքում Հենրի Թուխիկ-Դնչիկը երբեք այդքան արագ չէր վազել, ինչպես հիմա։ Նա սլանում էր մի վայրկյան անգամ կանգ չառնելով։ Միայն իր տնից մի հարյուր քայլի վրա նա դադարեցրեց վազքն ու թավալ տվեց գետնին, որպեսզի վերստանա իր սեփական գույնը, իր սիրելի, հարմար ու սովորական գույնը…

Ահա այսպես Կենգուն և Ճստիկ Ռուն մնացին Անտառում։ Հիմա ամեն երեքշաբթի Ճստիկ Ռուն ամբողջ օրով հյուր է գնում իր նոր բարեկամի՝ Ճագարի մոտ, Կենգուն ամբողջ օրը իր նոր բարեկամին՝ Թուխին, ցատկել է սովորեցնում, իսկ Դնչիկը երեքշաբթին անց է կացնում իր հին բարեկամի՝ Քրիստոֆեր Ռոբինի հետ։

Եվ բոլորն էլ չափազանց ուրախ են։

Գլուխ ութերորդ

Սիրելի այցելու, եթե դու այլևս ՓՈՔՐԻԿ չես, այլ ՊԱՏԱՆԻ, եթե արդեն քո հետաքրքրությունների շրջանակն ընդլայնվել է և դու ուզում ես տարիքիդ համապատասխան հետաքրքիր հոդվածներ կարդալ, ապա «Պատանի եմ» կայքը հենց այն հարթակն է, որը կհագեցնի քո հետաքրքրասիրությունները։ Այստեղ դու կարող ես նաև ինքդ լինել հեղինակ, ունենալ ու վարել քո բլոգային էջը։ Միացի՛ր պատանիների թիմին։ Դարձի՛ր «Պատանի եմ» կայքի մի մասնիկը։