Սուրն ու Սամը անբաժան ընկերներ էին: Նրանք միշտ միասին էին լինում։ Իսկ եթե պատահում էր հանկարծ, որ միասին չէին, ուրեմն դա հենց այն ժամն է, երբ նրանք փնտրում են միմյանց:
-Տղե՛րք, ուր գնաց Սամը, չտեսա՞ք… – հարցնում էր Սուրը հևասպառ:
Իսկ Սամն էլ իր հերթին էր փնտրում նրան.
-Սո՛ւր, ա՛յ Սո՜ւր…
Դասարանցի տղաներն այս ամենը տեսնելով ծիծաղում էին ու ասում.
-Մի դրանց նայեք: Էլի կարճլիկը կորցրել է լողլողին…
Եվ ճիշտ որ… Սուրն ու Սամը արտաքինով բոլորովին տարբերվում էին միմյանցից: Սուրը բարձրահասակ էր, մարմնով բարակ, ինչպես արևածաղկի ցողունը: Տանձի պոչի նման բարալիկ վզի վրա ասես ճոճվում էր նրա երկարավուն գլուխը:
Սամը նրա հակառակն էր՝ տակառի պես հաստ ու կարճ: Նրա կլորիկ մարմնի վրա երկու բան էր աչքի ընկնում, մեկը՝ ձմերուկաձև տռզած փորն էր, մյուսը՝ հովհարի նման լոշտակ ականջները, որոնք, Սուրի ասելով, իմաստուն մարդու տեսք էին տալիս նրան:
Չնայած նրանք արտաքինով նման չէին, բայց բնավորությամբ այնպես էին ձուլվել իրար, որ կարծես Սամի ուսերին Սուրի գլուխն էր դրված, իսկ Սուրի ուսերին՝ Սամինը: Բայց արի տես՝ նրանց մտերմությունը երբեմն այնպիսի տուրուդմփոցներով էր ընդհատվում, որ երեսները զարդարվում էր բազմաթիվ ուռուցքներով ու կապտուկներով: Այդ բոլորը, ասենք, դեռ ոչինչ: Զարմանալին այն էր, որ այդպիսի սովորական կռիվներից հետո նրանք անմիջապես հաշտվում էին, ասես ոչինչ չէր պատահել:
Եվ այսպես, մեկը մյուսից անբաժան, անտեսելով մյուսներին, ապրում էի աշխարհում երջանիկ ու անհոգ։
Իսկ ժամանակը…
Ժամանակը թռչում էր իր սլաքաձև թևերով, բայց Սուրն ու Սամը, չմտածելով դրա մասին, անց էին կացնում իրենց օրերն անիմաստ ու ապարդյուն:
Աշխարհում եթե մի բան կար, որ նրանց լուրջ մտահոգություն էր պատճառում, դա հռչակավոր մարդ դառնալու երազանքն էր: Նրանք շարունակ մտածում էին մի այնպիսի արտակարգ գործ կատարել, որ մարդիկ զարմանքից ապշեին, բայց…
Սուրի և Սամի արկածները։ Գլուխ առաջին. ՍՈւՐԸ և ՍԱՄԸ
