Սուրի և Սամի արկածները։ Գլուխ ութերորդ. ԼՎԱՑՎՈւՄ ԷԻՆՔ…

Ջրախողովակի վերանորոգման պատճառով դպրոցի շենքում ջուր չկար, իսկ բակում գտնվող ցայտաղբյուրի մոտ հավաքարար Շուշան մայրիկն էր կանգնել և ռետինե բարակ խողովակով ջուր էր լցնում դույլի մեջ:
Տղաները ստիպված եղան սպասել այնքան ժամանակ, մինչև աղբյուրն ազատվեց: Նրանք, հրմշտելով իրար, սկսեցին լվացվել: Անշուշտ այստեղ էլ մի նոր քաշքշուկ կսկսվեր, եթե ինչ-որ աղեկտուր լացի ձայն չսթափեցներ նրանց:
Շենքի ներքնահարկում գտնվող հնոցատան գետնափոր լուսամատի առջև, ուր վառված քարածխի հսկայական շեղջ կար կուտակված, կանգնել էր չորսից-հինգ տարեկան մի տղա ու սրտաճմլիկ լալիս էր:
Սուրն ու Սամը մոտեցան:
– Ի՞նչ է պատահել, պստիկ, – հարցրեց Սուրը:
Փոքրիկ տղան մի պահ ընդհատեց լացը:
– Փախա՜վ, ա՜յ էստեղ փախավ, – հեկեկալով ասաց նա և մատով ցույց տվեց հնոցատան լուսամուտը:
Տղաները ոչինչ չհասկանալով, նայեցին նրա ցույց տված ուղղությամբ:
– Ի՞նչը փախավ… – հարցրեց Սամը:
– Քոթոթը, ի՛մ քոթոթը, – պատասխանեց փոքրիկը, – ա՛յ հենց էստեղ խաղում էինք… Հետո… Հետո մեկ էլ մի մեծ տղա եկավ «փը՜խկ» արեց ու ոտքը ուժեղ խփեց գետնին, ա՛յ, էսպես: Հետո… իմ քոթոթն էլ վախեցավ ու փախավ:
Տղաները մի պահ նայեցին իրար, ապա քարածխի շեղջի վրայով, պպզած լուսամուտից ներս սահեցին:
Փոքրիկի լացը կարծես հաշտեցրել էր տղաներին: Եվ ահա նրանք, քիչ առաջ տեղի ունեցած կռիվն ու վիճաբանությունը մոռացած, փնտրում էին կորած շանը: Բայց քոթոթն անհետացել էր:
Սամը շրթունքները կուչ բերելով (ինչպես այդ անում են շներին կանչելու ժամանակ) ծպծպացնելով, սկսեց կանչել քոթոթին:
Հանկարծ կզմզտոց լսվեց:
– Վա՜յ, ձայնը կարծես այստեղից եկավ, – ուրախ բացականչեց Սուրը և գլուխը աղյուսե վառարանի դռնակից ներս խոթեց,- դե իհարկե, այստեղ է… Մի սրան տեսեք, տեղ է գտել թաքնվելու։
Այս խոսքերը լսելով, Սամն էլ իր հերթին վառարանի դռնակից գլուխը ներս մտցրեց:
Քիչ հետո նրանք վախից կուչ եկած քոթոթին գրկած՝ դուրս եկան հնոցատան լուսամուտից: Նրանց երեսներն ամբողջովին սևացել էին մրից:
Փոքրիկը հրճվանքից փափլիկ թաթիկներն իրար խփեց և սկսեց ուրախ ցատկոտել տեղում:
– Առ քոթոթդ ու իսկույն տուն գնա, – ասաց Սուրը և վախից դողդողացող շնիկը տվեց տղային: Հենց այդ պահին բակի մյուս ծայրից երևաց ուսմասվարը: Նրանք գլխապատառ ներս վազեցին։
Երբ տղաները հնոցապանի նման մրոտված երեսներով հևասպառ դասարան մտան, աշակերտների ուժգին ծիծաղից լուսամուտների ապակիները ասես շխկշխկացին:
Սուրն ու Սամը ոչինչ չկռահելով, վեր քաշեցին ուսերը և զարմացած ու շփոթված նայեցին ուսուցչին:
– Ո՞ւր էիք… Ի՞նչ էիք անում այսքան ժամանակ, – նրանց մրոտված երեսները տեսնելով, զայրացած հարցրեց ուսուցիչը։
– Լվացվում էինք… – միաբերան պատասխանեցին նրանք։ Ծիծաղի փոթորիկը պայթեց դասարանում:
– Լվացվո՞ւմ էիք: Ինչպե՞ս չեք ամաչում: Իսկ երեսներիդ մուրն ի՞նչ է…
Ուսուցչի այս հանդիմանական խոսքերից Սուրն ակամայից ձեռքը երեսին քսեց ու տեսնելով սևացած մատները, հուսահատ նայեց ընկերոջը:
Սամի մրոտված դեմքի վրա փայլում էին միայն նրա զարմանքից չռված աչքերը:

 

Գլուխ իններորդ. ՀՐԱՇՔՆԵՐԻ ԱՐՔԱՆ