Հենց որ բուրատինոն կշտացավ, իսկույն ևեթ սկսեց թնգթնգալ ու լաց լինել, պահանջելով մի զույգ նոր ոտքեր։
Բայց Ջեպետտոն, որպեսզի պատժի նրան իր արած չարությունների համար, մի ամբողջ կես օր թողեց հուսաբեկ լաց լինի, իսկ հետո էլ ասաց.
— Ինչո՞ւ պիտի վերանորոգեմ քո ոտքերը… Նրա համար, որ նորի՞ց տանից փախչես։
— Խոսք եմ տալիս,— ասաց բուրատինոն,— որ սրանից հետո խելոք կլինեմ…
— Բոլոր երեխաներն էլ,— պատասխանեց Ջեպետտոն,— երբ ուզում են մի բան ստանալ, միշտ էլ այդպես են ասում։
— Խոսք եմ տալիս, որ դպրոց կգնամ, կսովորեմ և պատիվս կբարձրացնեմ…
— Բոլոր երեխաներն էլ, որոնք ուզում են որևէ բան ստանալ, կրկնում են այդ միևնույն բառերը։
— Բայց ես ուրիշ երեխաների նման չեմ, ես բոլորից էլ լավն եմ և երբեք սուտ չեմ խոսում։ Ես խոստանում եմ, հայրիկ, որ մի արհեստ կսովորեմ, ձեր ծերության ժամանակ կմխիթարեմ ձեզ ու նեցուկ կլինեմ:
Չնայած Ջեպետտոն բռնակալի նման երեսը մռայլել էր, բայց իր խեղճ Պինոքիոյին այդպիսի ցավալի վիճակում տեսնելով, հուզվեց, կարեկցությունից սիրտր փափկեց, այլևս ոչ մի բառ չպատասխանեց և, վերցնելով գործիքներն ու երկու կտոր չոր փայտ, առանց գլուխը վեր բարձրացնելու սկսեց աշխատել։
Մի ժամ էլ չէր անցել՝ ոտքերը պատրաստ վերջացրած էին. երկու բարակ, ժիր ու անհանգիստ ոտքեր, որոնց կարծես թե մարդու ձեռք կպած չլիներ։
Այն ժամանակ Ջեպետտոն բուրատինոյին ասաց.
— Փակիր աչքերդ ու քնի՛ր:
Պինոքիոն էլ աչքերը փակեց ու ձևացվեց, թե քնած է։ Եվ նրա քնած ձևանալու ժամանակ Ջեպետտոն վերցրեց մի քիչ հալած սոսինձ, լցրեց ձվի կճեպի մեջ ու երկու ոտքերն էլ այնպիսի վարպետությամբ կպցրեց իրենց տեղը, որ նույնիսկ չէր կարելի նկատել։
Հենց որ բուրատինոն տեսավ՝ ոտքեր ունի, ներքև ցատկեց սեղանից, որի վրա փռված էր, և սկսեց հազար ու մի ձևի թռչկոտել, ծուլի-ծուլի անել և այնպիսի օյիններ թափել, որ կարծես թե ուրախությունից խելագարվեց։
— Ինձ համար արած այդքան լավությունների տակից դուրս գալու համար,— ասաց Պինոքիոն հորը,— ուզում եմ հենց այս րոպեին դպրոց գնալ։
— Կեցցե՛ս, տղա՛ս։
— Բայց դպրոց գնալու համար ինձ հագուստ է պետք։
Ջեպետտոն, որն աղքատ էր և գրպանում ոչ մի կոպեկ չուներ, վերցրեց Պինոքիոյի շալվարն ու բլուզը գունավոր թղթից պատրաստեց, կոշիկները՝ ծառի կեղևից, իսկ գլխարկն էլ բոքոնի միջի խմորից։
Պինոքիոն անմիջապես վազեց լագանի ջրում իրեն նայելու և այնքան գոհ մնաց իր տեսքից, որ խունջիկ-մունջիկ գալով արտասանեց.
— Ուղղակի սինյորի եմ նմանվում։
— Այդ ճիշտ է,— վրա բերեց Զեպետտոն,— բայց մի մոռանա, որ ոչ թե գեղեցիկ հագուստն է սինյոր դարձնողը, այլ հագուստի մաքրությունը։
— Հա,— ավելացրեց Պինոքիոն,— դպրոց գնալու համար դեռ մի բան էլ է պակասում, որն ամենակարևորն է։
— Այսի՞նքն։
— Պակասում է Այբբենարանը։
— Ճիշտ ես ասում։ Ինչպե՞ս անենք, որ այդ էլ լինի։
— Այդ շատ հեշտ է. պետք է գնալ գրախանութ և գնել։
— Իսկ փո՞ղը…
— Ես փող չունեմ։
— Ես էլ չունեմ,— ավելացրեց բարի ծերուկը և տխրեց։
Ու Պինոքիոն, թեև մի անսահման ուրախ տղա էր, նույնպես՝ տխրեց, որովհետև իսկական աղքատությունը բոլորն են զգում, նույնիսկ երեխաները։
— Սպասի՜ր,— բացականչեց հանկարծ Ջեպետտոն և, ոտքի կանգնելով ու հագնելով իր հնացած պիջակր, որ ամբողջովին լցրած էր ու կարկատած, դուրս թռավ տանից։
Մի փոքր հետո նա վերադարձավ, ձեռքին բռնած տղայի համար գնած Այբբենարանը, բայց հագին այլևս պիջակ չկար։ Խեղճ մարդը մի տակ շապկի մեջ էր մնացել, իսկ դրսում ձյուն էր գալիս:
— Իսկ պիջա՞կը, հայրիկ։
— Ծախեցի։
— Ինչո՞ւ ծախեցիք։
— Որովհետև շոգում էի։
Պինոքիոն այդ պատասխանից անմիջապես գլխի ընկավ, թե բանն ինչումն է և, չկարողանալով այլևս զսպել սրտի հուզմունքը, վեր ցատկեց տեղից ու, ընկնելով Ջեպետտոյի վիզը, սկսեց նրա ամբողջ երեսը ծածկել համբույրներով:
IX. Պինոքիոն վաճառում է իր Այբբենարանը, որպեսզի գնա տիկնիկային թատրոն