Մայիսյան խաղաղ երեկո է:
Բաց լուսամուտից գարնանային մեղմիկ զեփյուռի հետ ներս է հորդում նաև փողոցով սրընթաց անցնող ավտոմեքենաների ու տրամվայների խուլ հռնդյունը:
Ննջասենյակի խորհրդավոր լռության մեջ նստել է Սամը և խորասուզված գիրք է կարդում: Նրա հետաքրքրությունից բոցկլտացող աչքերն արագ թռչում են գրքի տողերի վրայով: Ո՛չ դրսի աղմուկը, ո՛չ մյուս սենյակից լսվող տատիկի ու մայրիկի խոսակցությունը և ո՛չ էլ իր իսկ բարձրաձայն ընթերցանությունը չէին խանգարում նրան: Այդ բոլորի փոխարեն նա լսում է միայն անծայրածիր օվկիանոսի ահեղամռունչ ալիքների շառաչը և «Իսպանյոլա» առագաստանավի կայմերի խուլ ճռնչյունը: Սամը վերացել, դարձել է պատանի Ջիմ Գոկինս և «Իսպանյոլայի» հետ միասին մտքով լողում է դեպի հեռավոր Գանձերի կղզին: Նա պարզ պատկերացնում է իրենց, այսինքն պատանի Ջիմենց պանդոկում իջևանած Բիլլի Բոնսին, որի դեմքի վրա դաշույնի հարվածից մի մեծ սպի կար, լսում էր նրա ահավոր գոռում-գոչյունը, երբ ռոմից հարբած գալարվում էր հատակի վրա: Նրա աչքերի առջևով, մեկը մյուսի ետևից անցնում էին համարձակ ու խստադեմ նավապետ Սմոլետը բժիշկ Լիվսին և «Իսպանյոլայի» ամբողջ անձնակազմը: Իսկ այդ բոլորի հետ մեկտեղ, գրքի տողերի արանքից, կատաղի աչքերով շարունակ իրեն էր նայում ծովահենների սարսափելի առաջնորդը՝ միոտանի Ջոն Սիլվերը:
«Սիլվերի մասին մենք այլևս ոչինչ չլսեցինք, – շարունակում է կարդալ Սամը: – Զզվելի միոտանի ծովագնացն ընդմիշտ հեռացավ իմ կյանքից: Երևի նա գտել է այն սևամորթ կնոջը և իր հաճույքի համար, նավապետ Ֆլինտի հետ, որևէ տեղում ապրում է: Գանձի մնացած մասը՝ ձույլ արծաթ և զենք, դեռևս այնտեղ են, որտեղ թողել է հանգուցյալ Ֆլինտը: Եվ իմ կարծիքով, թող մնա այնտեղ: Այժմ ինձ, այդ անիծված կղզին գնալու համար, ոչ մի բանով չես հրապուրի…»:
Գրքի վերջին տողերն էր կարդում Սամը, երբ ննջասենյակի դուռը կամաց ճռռաց և ներս ցցվեց Սուրի գլուխը:
– Ողջո՜ւյն…
Սամը ծածկեց գիրքն ու վեր կացավ:
– Ինչ ես ճգնավորի նման նստել, – ասաց Սուրը: – Մայրիկս այսօր հերթապահում է հիվանդանոցում, իսկ հայրիկիս շտապ կանչեցին գործարանից: Արի մեզ մոտ գնանք, հա՞… Ամբողջ գիշեր միասին կլինենք:
– Չեմ կարող, Սուր, մայրիկս չի թողնի:
– Ինչի՞:
– Նա ասում է, որ երբ միասին ենք լինում, անպայման մի փորձանք է պատահում մեզ հետ:
– Իսկ դու հանգամանորեն պարզաբանիր ամեն ինչ:
– Իզուր բան է, ոչինչ չի ստացվի, – դժգոհ պատասխանեց Սամը՝ ձեռքը հուսահատ թափ տալով օդում:
– Բայց փորձիր, գուցե թողնի…
… Տղաների երկար թախանձանքից հետո մայրիկը վերջապես համաձայնեց:
– Բայց տեսեք, հա՜… նորից ֆոկուսներ չսարքեք գլխիս:
– Չենք սարքի, մորաքույր: Ես այլևս ֆոկուսներ չեմ անում, ազնիվ խոսք, չեմ անում, – պատասխանեց Սուրը, ու նրանք տանից դուրս եկան:
***
Ամբողջ ճանապարհին Սամը քթի տակ ինչ-որ տարօրինակ երգ էր մռմռում, շարունակ կրկնելով միևնույն քառյակը.
«Տասնհինգ մարդ մեռելի սնդուկի վրա:
Յո-հո-հո և մի շիշ ռոմ,
Խմիր ու սատանան քեզ մինչև վերջը կհասցնի,
Յո-հո-հո և մի շիշ ռոմ»:
– Ինչ ես շարունակ մեռելների ու սատանաների մասին երգում,- հարցրեց Սուրը՝ զարմացած նայելով Սամին:
– Սա ծովահենների երգն է, հասկանո՞ւմ ես: Նրանք միշտ էլ այսպիսի սարսափելի երգեր են երգել:
– Ի՞նչ ծովահեններ…
– Դե, նրանք, էլի, որ ուզում էին գրավել «Իսպանյոլա» նավը, – պատասխանեց Սամը, բայց հիշելով, որ ընկերն այդ մասին ոչինչ չգիտի, իսկույն ավելացրեց, – ա՜յ, երբ ձեր տուն հասնենք, այնպիսի հետաքրքիր բան կպատմեմ, որ ամբողջ գիշեր աչքերդ չռած մնան:
Երկաթյա բարձր սյունից կախված կլոր ժամացույցը ցույց էր տալիս ժամը 9-ը: Տղաները արագացրին քայլերը:
Նրանք դեռ նոր էին մոտեցել տանը, երբ Սուրը նկատեց, որ ամբողջ շենքից միայն իրենց լուսամուտն էր մթնած: Անհանգիստ մի կասկած ընկավ սիրտը: Նա արագ բարձրացավ աստիճաններով և, մինչև Սամը կհասներ նրա ետևից, մի քանի անգամ սեղմեց զանգի կոճակը, բայց զանգը չհնչեց: Նա սկսեց բռունցքով թմբկահարել դուռը:
– Ո՞վ է, – լսվեց ներսից Մանուշի ձայնը:
– Մենք ենք, խլացե՞լ ես, ինչ է:
– Իսկ դուք ո՞վ եք:
– Բաց արա, է՜, կատակ անելու ժամանակ չի, – սրտնեղեց Սամը, որն արդեն բարձրացել էր աստիճաններով:
– Չէ՛, նախ ասացեք ո՞վ եք, հետո բաց կանեմ, – համառորեն պնդեց Մանուշը:
Թեև այդպիսի դեպքում մարդ միշտ էլ դժվարանում է բարձրաձայն հայտնել իր սեփական անունը, այնուամենայնիվ, Սուրը հազիվ լսելի ձայնով ասաց.
