Գեղեցիկ է մեր քաղաքը, գեղեցիկ ու շքեղ, շրջափակված անտառածածկ սարերով: Երբ կանգնում ես Նորքի սարալանջին, հեռու-հեռվում, լազուր երկնքի մեջ մխրճված՝ կապտին է տալիս ձյունագագաթ Արարատը:
Խաղողի ողկույզներով, կեռակտուց արծիվներով ու սիրամարգերով են զարդարված մեր տուֆաշար բազմահարկ շենքերի ճակատները: Ամբողջ քաղաքն ասես բռնկվել է վարդագույն բոցով: Եվ իզուր չէ, որ մարդիկ մեր վարդատուֆ շենքերին նայելիս այս չքնաղ քաղաքն անվանում են վարդագույն քաղաք:
Երբ դանդաղ իջնում են ձյան առաջին փաթիլները, քաղաքը զուգվում է ճերմակ զգեստով: Ձմեռն էլ, իհարկե, այստեղ երկար չի տևում, և շուտ է վրա հասնում ցանկալի գարունը: Իսկ երբ ամառ է գալիս, քաղաքի մեծ ու լայն հրապարակի ջրավազանում վեր է ժայթքում շատրվանը, և կյանքը սկսում է ավելի կենդանանալ, փողոցներն ու բակերը թնդում են մեր մանուկների ուրախ ծիծաղից:
Բայց սպասեք… Այս ի՞նչ է: Կարծես դիմացի շենքի բաց լուսամուտից աղմուկ է լսվում: Թեև տգեղ բան է ներս նայել ուրիշի պատուհանից, բայց եկեք տեսնենք՝ ովքե՞ր են այդպես աղմուկ-աղաղակ բարձրացրել:
Դե, իհարկե, նրանք են Սուրն ու Սամը: Սուր ու Սամ… Այս ի՞նչ տարօրինակ անուններ են, կմտածեք դուք: Բայց այստեղ, իհարկե, մտածելու ոչինչ չկա: Նրանց անունները շատ սովորական և գեղեցիկ անուններ են՝ Սուրեն և Սամվել… Բայց բանն այն է, որ նրանք երբեք իրար լրիվ անուններով չեն կանչում, այլ պարզապես Սուր և Սամ:
Այ, եթե հարցնեք այս բակում վազվզող երեխաներին, թե ինչու են նրանք կռվում, ձեզ իսկույն կպատասխանեն.
– Մի՞թե չգիտեք… դե երևի նրանց հետ էլի մի բան է պատահել: Չէ՞ որ նրանց հետ շարունակ ինչ-որ բան միշտ էլ պատահում է:
Իսկ թե ինչու… Ահա հենց դրա մասին եմ պատմելու ձեզ հիմա:
