Ինչպես և կարող եք ենթադրել, Ֆեյան թողեց, որ Պինոքիոն մի ամբողջ կես ժամ լաց լինի ու ճղղա իր քթի պատճառով, որը ոչ մի կերպ չէր անցնում սենյակի դռնով։ Այնուհետև մի լավ էլ բարկացավ, որպեսզի ուղղվի այդ վատ արատից և այլևս սուտ չխոսի։ Այդ ամենավատ արատն է, որ կարող է ունենալ մի երեխա։ Բայց երբ տեսավ, որ Պինոքիոն անսահման հուզմունքից ամբողջապես փոխվել է, և աչքերն էլ դուրս են պրծել, խղճահարված երեք անգամ ծափ տվեց և այդ ազդանշանին լուսամուտից սենյակ լցվեցին մի հազար հատ փայտփորիկ անունով մեծ թռչուններ, որոնք նստելով Պինոքիոյի քթին, սկսեցին կտցահարել ու կտցահարել, մինչև որ այդ հսկայական, խիստ երկար քիթը կարճացավ՝ ընդունելով բնական չափը։
— Ինչքա՛ն բարի եք, իմ սիրելի Ֆեյա,— ասաց Պինոքիոն, աչքերը սրբելով,— եթե իմանայիք, թե ես որքան եմ սիրում ձեզ…
— Ես էլ քեզ եմ սիրում,— պատասխանեց Ֆեյան,— և եթե ցանկանաս մնալ ինձ մոտ, կդառնաս իմ սիրելի եղբայրիկը. ես էլ՝ քո բարի քույրիկը…
— Մեծ ուրախությամբ կմնայի… բայց իմ խեղճ հա՞յրը…
— Ես ամեն ինչի մասին արդեն մտածել եմ։ Քո հայրն այդ մասին արդեն նախազգուշացված է և մինչև օրը մթնելն այստեղ կլինի…
— Իսկապե՞ս,— բացականչեց Պինոքիոն, ուրախությունից ցատկոտելով:— Այդ դեպքում, իմ բարի Ֆեյա, եթե դեմ չեք, ես կուզեի գնալ նրան դիմավորելու։ Համբերությունս չի տալիս սպասել մինչև նրա գալը, որպեսզի մի անգամ համբուրեմ խեղճ ծերուկին, որն ինձ համար այնքան տանջվել է։
— Գնա, խնդրեմ, բայց զգույշ եղիր, ճանապարհը չկորցնես։ Բռնիր անտառի ճամփան ու գնա, ես համոզված եմ, որ նրան կհանդիպես։
Պինոքիոն գնաց, և հենց որ ընկավ անտառ, սկսեց այծյամի նման վազել։ Բայց երբ արդեն հասավ գրեթե այն մեծ Կաղնու դիմացը, կանգ առավ, որովհետև նրան թվաց, թե թփուտների մեջ մարդու ձայն է լսում։ Եվ իրոք, նա տեսավ ճամփի վրա դուրս եկող… թե իմանաք ո՞ւմ… Աղվեսին ու Կատվին՝ իր այն երկու ուղեկիցներին, որոնց հետ ընթրել էր «Կարմիր Խեցգետին» պանդոկում.
