Մի փոքրիկ քաղաքում, որը նույնիսկ անուն չուներ, մի փոքրիկ այգի կար։ Այդ այգում մի գեղեցիկ ալ կարմիր վարդ էր աճում։
Իսկ վարդից ոչ շատ հեռու մի անպաշտպան երիցուկ էր աճել։ Այն նոր-նոր էր ծաղկել ու նրա դեռ չամրացած ծաղկաթերթերը սովորական սպիտակ գույն ունեին։ Երիցուկին բազմաթիվ դաշտային ծաղիկներ էին շրջապատում։ Բայց նրան ոչինչ չէր ուրախացնում։ Նրա փոքրիկ դեղին գլխիկում միայն մի երազանք էր անընդհատ պտտվում՝ դառնալ գեղեցիկ, արտասովոր մի ծաղիկ։
Երիցուկը հիացմունքով էր նայում միշտ խնամված վարդին։ Երբ երաշտ էր լինում, տերը ջրում էր վարդը, երբ հորդ անձրևներ էին լինում, վարդին ծածկում էին, ու ոչ մի ավելորդ կաթիլ չէր թրջում նուրբ ծաղկի թավշյա թերթիկները։
«Ի՜նչ լավ է նա ապրում,- մտածում էր երիցուկը։- Երնեկ ես լինեի նրա փոխարեն», – չէր դադարում երազել դեղին գլխիկով ու սպիտակ երկար ծաղկաթերթերով ծաղիկը, որն ասես թիթեռ լիներ։
Բայց ահա մի անգամ ճանապարհով մի փոքրիկ երեխա էր զբոսնում։ Նա տեսավ երիցուկին ու հիացած ասաց. «Ի՜նչ գեղեցիկ ծաղիկ է…»
Երիցուկը սկզբում չհասկացավ այդ բառերի իմաստը, չէ՞ որ մինչ այդ նա ինքն իրեն տգեղ բույս էր համարել։ Բայց փոքրիկը լուսավորեց երիցուկին, ու սպիտակ գեղեցուհին հասկացավ, որ բոլոր ծաղիկներն էլ գեղեցիկ են յուրովի։
