Պինոքիոյի արկածները. II. Վարպետ Չիլիեջան փայտի կտորը նվիրում է իր բարեկամ Ջեպետտոյին, որն այն վերցնում է՝ մի պարող, սրամտող և մահացու թռիչքներ կատարող բուրատինո պատրաստելու համար

Հենց այդ րոպեին դուռը ծեծեցին։
— Համեցեք,— ասաց ատաղձագործը, ուժ չունենալով ոտքի կանգնելու։
Ներս մտավ մի շատ աշխույժ ծերուկ, որի անունը Ջեպետտո էր, բայց որին հարևան երեխաները, երբ ուզում էին կատաղեցնել, կալում էին Պոլենդինա, որովհետև նրա դեղնագույն կեղծամը շատ նման էր եգիպտացորենից պատրաստած պոլենդինայի:
Ջեպետտոն խիստ ջղային մարդ էր։ Վա՜յ նրան, ով Պոլենդինա կանչեր ծերունուն։ Իսկույն ևեթ այնպես էր կատաղում, որ էլ հանգստացնելու ճար չէր լինում։
— Բարի հաջողում, վարպետ Անտոնիո,— ասաց Ջեպետտոն,- այդ ի՞նչ եք անում գետնին։
— Մրջյուններին թվաբանություն եմ սովորեցնում։
— Գործիդ հաջողություն։
— Ի՞նչն է ձեզ բերել ինձ մոտ, քավոր Ջեպետտո:
— Ոտքերս։ Գիտեք, վարպետ Անտոնիո, եկել եմ ձեզնից մի բան խնդրելու։
— Աչքիս վրա, պատրաստ եմ ծառայելու,— պատասխանեց ատաղձագործը, ծնկները վեր բարձրացնելով։
— Այսօր գլխումս մի միտք է ծագել։
— Ասացեք, տեսնենք։
— Որոշել եմ փայտից մի լավ բուրատինո (իտալերեն նշանակում է տիկնիկ) պատրաստել. բայց մի հրաշագործ բուրատինո, որ պարի, սրամարտի և մահացու թռիչքներ կատարի։ Այդ բուրատինոյի հետ ուզում եմ աշխարհը շրջել՝ իմ օրական մի կտոր հացն ու մի բաժակ գինին վաստակելու համար։ Ձեր խելքն ի՞նչ է կտրում։
— Կեցցե՜ս, Պոլենդինա,— բացականչեց միևնույն բարակ ձայնը, որ հայտնի չէ, թե որտեղից էր գալիս։
Պոլենդինա բառը լսելուն պես քավոր Ջեպետտոն իսկույն կարմրատակեց տաքդեղի նման և, թեքվելով դեպի ատաղձագործը, փրփուրը բերանը տված ասաց.
— Ինչո՞ւ եք ինձ վիրավորում։
— Ո՞վ է ձեզ վիրավորում։
— Ինձ ասացիք «Պոլենդինա»։
— Այդ ես չէի:
— Մի քիչ էլ մնա, կասեք, թե ե՛ս էի։ Ասում եմ, որ դո՛ւք էիք:
— Չէ՛։
— Հա՛։
— Չէ՛։
— Հա՛։
Եվ տաքանալով, խոսքից գործի անցան ու իրար մազերից բռնելով, սկսեցին միմյանց ճանկռտել, կծել ու հունցել։
Կռիվը վերջանալուց հետո պարզվեց, որ Ջեպետտոյի դեղին կեղծամը մնացնել է վարպետ Անտոնիոյի ձեռքում, իսկ ատաղձագործի կեղծամը՝ Ջեպետտոյի բերանում։
— Ե՛տ տուր իմ կեղծամը,— ասաց վարպետ Անտոնիոն։
— Իսկ դու էլ ի՛մը տուր և արի հաշտվենք։
Ու ծերուկները, կեղծամերը միմյանց հանձնելով, իրար ձեռք սեղմեցին, խոսք տալով բարեկամներ մնալ։
— Ուրեմն, քավոր Ջեպետտո,— ասաց ատաղձագործն ի նշան կնքած խաղաղության,– ի՞նչ է ձեր խնդրածը։
— Ես մի կտոր փայտ էի ուզում՝ իմ ասած բուրատինոն պատրաստելու համար։ Կտա՞ք։
Վարպետ Անտոնիոն իսկույն ևեթ գոհունակությամբ գնաց դազգահի վրայից բերելու այն փայտի կտորը, որն այնքան վախ էր պատճառել նրան։ Բայց հենց որ ուզեց հանձնել բարեկամին, փայտի կտորը ուժեղ կերպով ցնցվեց և, դուրս պրծնելով նրա ձեռքից, կպավ խեղճ Ջեպետտոյի ծնկին։
— Օ՜ֆ, այսպիսի քաղաքավարությա՞մբ եք մարդու որևէ բան նվիրում, վարպետ Անտոնիո։ Քիչ մնաց ոտքս կոտրեիք:
— Երդվում եմ, այդ ես չէի:
— Այդ դեպքում՝ ե՞ս էի…
— Ողջ հանցանքն այս փայտինն է…
— Գիտեմ փայտինն է, բայց ոտքիս զարկողը դուք էիք։
— Ես չէի։
— Ստախո՛ս։
— Ջեպետտո, ինձ մի վիրավորեք, այլապես ես էլ ձեզ Պոլենդինա կասեմ…
— Է՛շ։
— Պոլենդի՛նա։
— Ավանա՛կ։
— Պոլենդի՛նա։
— Այլանդակ կապի՛կ։
— Պոլենդի՛նա։
Երրորդ անգամ Պոլենդինա լսելիս, արյունը Ջեպետտոյի գլուխը տվեց, և նա նորից հարձակվեց ատաղձագործի վրա։ Այստեղ արդեն մի լավ դնգսեցին իրար…
Կռիվը վերջացավ նրանով, որ վարպետ Անտոնիոյի քթի վրա երկու քերծվածք ավելացավ, իսկ մյուսի պիջակից պակասեց երկու կոճակ։ Այս ձևով հավասարեցնելով իրենց հաշիվը, նրանք սեղմեցին իրար ձեռք ու երդվեցին՝ ողջ կյանքում մնալ լավ բարեկամներ։
Այնուհետև Ջեպետտոն վերցրեց իր արտասովոր փայտի կտորը և, շնորհակալություն հայտնելով վարպետ Անտոնիոյին, կաղալով վերադարձավ տուն:

 

III. Ջեպետտոն տուն վերադառնալուն պես սկսում է բուրատինո պատրաստել և անունը դնում է Պինոքիո: Բուրատինոյի սկզբնական չարաճճիությունները