— Ահա և մեր թանկագին Պինոքիո՜ն,— բացականչեց Աղվեսը, գրկելով և համբուրելով Պինոքիոյին։— Այդ ինչպե՞ս է պատահել, որ ընկել ես այստեղ։
— Այդ ինչպե՞ս է պատահել, որ ընկել ես այստեղ,— կրկնեց Կատուն։
— Երկար պատմություն է,— պատասխանեց բուրատինոն,— ես ձեզ հետո կպատմեմ։ Այնուամենայնիվ, իմացեք, որ երեկ գիշեր, երբ դուք ինձ մենակ թողիք պանդոկում, ճանապարհին ավազակների հանդիպեցի։
— Ավազակների՞… Օ՜, խեղճ բարեկամ։ Իսկ ի՞նչ էին ուզում։
— Ուզում էին ոսկեդրամներս թալանել:
— Սրիկանե՛ր,— ասաց Աղվեսը։
— Նողկալի՛ սրիկաներ,— կրկնեց Կատուն։
— Բայց ես սկսեցի փախչել,— շարունակեց պատմել բուրատինոն,— իսկ նրանք էլ իմ ետևից ընկած այնքան հետապնդեցին, մինչև որ բռնեցին ու կախեցին այն Կաղնու ճյուղից…
Եվ Պինոքիոն գլխով արեց դեպի մեծ Կաղնին, որը մի երկու քայլի վրա էր։
— Էլ ավելի վատ բան կարելի՞ էր լսել,— ասաց Աղվեսը։— Ինչպիսի աշխարհում ենք դատապարտված ապրելու։ Էլ որտե՞ղ ապահով ապաստան գտնենք մենք՝ ազնիվ մարդիկս։
Այսպես խոսելու ժամանակ Պինոքիոն նկատեց, որ Կատուն առջևի աջ ոտքից կաղում է, որովհետև նրա ոտքի թաթը ամբողջապես չկար։
— Այդ թաթդ ի՞նչ ես արել։
Կատուն ուզում էր մի կերպ պատասխանել, բայց շփոթվեց։ Այդ ժամանակ Աղվեսը անմիջապես վրա բերեց.
— Իմ բարեկամը շատ համեստ է և այդ պատճառով էլ չի պատասխանում։ Նրա փոխարեն ես կպատասխանեմ։ Իմացիր, ուրեմն։ Մի ժամ առաջ ճանապարհին մի ծեր գայլի հանդիպեցինք, որի ուշքը քաղցից գրեթե գնում էր։ Նա մեզանից մի փոքր ողորմություն խնդրեց։ Մենք ձկան մի փուշ էլ չունենք նրան տալու, բայց տեսեք թե ի՞նչ արեց իմ բարեկամը, որ իսկական արքայի սիրտ ունի… Նա ատամներով կտրեց առջևի ոտքի թաթը և գցեց այն խեղճ կենդանուն, որպեսզի նա իր քաղցը մի փոքր կոտրի։
Եվ Աղվեսն այդ պատմելու ժամանակ սրբեց արցունքը։
Պինոքիոն նույնպես ազդված դրանից, մոտեցավ Կատվին ու փսփսաց նրա ականջին.
— Եթե բոլոր կատուներն էլ քեզ նման լինեին, այն ժամանակ մկները երջանիկ կլինեին…
— Իսկ այժմ ի՞նչ ես անում այս տեղերում,— հարցրեց Աղվեսը բուրատինոյին։
— Հորս եմ սպասում, որը հիմի որտեղ որ է գալու է։
— Իսկ քո ոսկեդրամնե՞րը։
— Գրպանումս են, բացի մի հատից, որ ծախսեցի «Կարմիր Խեցգետին» պանդոկում։
— Ապա մի մտածիր, որ չորս ոսկու փոխարեն նրանք կարող էին վաղը դառնալ հազար ու երկու հազար հատ։ Ինչո՞ւ չես լսում իմ խորհուրդը, ինչո՞ւ չես գնում Հրաշքների Դաշտ և այնտեղ ցանում։
— Այսօր հնարավոր չէ, կգնամ մի այլ օր։
— Մի այլ օր արդեն ուշ կլինի,— ասաց Աղվեսը:
— Ինչո՞ւ։
— Որովհետև դաշտը մի հարուստ կալվածատեր է գնել, և վաղվանից այլևս ոչ ոքի չի թույլատրվելու այնտեղ փող ցանել։
— Այստեղից ինչքա՞ն է հեռու այդ Հրաշքների Դաշտը։
— Ընդամենը երկու կիլոմետր։ Ուզո՞ւմ ես մեզ հետ գալ։ Կես ժամից հետո այնտեղ կլինես. կցանես այդ չորս ոսկին, մի քանի րոպեից հետո կքաղես երկու հազար հատ և այսօր իսկ երեկոյան կվերադառնաս լիքը գրպաններով։ Ուզո՞ւմ ես, գնանք։
Պինոքիոն մի փոքր տատանվեց, որովհետև հիշեց բարի Ֆեյային, ծերուկ Ջեպետտոյին, հիշեց Խոսող Ծղրիդի նախազգուշացումները, բայց հետո արեց այնպես, ինչպես անում են բոլոր երեխաները, որոնք ո՛չ խելք ունեն, ո՛չ խիղճ։ Մի խոսքով, բանը վերջացավ նրանով, որ գլուխը թափ տվեց և, դիմելով Աղվեսին ու Կատվին, ասաց.
