Պատկերացրեք Պինոքիոյի ուրախությունը՝ իրեն ազատ զգալուց հետո։ Առանց մտածելու ի՛նչ է, ինչ չէ, իսկույն դուրս եկավ քաղաքից և նորից բռնեց այն ճանապարհը, որը նրան Ֆեյայի տնակն էր տանելու:
Անձրևի պատճառով ճանապարհն այնպես էր, որ ոտք դնելիս մինչև ծունկը խրվում էր ցեխի մեջ:
Բայց բուրատինոն դրա վրա ուշադրություն չէր դարձնում:
Հորը և կապույտ մազերով քրոջը կրկին տեսնելու ցանկությամբ լցված, որսի շան նման այնպես էր ցատկոտելով վազում, որ ցեխի ցայտքերը մինչև գլխարկին էին հասնում։ Նա վազում էր և ինքն իրեն խոսում.
— Քանի՜-քանի դժբախտություններ պատահեցին… Տե՛ղն է ինձ, որովհետև համառ ու ինքնագլուխ բուրատինո եմ… ուզում եմ, որ ամեն բան իմ ասածով լինի, չլսելով նրանց, որոնք իմ լավն են ուզում, որոնք հազար անգամ ինձանից շատ են հասկանում… Բայց սրանից հետո ամեն ինչ պիտի անեմ, որպեսզի կյանքս փոխեմ և մի խելացի ու լսող տղա դառնամ… Որովհետև տեսնում եմ, որ այն երեխաները, որոնք չեն լսում, բոլորի աչքից էլ ընկնում են ու կյանքում հաջողություն չեն ունենում։ Տեսնես հայրս էլ ինձ սպասո՞ւմ է… Տեսնես նա Ֆեյայի տանը կլինի՞։ Ինչքա՜ն ժամանակ է խեղճ մարդուն չեմ տեսել… Տեսնես Ֆեյան կների՞ իմ վատ արարքները… Ինչքա՜ն էր ուշադիր ու սիրալիր իմ նկատմամբ… Եթե այսօր դեռ ապրում եմ, միայն նրա շնորհիվ… Կարելի է մի երեխա գտնել, որն այնքան անխիղճ ու երախտամոռ լինի, ինչպիսին ես եմ…
Այսպես խոսելու ժամանակ՝ մեկ էլ հանկարծ սարսափահար կանգ առավ ու մի չորս քայլ ետ գնաց։
Ի՞նչ էր տեսել։
Ճանապարհին փռված մի հսկայական Օձ, որի մաշկը կանաչ էր, աչքերը՝ կրակի գույն, իսկ պոչն էլ չալիկ-մալիկ, որի ծայրից, ինչպես բուխարուց, ծուխ էր ելնում։
Հնարավոր չէ պատկերացնել բուրատինոյի սարսափը։ Նա, կես կիլոմետրից էլ ավելի հեռացավ, նստեց մի քարակույտի վրա և սկսեց սպասել, մինչև որ օձը գնա իր գործին ու բաց անի ճանապարհը։
Սպասեց մեկ ժամ, երկու ժամ, երեք ժամ, բայց Օձը դեռ միշտ իր տեղում էր, և հեռվից նույնիսկ երևում էր նրա հրագույն աչքերի կարմրին տալն ու պոչի ծայրից բարձրացող ծխի սյունը։ Ցանկանալով ցույց տալ իր համարձակությունը, Պինոքիոն մոտեցավ, կանգնեց մի քանի քայլի վրա և, ձայնը քաղցրացնելով, մեղմորեն ասաց Օձին.
— Ներեցեք, սինյոր Օձ, խնդրում եմ բարի լինեք և մի փոքր այն կողմ քաշվեք, որպեսզի ես կարողանամ անցնել։
Միևնույնն է թե պատին ասեին՝ տեղիցն էլ չշարժվեց։ Պինոքիոն կրկին դիմեց Օձին միևնույն բարակ ձայնով.
— Պետք է հասկանաք, սինյոր Օձ, որ ես տուն եմ gնում, այնտեղ սպասում է ինձ իմ հայրը, որին շատ երկար ժամանակ է, ինչ չեմ տեսել… Բարի չե՞ք լինի, հետևապես, թույլ տալ, որ ես շարունակեմ իմ ճանապարհը։
Սպասեց որևէ պատասխան ստանալու, սակայն՝ ո՛չ մի պատասխան։ Ավելին, եթե մինչ այդ նա մի աշխույժ ու կենսուրախ Օձ էր թվում, այժմ անշարժացավ և գրեթե տեղն ու տեղը սառեց։ Աչքերը փակվեցին, պոչն էլ դադարեց ծփալ։
— Մի՞թե իսկապես սատկել է,— ասաց Պինոքիոն՝ ուրախությունից ձեռքերն իրար շփելով և, առանց երկար մտածելու, ուզեց լոք տալ Օձի վրայով՝ այն կողմն անցնելու համար։ Բայց ոտքը դեռ մինչև վերջ չէր էլ բարձրացրել, երբ Օձն անսպասելի վեր ձգվեց սեղմած ու բաց թողած զսպանակի նման։ Բուրատինոն սարսափից ետ փախչելու ժամանակ սայթաքեց ու վայր ընկավ։
Եվ հակառակի նման այնպես էլ վատ ընկավ, որ փողոցի ցեխի մեջ գլուխը թաղված, ոտքերն էլ ցցված մնացին։
Տեսնելով բուրատինոյի գլուխը ցեխի մեջ, ոտքերն էլ վեր տնկած ու անասելի արագությամբ թափահարելիս, Օձին մի այնպիսի ծիծաղ բռնեց, որ ծիծաղեց, ծիծաղեց, ծիծաղեց և, վերջապես, զոռից կրծքի երակներից մեկը պատռվեց ու այս անգամ իսկապես սատկեց։
Այն ժամանակ Պինոքիոն նորից սկսեց վազել, որպեսզի մինչև մութն ընկնելը հասնի Ֆեյայի տուն։ Բայց ճանապարհին, չկարողանալով այլևս դիմանալ քաղցին, թռավ ընկավ մի այգի՝ խաղողի մի քանի պտուղ ուտելու ցանկությամբ։ Բայց երանի մտած չլիներ…
Դեռ խաղողի թփին էլ չէր հասել, մեկ էլ՝ չրը՛խկ և ոտքերը լռվեցին սուր երկաթների մեջ, ու նա շրջվեց այնպես, որ կարող էր երկնքի աստղերը հաշվել։
Խեղճ բուրատինոն ընկել էր թակարդը, որ գյուղացիներն էին դրել այնտեղ՝ մոտակա հավաբների թշնամի մի քանի մեծ կզաքիսներին բռնելու համար։
XXI. Մի գյուղացի բռնում է Պինոքիոյին և ստիպում է հավաբնի մոտ պահակ շան դեր կատարել