Այսպիսով, երեխաներ, ես ձեզ կպատմեմ, թե ինչպես այն ժամանակ, երբ խեղճ Ջեպետտոյին առանց որևէ հանցանքի բանտ տարան, այդ անպիտան Պինոքիոն, ոստիկանի ճանկերից ազատված, ուղիղ կտրելով դաշտերը, ավելի կարճ ճամփով փախավ դեպի տուն։ Նա գլուխը կորցրած թռչում էր հսկայական բարձրություն ունեցող զառիթափերի, փշոտ ցանկապատերի և ջրով լիքը փոսերի վրայով, կարծես թե որսորդից հետապնդվող այծիկ կամ նապաստակ լիներ։
Երբ տուն հասավ, տեսավ փողոցի դուռը փակ է։ Դուռը հրեց, ներս մտավ և, փակը գցելով, փռվեց գետնին ու մեծ գոհունակությամբ մի հանգիստ շունչ քաշեց։
Բայց այդ հանգստությունը երկար չտևեց, որովհետև սենյակում մի ձայն լսեց՝ ճը՜ռ, ճը՜ռ, ճը՜ռ։
— Այդ ո՞վ է ինձ կանչում,— ասաց Պինոքիոն բոլորովին սարսափած:
— Ե՛ս եմ:
Պինոքիոն շուռ եկավ և տեսավ մի մեծ ծղրիդ, որը պատի վրայով դանդաղ վեր էր բարձրանում։
— Ասա ինձ, Ծղրիդ, դու ո՞վ ես։
— Ես Խոսող Ծղրիդն եմ և հարյուր տարուց ավելի է, ինչ ապրում եմ այս սենյակում։
— Համենայնդեպս, այսօր այս սենյակն իմն է,— ասաց բուրատինոն,— և եթե ուզում ես ինձ մի իսկական բավականություն պատճառել, առանց ետ նայելու իսկույն հեռացիր այստեղից։
— Ես այստեղից չեմ հեռանա,— պատասխանեց Ծղրիդը,— մինչև որ քեզ մի ճշմարտություն չասեմ։
— Դե շուտ ասա ու կորի՛ր։
— Վա՜յ այն երեխաներին, որոնք խռովում են իրենց ծնողներից և կամակորությամբ լքում իրենց հայրական տունը: Նրանք կյանքում երբեք հաջողություն չեն ունենա և վաղ թե ուշ դառնորեն կզղջան։
— Երգի՛ր, Ծղրիդ, երգի՛ր, ինչպես որ խելքդ փչում է, իսկ ես գիտեմ, որ առավոտը շուտ այստեղից գնալու եմ, որովհետև եթե մնամ, ինձ էլ նույնը կպատահի, ինչ որ բոլոր երեխաներին. կարճ ասած, ինձ դպրոց կուղարկեն, և այն ժամանակ ուզեմ-չուզեմ պիտի սովորեմ։ Իսկ ես, խոսքը մեր մեջ, սովորելու ոչ մի ցանկություն չունեմ և իմ ամենամեծ զվարճությունը թիթեռնիկների հետևից վազելն է, ծառեր բարձրանալը և թռչունների բներից ձագուկներ հանելը։
— Հիմա՛ր Պինոքիո, մի՞թե չես հասկանում, որ այդպես շարունակելով դառնալու ես անգետ տխմարի մեկը և ամենքի ծիծաղի առարկան։
— Ձա՛յնդ կտրիր, չարագուշակ Ծղրիդ,— բղավեց Պինոքիոն։
Բայց Ծղրիդը, որ համբերատար էր և փիլիսոփա, այդ հանդգնությունից վիրավորվելու փոխարեն շարունակեց միևնույն ձայնով.
— Իսկ եթե քեզ դուր չի գալիս դպրոց գնալը, գոնե որևէ արհեստ սովորիր, որպեսզի կարողանաս ազնվորեն մի կտոր հաց վաստակել։
— Ուզո՞ւմ ես քեզ ասեմ,— պատասխանեց Պինոքիոն, որ արդեն սկսել էր համբերությունից դուրս գալ։— Աշխարհի բոլոր արհեստների մեջ կա միայն մեկը, որն իսկապես դուր է գալիս ինձ։
— Իսկ այդ ի՞նչ արհեստ է…
— Ուտելը, խմելը, քնելը, զվարճանալը և առավոտից մինչև երեկո թափառելը։
— Իմացած եղիր,— ասաց Խոսող Ծղրիդը իր սովորական հանգիստ ձայնով,— որ բոլոր նրանք, ովքեր այդ արհեստով են զբաղվում, գրեթե միշտ էլ իրենց կյանքը անց են կացնում կամ հիվանդանոցներում, կամ բանտերում։
— Լավ իմացիր, չարագուշակ Ծղրիդ, եթե ինձ շատ կատաղեցնես, վերջդ վատ կլինի…
— Թշվա՛ռ Պինոքիո, ես քեզ ուղղակի խղճում եմ…
— Ինչո՞ւ ես խղճում:
— Որովհետև բուրատինո ես, և, որ ամենավատն է, գլուխդ փայտից է պատրաստված։
Այս վերջին խոսքերի վրա Պինոքիոն մոլեգնորեն տեղից վեր թռավ և սեղանի վրայից մի փայտյա մուրճ վերցնելով՝ ա՛ռ հա Խոսող Ծղրիդին։
Գուցե բուրատինոն կարծում էր, թե չի կպչի, բայց դժբախտաբար մուրճը կպավ ուղիղ Ծղրիդի գլխին, այնպես որ խեղճ Ծղրիդը հազիվ կարողացավ շունչ քաշել՝ ճը՜ռ, ճը՜ռ, ճը՜ռ ասելու համար ու մնաց տեղն ու տեղը ծեփված։