— Գնանք, ես էլ եմ գալիս ձեզ հետ։
Եվ գնացին։
Մի ամբողջ կեսօր գնալուց հետո հասան մի քաղաք, որի անունը «Աքիապա-չիտրուլլի» էր։ Դա մի քաղաք էր, որի փողոցները լիքն էին բուրդը թողած շներով, որոնք քաղցից հորանջում էին, խուզած ոչխարներով, որոնք դողում էին ցրտից, առանց բոխախի ու կատարի հավերով, որոնք եգիպտացորենի մի հատիկ էին ողորմություն խնդրում, մեծ-մեծ թիթեռներով, որոնք թռչել չէին կարողանում՝ իրենց հրաշալի ու խայտաբղետ թևերը վաճառած լինելու պատճառով, անպոչ սիրամարգներով, որոնք ամաչում էին ցույց տալ իրենց և, վերջապես, փասիաններով, որոնք կամաց-կամաց օրորվում էին, ողբալով իրենց ընդմիշտ կորցրած ոսկեգույն ու արծաթագույն փետուրները։
Այդ մուրացկանների և ամաչկոտ ողորմելիների ամբոխի միջով մերթ ընդ մերթ որևէ սինյորական կառք էր անցնում, որի մեջ կամ մի աղվես էր լինում նստած, կամ մի գող կաչաղակ, կամ էլ մի գիշատիչ թռչուն։
— Իսկ Հրաշքների Դաշտը որտե՞ղ է,— հարցրեց Պինոքիոն։
— Այստեղ՝ մի երկու քայլի վրա։
Ասածն արած էր։ Քաղաքը կտրեցին անցան և, դուրս գալով պարիսպներից, կանգ առան մի ամայի դաշտում, որը ոչնչով չէր տարբերվում մյուս դաշտերից։
— Ահա և հասանք,— ասաց Աղվեսը բուրատինոյին։— Այժմ կռացիր, ձեռքերով մի փոքրիկ փոս արա և ոսկեդրամները գցիր մեջը։
Պինոքիոն հնազանդվեց։ Փոս արեց, մեջը գցեց իր մոտ մնացած չորս ոսկեդրամները և, վրան մի քիչ հող լցնելով, նորից ծածկեց։
— Հիմա էլ,— ասաց Աղվեսը,— գնա այն մոտիկ լճակից մի դույլ ջուր բեր ու շաղ տուր ցանածդ տեղը:
Պինոքիոն գնաց լճակը, բայց որովհետև այդ րոպեին մոտը դույլ չկար, հանեց մի ոտքի կոշիկը և, ջուր վերցնելով, բերեց շաղ տվեց փոսի վրա։ Հետո հարցրեց.
— Էլ բան կա՞ անելու։
— Էլ ոչինչ չկա,— պատասխանեց Աղվեսը։— Այժմ կարող ենք գնալ: Մի քսան րոպեից հետո դու կգաս այստեղ ու կգտնես բուսած ծառը, որի ճյուղերի վրա լիքը փող կլինի։
Խեղճ Պինոքիոն, ուրախությունից խելքը թռցրած, հազար անգամ շնորհակալություն հայտնեց Աղվեսին ու Կատվին և դեռ մի հրաշալի էլ նվեր խոստացավ։
— Մենք նվեր չենք ուզում,— պատասխանեցին այն երկու անիծյալները։— Հերիք է և այն, որ քեզ սովորեցրինք առանց չարչարանքի հարստանալու ձևը: Այժմ անչափ գոհ ենք։
Այդ ասելով, հրաժեշտ տվին Պինոքիոյին, առատ բերք ցանկացան ու գնացին իրենց գործին։
XIX. Պինոքիոյի ոսկեդրամները թալանում են, իրեն էլ իբրև պատիժ՝ չորս ամիս բանտ նստեցնում
