Կար-չկար մի շնիկ կար։ Յուրաքանչյուր երեկո նրա մայրիկը գնում էր տուն պահպանելու։ Իսկ շնիկը վախենում էր։ Չէ՞ որ երբ արևը գնում էր քնելու, գալիս էր գիշերը և մթնում էր։
– Ա՜խ, այս գիշերը,- ամեն երեկո գռմռում էր շնիկը։ – Ինչի՞ համար է գիշեր գալիս։ Առանց նրա էլ շատ լավ է՝ լուսավոր ու ամեն ինչ տեսանելի։
«Պետք է նրան պատժել»,- մի օր որոշեց շնիկը։ – «Ես կհաչամ նրա վրա, կգռմռամ ու կքշեմ։ Կվախենա գիշերն ու կգնա, և այլևս մութ չի լինի։»
Ուրախացավ շնիկը, որ այդքան խելացի է ու քաջ։ Եվ երբ արեգակը սկսեց թաքնվել հորիզոնում, նա սկսեց հաչալ ու գռմռալ ամբողջ ուժով.
– Հա՜ֆ-հա՜ֆ, գնա, գիշե՛ր։ Կորիր այստեղից։ Հեռու տար քո մթությունը։
– Ա՜յ, ա՜յ, ա՜յ,- լսելով շնիկին՝ ասաց մայրիկը։- Ինչո՞ւ ես աղմկում։ Կենդանիները պառկել են քնելու։ Ինչո՞ւ ես նրանց վախեցնում։
– Մայրի՛կ, ես գիշերին եմ քշում, որպեսզի նա այլևս չգա ու չվախեցնի, որպեսզի այլևս երբեք մութ չլինի։
– Հիմարի՜կ,- ժպտաց մայրիկը։ – Դու գիտե՞ս, թե ինչի համար է անհրաժեշտ մթությունը։ Հապա, պառկիր մահճակալին ու ծածկիր գլուխդ ծածկոցով։ Ի՞նչ ես զգում։
– Հրաշալի է,- ոգևորվեց շնիկն ու կուչ եկավ։ – Այսպես հանգիստ է, հարմարավետ ու անվտանգ։ Աչքերը փակվում են ու միանգամից քնել եմ ուզում։
– Ճիշտ ես։ Իսկ գիշերը գալիս է, որպեսզի ամբողջ երկիրը ծածկի իր հրաշք ծածկոցով, պաշտպանի նրան ցանկացած վատ բանից, հանգստացնի մարդկանց ու թույլ տա նրանց հանգիստ քնել։
– Այսինքն, գիշերը բարի՞ է։
– Եվ գիշե՛րն է բարի, և՛ մութը։ Մութն ընդամենը կախարդական գիշերային ծածկոց է։ Իսկ այդ ծածկոցի տակ վախենալու չէ, այլ հարմարավետ է ու անվտանգ։
Այդ օրվանից շնիկն այլևս չէր վախենում գիշերվանից, այլ անհամբեր սպասում էր, թե երբ նա կբերի իր բարի մթությունը, որը իրեն կպառկեցնի քնելու։