– Սուրն ու Սամն ենք, բա՛ց արա…
Վերջապես բացվեց դուռը և միջանցքում տիրող խավարի մեջ գծագրվեց քրոջ սարսափահար կերպարանքը:
– Ուր էիք, հը՞ : Ո՞ւր էիք, – բարկացած ճղճղաց նա և հեկեկալով ավելացրեց, – ինձ թողել եք մթի մեջ, իսկ դուք ձեզ համար հանգիստ ման եք գալիս:
– Իսկ դու ինչի՞ ես մթի մեջ նստել, – հարցրեց Սամը:
– Լույսերը փչացան:
– Ի՞նչ, – բացականչեց Սուրը:
Մանուշը հեկեկալով պատմեց, թե ինչպես եղբոր գնալուց հետո նա միացրել է էլեկտրական արդուկն իր մետաքսյա ժապավենները հարդարելու համար, բայց միացնելուն պես ուժեղ չրխկոց է լսվել և ամբողջ տունը թաղվել է խավարի մեջ:
– Ա՜յ քեզ փորձա՜նք… Ախր քեզ ո՞վ էր ասում արդուկը միացնես, հը՞… – հուսահատ ասաց Սուրը:
– Սպասիր, – ընդհատեց նրան Սամը և դարձավ Մանուշին, – ասում ես չրխկա՞ց…
– Ըհը՛, չրխկաց, – մռթմռթաց քթի տակ Մանուշը:
– Ուրեմն ապահովիչներից կլինի: Այ, երբ մեր տանն այդպիսի բան է պատահում, մայրիկս անմիջապես պտտեցնում է ապահովիչների խցաններից մեկն ու մեկը, և լույսը նորից վառվում է:
Սուրը, մթության մեջ խարխափելով, մի կերպ գտավ լուցկին ու վառեց: Միջանցքը լուսավորվեց թույլ լույսով: Սամը բարձրացավ աթոռի վրա և զգուշությամբ սկսեց պտտեցնել պատին ամրացված ապահովիչների հախճապակյա խցանիկները: Նա այնքան ետ ու առաջ պտտեցրեց, այնքան բզբզեց, մինչև որ խցաններից մեկը կոտրվեց, վերջնականապես թողնելով նրանց մթության մեջ:
***
Մայթի եզրին գտնվող բարձր սյունից կախված էլեկտրական լապտերը հայրիկի աշխատասենյակը ողողել էր խավար, դեղնավուն լույսով: Եվ, որովհետև մյուս սենյակներում լրիվ մթություն էր տիրում, ուստի երեխաները հավաքվեցին այնտեղ: Սամը, իհարկե, անմիջապես սկսեց իր պատմությունը Գանձերի կղզու մասին: Ճիշտ է, նա ամեն ինչ շիլա-շփոթ էր դարձրել, բայց այնպես ոգևորված էր պատմում, որ լսողները հետաքրքրությունից քարացել էին: Սամը պատմում էր, իսկ ժամերը թռչում էին աննկատ: Դրսում վաղուց էր դադարել տրամվայների ու ավտոմեքենաների աղմուկը: Չէր լսվում անցորդների ուրախ ծիծաղն ու խոսակցությունը:
– Թը՜խկ, թը՜խկ, թը՜խկ…
Լսվում էր միայն շենքի ներքևի հարկում տեղավորված խանութը հսկող պահակի ձեռնափայտի համաչափ թխկթխկոցը: Ուշ գիշեր է արդեն:
Քնել է քաղաքը խաղաղ ու քաղցր քնով: Քնել է նաև Մանուշը՝ բազմոցի վրա կծկված: Երևի պատմության կեսին՝ դեռ Գանձերի կղզի չհասած, փակվել էին սևաթույր աչքերը, և նա այժմ մուշ-մուշ քնել էր: … Սամը դեռ չէր ավարտել իր պատմությունը, երբ նրա հայացքն ընկավ դռան մոտ դրված երկաթյա պահարանին:
Սուրենց տանը եթե մի բան կար, որ անչափ հետաքրքրում էր Սամին, ապա հենց այդ պահարանն էր, որի էությունը մինչև օրս էլ նա ոչ մի կերպ չէր կարողացել հասկանալ: Շատ անգամ էր ցանկացել հարցնել այդ մասին, բայց երբ հանդիպել էր նրան, բոլորի մոռացել էր:
– Սուր, ինչի՞ համար է այդ երկաթյա արկղը, – հարցրեց Սամը, ընդհատելով պատմությունը:
– Ինչ ասացի՞ր…
– Ասում եմ, այդ արկղը ինչի՞ համար եք օգտագործում:
Սուրը սթափվեց, թեթևակի մի հայացք գցեց դռան մոտ դրված երկաթյա պահարանին, որի նիկելապատ բռնակները փայլփլում էին լուսամուտից ներս ընկած լույսի տակ, ապա հոգնած ձայնով ասաց.
