Վաղուց-վաղուց, խոր անտառի սրտում, մի ծեր սոճու ստվերում ապրում էր ոզնի Զորին՝ իր փոքրիկ բնում։ Նա մի նուրբ, մոխրագույն ոզնի էր՝ ծուռումուռ ոտքերով ու մեջքին անթիվ փշերով զարդարված։ Անտառի բնակիչներից ոչ ոք չէր սիրում Զորիին, և ոչ մի կենդանի չէր ցանկանում բարեկամանալ նրա հետ։
– Տե՛ս, թե ինչքան հմայիչ ու քնքուշ է իմ պոչը։ Ինչպե՞ս կարող եմ ընկերություն անել քեզ պես գորշ ու փշոտ արարածի հետ,- ասաց աղվեսը կտրուկ։
– Դու չափազանց փոքրիկ ես։ Վախենում եմ՝ կարող եմ քեզ ոտքի տակ գցել անզգուշությամբ,- մրթմրթաց արջը։
– Դու այնքա՜ն անճոռնի ես։ Չեմ կարող քեզ հետ ցատկոտել ու վազվզել,- շշնջաց նապաստակը։
– Ո՛չ ձայն ունես, ո՛չ լսողություն։ Նույնիսկ ճահճի գորտերն ավելի լավ են երգում, քան դու,- ծաղրեց սարյակը։
Խեղճ Զորին խորապես վիրավորվեց նման դաժան խոսքերից։ Նա երկար նստեց անտառի լճակի ափին ու դիտեց իր արտացոլանքը ջրի հայելում։
– Ինչո՞ւ եմ ես այսքան փոքր, այսքան փշոտ ու տգեղ։ Ինչո՞ւ չունեմ երաժշտական ունակություններ,- հեկեկում էր նա արցունքներն աչքերին։
Ոզնու փոքրիկ արցունքները զրնգում էին լճի մակերեսին, բայց ոչ ոք չկար, ով կգթար նրան։ Զորին այնքան տխուր ու մտահոգված էր իր մենակությունից, որ քիչ էր մնում հիվանդանար։
Մի գեղեցիկ առավոտ Զորին, ինչպես միշտ, ուղևորվեց դեպի անտառի մարգագետինը՝ սնկեր ու հատապտուղներ հավաքելու նախաճաշի համար։ Նա դանդաղ քայլում էր արահետով՝ խորասուզված իր մռայլ մտքերի մեջ, երբ հանկարծ նրա կողքով սլացավ մի աղվես, և քիչ մնաց, որ տրորեր նրան։ Զորին նայեց շուրջբոլորը և նկատեց, որ որսորդը հետապնդում է աղվեսին՝ հրացանը ձեռքին։ Ոզնու սիրտը լցվեց սարսափով։
«Որսորդն այնքան հսկա է, իսկ ես՝ այսքան աննշան»,- անցավ նրա մտքով։ Բայց չնայած սարսափին, Զորին, առանց վայրկյան իսկ տատանվելու, կծկվեց գնդակի նման ու նետվեց որսորդի ոտքերի տակ։
Որսորդը սայթաքեց ոզնու սուր փշերի վրա ու ընկավ գետնին։ Մինչ նա կկանգներ ոտքի, աղվեսը հասցրեց դիմել փախուստի, իսկ Զորին շտապեց թաքնվել մացառուտում։ Այնտեղ, սարսափից դողալով, ոզնին սպասեց մինչև որսորդի հեռանալը։ Միայն երեկոյան, ցավից կաղալով, նա քայլեց դեպի իր բույնը։ Աղվեսին ազատելիս նա վնասել էր թաթը, և հիմա ամեն քայլ նրա համար տանջալից էր։ Երբ Զորին վերջապես հասավ իր ծեր սոճուն, աղվեսն արդեն այնտեղ սպասում էր նրան։
– Շնորհակալ եմ, սիրելի՛ Զորի։ Դու չափազանց քաջ ես։ Անտառի բոլոր բնակիչները սարսափած էին որսորդից ու թաքնվել էին իրենց բներում։ Ոչ ոք չհամարձակվեց ինձ օգնության հասնել, բայց դու անվախ կանգնեցիր ու փրկեցիր կյանքս։ Դու իսկական ընկեր ես,- ասաց աղվեսը սրտանց։
Այդ օրվանից ոզնին ու աղվեսը դարձան անբաժան ընկերներ։ Աղվեսը հոգ էր տանում Զորիի մասին, բերում նրան դեղաբույսեր, սնկեր ու հատապտուղներ, քանի դեռ ոզնու վիրավոր թաթը ցավում էր ու դժվարացնում նրա քայլքը։
Զորին արագ ապաքինվեց, քանզի այլևս միայնակ չէր։ Այժմ նա ուներ մի հավատարիմ ընկեր։
Ի վերջո, իսկական բարեկամը նա չէ, ով ունի գեղեցիկ պոչ, հրաշալի ձայն կամ արագ է վազում։ Իրական ընկերը նա է, ով չի լքի ձեզ դժվարին պահին և չի հեռանա, երբ օգնության կարիք ունեք։
Եվ այսպես, ոզնի Զորին ու աղվեսը դարձան անբաժան ընկերներ՝ միշտ պատրաստ լինելով օգնել միմյանց ամեն իրավիճակում։ Նրանք միասին զբոսնում էին անտառում, կիսում իրենց ուրախություններն ու վշտերը, և վայելում իրենց ընկերության ջերմությունը։
Զորիի պատմությունը դարձավ անտառի բոլոր բնակիչների սիրելի հեքիաթը։ Այն սովորեցնում էր, որ արտաքինը խաբուսիկ է, և որ իսկական ընկերությունը գալիս է սրտի խորքից։ Կենդանիները հասկացան, որ չպետք է դատել ուրիշներին ըստ արտաքինի, այլ պետք է գնահատել նրանց ներքին աշխարհն ու բնավորությունը։
Ոզնին այլևս երբեք իրեն միայնակ ու լքված չզգաց։ Նա գտել էր իր հավատարիմ ընկերոջը, ով միշտ կանգնած էր իր կողքին։ Եվ թեև Զորին դեռ փոքրիկ էր ու փշոտ, նա այլևս չէր ամաչում իր արտաքինից, քանզի հասկացել էր, որ կարևորը սիրտն է, այլ ոչ թե արտաքինը։
