Մի գեղեցիկ մարգագետնում էր ապրում թրթուրը։ Նա սողում էր գետնի, խոտերի ու տերևների վրա։ Նա շատ լավ էր սողում, բայց միշտ երազում էր թռչելու մասին։
Մարգագետնում շատ բնակիչներ կային, ու նրանցից շատերը թռչել գիտեին։
Մի անգամ թրթուրը հարցրեց մայիսյան բզեզին.
– Ասացեք, խնդրում եմ, հարգելի մայիսյան բզեզ, ինչպե՞ս սովորեմ թռչել։
Մայիսյան բզեզը քմծիծաղով նայեց թրթուրին ու պատասխանեց.
– Հըմ, թռչե՜լ… դու նույնիսկ թևեր չունես։ Նա, ով ծնվել է սողալու համար, երբեք չի թռչի։
Ու ծիծաղելով թրթուրի վրա, մայիսյան բզեզը թռավ, հեռացավ։
Թրթուրը տխրեց, բայց հույսը չկորցրեց։ Նույն հարցը նա ուղղեց հեռվում թռչկոտող ճպուռին.
– Հարգելի ճպուռ, դուք այնքան արագ ու գեղեցիկ եք թռչում։ Կօգնե՞ք ինձ թռչել սովորել։
Ճպուռը նայեց թրթուրին ու ծիծաղեց.
– Մոռացիր այդ մասին։ Նա, ով ծնվել է սողալու համար, երբեք չի թռչի։
Թրթուրն ավելի տխրեց։ Բայց նա, միևնույնն է, ուզում էր թռչել սովորել։ Ու բացի այդ, նա գիտեր, որ անպայման թռչելու է։
Բզեզն ու ճպուռը մարգագետնի բնակիչներին պատմեցին թրթուրի երազանքների մասին ու բոլորով սկսեցին ծիծաղել թրթուրի վրա։ Նույնիսկ նրանք, ովքեր թռչել չգիտեին ու միայն սողում էին, ծիծաղում էին թրթուրի վրա ու նրա հետևից բղավում. «Նա, ով ծնվել է սողալու համար, երբեք չի թռչի… համակերպվիր։ Մեզ նայիր. մենք վաղուց ապրում ենք այս մարգագետնում ու միշտ սողում ենք, մենք չենք թռչում։»
Բայց թրթուրը համառ էր իր ցանկության մեջ ու որոշել էր, որ պետք է թռչի։ Ու մի օր էլ նա սողալով բարձրացավ մի մեծ ծառի վրա։ Մարգատետնի բնակիչները սկսեցին ավելի շատ ծիծաղել նրա վրա։ Այդ ժամանակ թրթուրը, որպեսզի չլսի մյուսների ծաղրը, իր համար մի հարսնյակ հյուսեց ու թաքնվեց մեջը։ Մարգագետնի բնակիչները սկզբում շատ էին մոտենում այդ հարսնյակին ու ավելի բարձր ծիծաղում թրթուրի վրա։ Բայց ժամանակի ընթացքում նրանք մոռացան նրա մասին։
Անցավ որոշ ժամանակ։ Ու մի օր էլ մարգագետնի բնակիչները մի գեղեցիկ թիթեռ տեսան։ Թիթեռի թևիկները արևի ճառագայթների տակ փայլփլում էին ծիածանի բոլոր երանգներով։ Նա շքեղորեն ծաղկից ծաղիկ էր թռչում։ Մարգագետնի բնակիչները հիացած նրան էին նայում. նրանց մարգագետնում երբեք նման հրաշք չէր եղել։ Ու նրանք որոշեցին ծանոթանալ թիթեռի հետ։
– Ո՞վ ես դու, որտեղի՞ց հայտնվեցիր, չքնաղ թիթեռ։
Թիթեռը ժպտաց, թափահարեց իր թևերն ու ասաց.
– Ես թրթուրն եմ, այսօր եմ դուրս եկել հարսնյակի միջից, որն այն բարձր ծառի վրա էի հյուսել։
Մարգագետնի բնակիչները չհավատացին թիթեռին ու ծիծաղելով անընդհատ ասում էին.
– Հնարավոր չէ, թրթուրը թռչել չի կարող։ Նա, ով ծնվել է սողալու համար, երբեք չի թռչի։
Թիթեռը ոչինչ չպատասխանեց նրանց։
Այդ ժամանակ մարգագետնի բնակիչները շտապեցի ստուգելու մեծ ծառի վրայի հարսնյակը։ Այն դատարկ էր… Թրթուրն այնտեղ չէր…
Սիրելի երեխաներ. միշտ հավատացեք ձեր ուժերին, երբեք մի հանձնվեք ու անպայման կհասնեք ձեր երազանքին։
