Թե ինչ պատահեց դրանից հետո, ինչպես այդ կարևոր փաստաթուղթը տեղ հասցրին, ինչպես Շավարշի հայրը ճանաչեց մանկան խունացած նկարը, և թե ինչպես էր Սմբատի ձեռքով սպանված ուսուցիչը մեռնելուց մի քանի րոպե առաջ, իր որդու նկարի վրա գրել այդ տողերը, դրանց մասին ես չեմ պատմի: Միայն այն կասեմ, որ մի քանի օր հետո շրջանային թերթի էջերից մեկում տպվեց Սուրի, Սամի և նրանց այն ընկերների խմբական նկարը, որոնց դուք արդեն ճանաչում եք:
Սուրն ու Սամը ուրախ էին, որ բոլոր հարազատները կկարդան թերթում տպագրվածը և այլևս չեն ասի, որ իրենք ոչ մի բանի պետք չեն գալիս: Նրանք, իհարկե, շատ էին ցանկանում նամակում պատմել նաև գյուղի տղաների մասին, թե ինչպիսի հավատարիմ ու անկեղծ ընկերներ են նրանք և վերջապես այն մասին, որ իրենք հիմա շատ լավ են հասկանում իսկական ընկերության գաղտնիքը: Բայց քանի որ այդ բոլորը մեկ առ մեկ պատմել հնարավոր չէր, ուստի մեր երկու հերոսները բավարարվեցին նրանով, որ թերթից կտրեցին իրենց և ընկերների խմբական նկարը, դրեցին ծրարի մեջ և, լեզվի ծայրով թացացնելով ծրարի անկյունաձև եզրը, ամուր փակեցին:
1956-1957 թթ.
Երևան
