Կատուն ու աղվեսը. ռուսական ժողովրդական հեքիաթ

Մի մարդ մի ծույլ ու անբան կատու ուներ։ Մի օր մարդը ձանձրացավ կատվին տիրություն անելուց ու որոշեց նրան կորցնել։ Տարավ կատվին անտառ ու այնտեղ թողեց։ Թափառեց կատուն անտառում ու հանդիպեց աղվեսին։ Տեսավ աղվեսը կատվին ու զարմացավ. «Այսքան տարի ապրում եմ անտառում, բայց այսպիսի կենդանի առաջին անգամ եմ հանդիպում»։ Խոնարհվեց կատվի առաջ ու հարցրեց.
-Ասա, խնդրեմ, եղբայր իմ, ո՞վ ես դու։ Ի՞նչ է անունդ։
Կատուն ճկեց մեջքը, ցցեց բեղերն ու պատասխանեց.
-Ես սիբիրյան անտառներից Մլավան Փիսոն եմ։
-Հյուր եկ ինձ, Մլավան Փիսո։
Աղվեսը կատվին տարավ իր որջը և նրանք սկսեցին միասին ապրել։
Մի օր աղվեսը գնաց սնունդ հայթայթելու, իսկ կատուն մնաց տանը։ Ճանապարհին աղվեսն հանդիպեց գայլին.
-Այս ո՞ւր ես կորել, աղվես քույրիկ։
-Ես ամուսնացել եմ։
-Այդ ո՞ւմ հետ,- զարմացավ գայլը։
-Սիբիրյան անտառներից եկած Մլավան Փիսոյի հետ։
-Ես ուզում եմ նրան տեսնել։
-Կարելի է։ Բայց իմ Փիսոն բարկացկոտ է, ով դուրը չգա, կուտի նրան։ Նրա մոտ առանց նվեր չի կարելի գնալ։ Նվեր պատրաստիր ու եկ, ծանոթացիր։

Եվ աղվեսը շարունակեց ճանապարհը։ Նրա ճանապարհն այս անգամ կտրեց արջը։
-Այս ո՞ւր ես կորել, աղվես քույրիկ, վաղուց չես երևացել էս կողմերում։
-Ես ամուսնացել եմ։
-Այդ ո՞ւմ հետ,- զարմացավ արջը։
-Սիբիրյան անտառներից եկած Մլավան Փիսոյի հետ։
-Ես ուզում եմ նրան տեսնել։
-Կարելի է։ Բայց իմ Փիսոն բարկացկոտ է, ով դուրը չգա, կուտի նրան։ Նրա մոտ առանց նվեր չի կարելի գնալ։ Նվեր պատրաստիր ու եկ, ծանոթացիր։
Գայլը մի ոչխար, իսկ արջը՝ մի ցուլ վերցրած եկան աղվեսին հյուր։
-Բարև Արջ ախպեր,- ասեց գայլը։
-Բարև Գայլ եղբայր։ Դեռ չե՞ս հանդիպել աղվեսին ու Մլավան Փիսոյին,- հարցրեց արջը։
-Չէ, բայց արդեն վաղուց եմ սպասում։
-Դե դռան զանգն հնչեցրու։
-Չէ, ես դա չեմ անի, Արջ։ Դու հնչեցրու։ Դու ինձնից համարձակ ես։
-Չէ, Գայլ եղբայր, ես էլ չեմ համարձակվի։
Ու այդ պահին, որտեղից որտեղ դուրս վազեց նապաստակը։ Արջը նրան ձայն տվեց.
-Շլդիկ, հապա այստեղ արի։
Նապաստակը վախեցած մոտ վազեց։
-Այ շլդիկ, դու գիտե՞ս թե որտեղ է աղվեսն ապրում։
-Գիտեմ։
-Դե, շտապիր աղվեսի մոտ ու ասա, որ Գայլն ու Արջը նվերներով վաղուց իրեն ու Մլավան Փիսոյին են սպասում։
Ինչքան ոտքերում ուժ կար, նապաստակը վազեց դեպի աղվեսի տուն։ Իսկ արջն ու գայլը մտածում էին, թե որտեղ թաքնվեն։ Արջն ասեց.
-Ես սոճու վրա կբարձրանամ։
-Իսկ ես որտե՞ղ թաքնվեմ,- հարցրեց գայլը։- Ես չեմ կարող ծառ բարձրանալ։ Օգնիր ինձ թաքնվել։
Արջը գայլին դրեց թփերի մեջ, չոր տերևներով ծածկեց, իսկ ինքը բարձրացավ սոճու կատարը ու սկսեց դիտել, չի՞ երևում արդյոք Մլավն Փիսոն։
Նապաստակը վազեց աղվեսի մոտ ու ասեց.
-Արջն ու գայլն ինձ ուղարկել են ասելու, որ վաղուց պատրաստ են ու նվերներով սպասում են քեզ և Մլավան Փիսոյին։
-Գնա ու ասա իրենց, որ շուտով կգանք,- պատասխանեց աղվեսը։
Եվ ահա, աղվեսն ու կատուն եկան։ Արջը տեսավ նրանց ու գայլին շշնջաց.
-Գայլ ախպեր, աղվեսն ու Մլավան Փիսոն գալիս են։ Բայց ի՜նչ փոքր է նա։
Իսկ այդ ժամանակ կատուն տեսավ ոչխարը։ Նրա մորթին բիզ-բիզ կանգնեց։ Ու կատուն սկսեց ատամներով ու ճանկերով ոչխարի միսը բզկտել ու մլավել. «Մյաու, մյաու»։
Իսկ արջը վախից լսեց. «Էլի, էլի»։
«Փոքր գազան է, բայց լա՜վ ախորժակ ունի,- մտածեց արջը։ Մենք չորս հոգով հազիվ ուտենք էս ոչխարը, իսկ իրեն համար քիչ է»։
Գայլը ևս ուզում էր տեսնել Մլավան Փիսոյին, բայց տերևները խանգարում էին։ Նա փորձեց մռութը դուրս հանել տերևների արանքից, իսկ կատուն լսելով տերևների խշխշոցը, մտածեց, թե մուկ է։ Ու թռավ և ճանկեց գայլի մռութը։

Գայլը դուրս թռավ թփերի տակից ու փախավ։ Իսկ կատուն, վախենալով գայլից, թռավ սոճու վրա, որի վրա արջն էր թաքնված։
Վախեցավ արջն ու իրեն ցած նետեց ծառից ու սկսեց փախչել։
Այդ օրվանից անտառում բոլոր կենդանիները վախենում էին կատվից, իսկ կատուն ու աղվեսը ապրում էին միասին ու հաշտ ու համերաշխ։

Թարգմանեց՝ Վ. Բուռնուչյանը