– Ի՞նչ արկղ, դա սեյֆ է. այսինքն՝ չհրկիզվող պահարան:
– Չհրկիզվող պահարան: Իսկ ի՞նչ է, փո՞ղ եք պահում դրա մեջ:
– Դու էլ բան ասացիր, փո՜ղ… Ի՞նչ փող: Այդտեղ միայն հայրիկիս գծագրերն ու կարևոր փաստաթղթերն են պահվում: Իսկ դու գիտե՞ս, Սամ, այդ գծագրերը շատ մեծ նշանակություն ունեն: Հայրիկս ասում է, որ եթե դրանք այրվեն կամ թշնամու ձեռքն ընկնեն, իրենց դատի կտան: Դրա համար էլ այդ երկաթյա սեյֆի մեջ ենք պահում:
– Ուրեմն ասում ես, մեծ նշանակություն ունեն, հա՞… – մտածկոտ ասաց Սամը, ապա շշուկով ավելացրեց, – պատկերացնում ես. Սուր, որքան սարսափելի կլինի, եթե հանկարծ գիշերվա կեսին Ջոն Սիլվերի նման կատաղի մի ծովահեն գաղտագողի ներս մտնի ձեր տունը, հատուկ պատրաստված բանալիով բաց անի չհրկիզվող պահարանը և գողանա այդ կարևոր փաստաթղթերն ու գծագրերը:
Սամի այս խոսքերից Սուրի մեջքի վրայով կարծես բազմաթիվ միջատներ վազեցին:
– Ծովահենների ինչին է պետք հայրիկի գծագրերը: Չէ՞ որ նրանց միայն ոսկիներ ու թանկարժեք իրեր են հարկավոր:
– Ա՛յ քեզ հիմար: Դե, իհարկե, նրանց ոսկի ու արծաթ է հարկավոր և ոչ թե գծագրեր: Բայց ծովահենները միշտ էլ գողանում են այն իրերը, որոնց համար կարող են շատ փող ստանալ: Օրինակի համար նրանք գողանում են հարուստ իշխաններին ու գեղեցիկ կանանց և նրանց փոխարեն պարկերով ոսկի են ստանում ու հետո բաց թողնում: Այ, եթե նրանք իմանային, որ հայրիկիդ գծագրերը կարևոր նշանակություն ունեն, անպայման կգողանային ու կծախեին… Դե, ասենք, կծախեին մի որևէ լրտեսի, իսկ նա շա՛տ փող կտար:
Սուրը, որ այդ պահին մտազբաղ դուրս էր նայում, հանկարծ այնպիսի մի ճիչ արձակեց, որ բազմոցի վրա կուչ եկած Մանուշը վեր թռավ քնից:
– Ի՞նչ պատահեց, Սուր, – նրա անսպասելի ճչոցից վախեցած հարցրեց Սամը:
– Հլա մի այստեղ արի, – շշնջաց Սուրը: Սամը մոտեցավ նրան:
– Տե՛ս, ինչ-որ մեկը կանգնած՝ անընդհատ մեր լուսամուտին է նայում:
Սամը տարակուսանքով դուրս նայեց: Եվ ճիշտ որ… Մայթի եզրին մի մարդ էր կանգնել: Ով էր այդ մարդը կամ թե ում էր սպասում, դժվար էր գուշակել:
Տղաները դեռ երկար կանգնած կմնային լուսամուտի մոտ, եթե այդ պահին Մանուշը չթնգթնգար.
– Սո՛ւր, քունս տանում է: Ախր քնել եմ ուզում…
– Դե որ այդպես է, ես կվառեմ լուցկին, իսկ դու անկողինը պատրաստիր, – ասաց Սուրը և հիշելով, որ այնտեղ՝ խոհանոցում, ճարպամոմի մի փոքրիկ կտոր էր մնացել, իսկույն վառեց լուցկին ու շտապ խոհանոց գնաց:
… Եվ ահա լուսամուտի գոգին պլպլալով վառվում է մոմը: Կիսախավար ննջասենյակը խորհրդավոր տեսք է ընդունել:
Գիշերային խաղաղ լռության մեջ արձագանքվեցին քաղաքային ժամացույցի խուլ զարկերը.
– Դա՜նգ… Դա՜նգ…
Մանուշը վաղուց քնել էր իր փափուկ անկողնում, իսկ տղաները դեռ արթուն են:
– Սուր, գուցե այդ մարդը բոլորովին էլ այն չէ, ինչ մենք կարծում ենք, հը՞… – շշուկով հարցրեց Սամը:
Սուրը լուռ էր:
– Ի՞նչ է, դու արդեն քնեցի՞ր…
– Չէ, չեմ քնել, մտածում եմ, – պատասխանեց Սուրը:
– Իսկ ի՞նչ ես մտածում:
– Մտածում եմ, թե ինչպես քիչ հետո քունս կտանի… Դու էլ կքնես: Իսկ դրսում կանգնած մարդն էլ հենց դրան է սպասում:
Սամը, որ մինչ այդ լուռ լսում էր, հանկարծ ինչ-որ բան հիշելով, ուրախ բացականչեց.
– Այ թե բան մտածեցի, հա՛… Գիտե՞ս ինչ: Արի դրա գլխին մի օյին խաղանք:
– Ի՞նչ օյին:
– Դուք լվացքի պարան ունե՞ք:
– Իհարկե ունենք: Ի՞նչ կա որ…
– Գնա բեր՝ կասեմ:
– Ես այս մթնով ո՞նց գտնեմ պարանը, – տրտնջաց Սուրը և, դժկամորեն վերցնելով վառվող մոմը, ննջարանից դուրս եկավ, Սամը հետևեց նրան:
Երկար փնտրելուց հետո նրանք վերջապես գտան լվացքի պարանը:
– Հիմա էլ հարկավոր է մի քանի մեխ ճարել:
Մեխերը լցված էին խոհանոցի պահարանի գզրոցում, այնպես որ դրանք գտնելու համար տղաները շատ ժամանակ չկորցրին:
Սամն սկսեց մեխերը դեմ-դիմաց խփել միջանցքի պատերին՝ հատակից մի ոտնաչափ բարձրությամբ: Ստացվեց այնպես, որ նա ամեն մի պատի վրա խփեց հինգական մեխ: Հետո՝ վերցրեց պարանը և կապեց մի մեխից մյուսը:
Սուրը, այս ամենից ոչինչ չկռահելով, բռնել էր մոմը և բերանը լայն բացած՝ հետևում էր նրա ամեն մի շարժումին:
– Ա՛յ, մենք հիմա կարող ենք հանգիստ քնել, – վերջացնելուց հետո ասաց Սամը, – դե թող հիմա էդ մարդը փորձի ներս մտնել: Էնպես կդրմփա հատակին, որ դեռ քիթ ու մռութն էլ կջարդի:
Տղաներն անկողին մտան:
Լուսամուտին դրված ճարպամոմը, որից հազիվ մի խցանաչափ կտոր էր մնացել, ճտճտալով հալվեց ու հանգավ:
Սուրը երկար ժամանակ չէր կարողանում քնել: Անհանգստացնող մտքերը շարունակ պտտվում էին նրա գլխում: Մի պահ նրան թվաց, որ միջանցքից ձայներ լսվեցին:
– Սամ, լսո՞ւմ ես, կարծես մարդ է շարժվում այնտեղ:
– Ա՛յ թե նապաստակն ես, հա՜… Մի բան չեղած, վռազ լեղիդ ջուր է դառնում: Իսկ ես ոչնչից չեմ վախենում: Եվ գիտես, թե ինչ եմ որոշել: Վաղվանից սկսում եմ փող հավաքել, ամբողջ ամառ պաղպաղակ չեմ ուտի, կինո չեմ գնա, տասներկու տարի շարունակ կհավաքեմ, երբ քսանհինգ տարեկան դառնամ, էնքան փող կունենամ որ…
– Իսկ ի՞նչ պետք է անես այդքան փողը:
– Ինչ պիտի անե՜մ, – ծոր տվեց Սամը, – այ թե ինչ… էդ փողերով իսկական փոքրիկ առագաստանավ պատրաստել կտամ և կճանապարհորդեմ: Ես նոր կղզիներ կհայտնաբերեմ, ուր ոչ մի մարդ դեռ ոտք չի դրել: Իսկ երբ մեռնեմ, Քրիստափոր Կոլումբոսի, Մագելանի ու Միկլուխո-Մակլայի հետ միասին մարդիկ կհիշեն նաև իմ անունը: Քեզ էլ հետս կտանեմ, և մենք կլողանք միասին հեռո՜ւ, հեռո՜ւ… էնպիսի ալիքների միջով կլողանք, որ մազերդ սարսափից բիզ-բիզ կկանգնեն: Հետո բաց երկնքի տակ կքնենք ու մեր նավը… Իսկ ինչ ես կարծում, Սուր, ի՞նչ անուն կարելի է տալ մեր առագաստանավին, հը՞… – քնկոտ ձայնով հարցրեց Սամը:
Բայց Սուրը ոչինչ չպատասխանեց: Նա արդեն քնել էր:
Տեսնելով, որ այլևս իրեն լսող չկա, Սամը շուռ եկավ մյուս քին ու փակեց աչքերը:
Հանկարծ միջանցքից մի ուժգին դրմփյուն լսվեց: Կարծես մեկը ամբողջ մարմնով տապալվեց գետին ու խռպոտ ձայնով տնքաց: Այդ անսովոր դրմփոցից տղաները խայթվածի նման անկողնուց վեր թռան և գլուխները կորցրած՝ սկսեցին անհանգիստ դես ու դեն վազվզել սենյակում: Վերջապես Սամը տիրապետեց իրեն ու «կռահելով» ողջ էությունը, խեղդված ձայնով բացականչեց.
– Ի՞նչ ես խառնվել իրար: Շուտ, դու միլիցիա զանգահարիր, իսկ ես կսկսեմ ռմբակոծել էդ… էդ սրիկա ծովահենին…
Սուրը տագնապահար վազեց դեպի հեռախոսը: Մթության մեջ մի կերպ հավաքեց համարը և ինչ-որ անկապ բառեր կմկմաց.
– Ալլո՜… Ալլո՛… Լսո՞ւմ եք: Դե եթե լսում եք, շուտ օգնության հասեք: Ի՞նչ ասացիք… Այրվե՞լ… Դե ինչ այրվել: Եթե ուշանաք, մենք գուցե նույնիսկ կենդանի չմնանք… Ի՞նչ… Հասցե՞ն…
Եվ մինչ Սուրը կհայտներ հասցեն, ընկերն արդեն սկսել էր հարձակումը: Նա կիսախավարի մեջ խարխափելով վերցնում էր ձեռքն ընկածը և ննջարանի բաց դռնից շպրտում միջանցք:
– Վերջ տվեք ձեր հիմարություններին… Սա ի՞նչ ներկայացում է, ի՞նչ խայտառակություն, – բղավեց մարդը և խոսքը բերանում նորից դրմփաց հատակին:
– Սպասիր, ավազակ, – ամբողջ ուժով գոռաց Սուրը և օգնության հասնելով քաջաբար մարտնչող ընկերոջը, ճանկեց ծաղկամանի մոտ դրված ափսեն ու ամբողջ ուժով շպրտեց թակարդն ընկած «թշնամու» վրա, – ա՛ռ քեզ…
– Օ՜ֆ… այս ինչ ես անում, անիրավ տղա, գլուխս ջարդեցիր, լսվեց ծանոթ մի ձայն, և Սուրը հանկարծակիի եկած արձանացավ տեղում:
Մանուշը, որ այդ աղմուկից արթնացել ու ոչինչ չհասկանալով՝ քնաթաթախ աչքերն էր տրորում, ծանոթ ձայն լսելով, ուրախ բացականչեց.
– Հայրի՜կը։ Հայրիկը եկավ:
Թե ինչ կատարվեց այդ պահին Սուրի և Սամի հետ, անհնար է նկարագրել:
Ահա թե ով էր այդ «ավազակը», այ թե ում էին նրանք այդպես անխղճորեն հարվածում: Օ՜, եթե հնար լիներ, նրանք ամոթից տեղն ու տեղը կմեռնեին: Երանի հայրիկի փոխարեն դաժան մի ոճրագործ ներս մտած լիներ և դաշույնով կտոր-կտոր աներ իրենց, քան թե…
Ահա և ներս մտավ հայրիկը, շորերը տրորված, ջարդված ակնոցը ձեռքին, գզգզված մազերի մեջ փշրված ափսեի մանրուքներ:
– Ա՛յ թե ինչ փորձանք կարող ես բերել իմ գլխին, – բարկացած ասաց նա և ապտակը շրխկաց Սուրի այտին:
– Նա մեղավոր չէ, քեռի Գարեգին: Այդ ես եմ կապել պարանը, – քթի տակ մռմռաց Սամը, – դե, գիտեք, փողոցում մի էսպես… էսպես ասած կասկածելի մարդ էր կանգնած: Մենք էլ կարծեցինք, որ նա պատրաստվում է գողանալ սեյֆից ձեր փաստաթղթերն ու գծագրերը: Ախր չէ՞ որ նրանք կարևոր նշանակություն ունեն:
– Հը՜մ… Փողոցում միշտ էլ մարդիկ են կանգնում և հենց դրա համար էլ փողոցը փողոց է… Իսկ ինչ վերաբերում է գծագրերը գողանալուն, ապա ժամանակն է իմանալ, հարգելի «փրկարարներ», որ ես կարևոր փաստաթղթերն իմ սեյֆում չեմ պահում:
Սամն ու Սուրը ապշած մի պահ իրար նայեցին և թոթվեցին ուսերը:
Հայրիկը մոտեցավ անջատիչին ու մի քանի անգամ պտտեցնելուց հետո վրդովված հարցրեց.
– Իսկ լույսն ինչի՞ չի վառվում… Երևի այստեղ էլ մի ավերմունք եք գործել:
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Երևի այս ամբողջ խայտառակությունը սրանով էլ կվերջանար, եթե այդ միջոցին դրսից չլսվեին հրշեջ մեքենաների ականջ ծակող հռնդյունը և անընդմեջ ճչացող տագնապաձայն ազդանշանները: Եվ այն պահին, երբ հայրիկն ապահովիչի կոտրված խցանիկը փոխելուց հետո լույսերը վառեց, երկարատև հնչեց դռան զանգը։
Ի զարմանք բոլորի՝ միջանցքը լցվեց բազմաթիվ հրշեջներով։
– Որտե՞ղ է հրդեհը… Ինչի՞ չեք դիմավորում, – հևասպառ վրա տվեց նրանցից մեկը:
Հայրիկը այս անակնկալից ապշած, նայեց տղաներին, նայեց սենյակ մտած հրշեջներին, ապա շփոթված պատասխանեց.
– Ի՞նչ հրդեհ, այստեղ ոչ մի հրդեհ չի եղել…
– Ինչպե՜ս.., Քաղաքացի, դուք մեզ ձե՞ռք եք առել, ինչ է… Չէ՞ որ քիչ առաջ զանգահարեցիք:
Սուրը հանկարծ այլայլվեց: Երկու ձեռքով բռնեց գլուխը և ամոթահար փախավ միջանցքից:
Ամեն ինչ պարզ էր: Նա միլիցիայի փոխարեն սխալմամբ 01 էր զանգ տվել:
