Լիպարիտ Սարգսյան, մանկական բանաստեղծություններ

Լիպարիտ Սարգսյան, ժամանակակից հայ մանկագիր, ծնվել է 1938թ. ապրիլի 29-ին։

Գարուն

Շողն արևի խլվլաց
Երկնքում հեռու,
Ճնճղուկն ուրախ ծլվլաց
Ճյուղին տանձենու։

Բացվեց լեզուն առվակի՝
Մանկան պես թոթով,
Թնդաց հանկարծ երկնքի
Սիրտը որոտով…

Աչքը բացեց թփի տակ
Մանուշակը հես
Եվ երկնքին կապուտակ
Նայեց ժպտերես։

Աշնան այգի

Այգին, աշնա՜ն այգին՝
Տաք գույներով, բույրով,
Գիրկն է կանչում կրկին
Հազար հրապույրով։

Կաթ-կաթ՝ տանձն է կաթում՝
Շեկ արտերին ցողիկ,
Ընկոյզներն են՝ տուկ-տուկ,
Ընկնում խոնավ հողին։

Փշատն է ծիկ անում.
Ալրոտ են աչք և ունք,
Շաղն է նստել դեղձի
Դեմքին՝ հուլունք-հուլունք։

Տերևների քողով
Նուռն է դեմքը փակում
Ու կանչում է. – Քաղվո՛ր,
Հասի՛ր, սիրտս է ճաքում։

Իսկ այգեպան քեռին
Քայլում է գոհ ու լուռ.
Խնդություն է համակ
Նրա սիրտը մի բուռ։

Ինչպե՞ս կմեծանամ

Ինձ չեն թողնում դպրոց գնամ
Գրեմ տառեր, կարդամ գրքեր
Ու որպեսզի շուտ մեծանամ,
Ասում են՝ կե՛ր կոնֆետ, մրգեր։

Ես չեմ ուզում կոնֆետ ու միրգ,
Ես ուզում եմ դպրոց գնալ,
Առանց դպրոց և առանց գիրք,
Ասեք, ինչպե՞ս կմեծանամ…

Ծաղկի հետ ես շփոթել

Թիթեռն իջավ եղինջին՝
Հեքիաթ պատմի ականջին,
Բայց եղինջը կատաղեց,
Խեղճի բերանը դաղեց։

– Ես… քեզ… ախր ի՞նչ արի,-
Խոսեց թիթեռը բարի…
Հեքիաթ էի պատմում քեզ,
Որ օձի պես ինձ խայթե՞ս…

Ճնճղուկն ուզեց սփոփել.
– Լաց մի լինի, ամոթ է,
Նրան, բարի իմ թիթեռ,
Ծաղկի հետ ես շփոթել։

Ծիտիկների լեզուն

Ծիտիկները իջել գետնին,
Երգ են ասում՝ ճի՜կ-ճի՜կ,
Այսինքն թե՝ արի խաղանք
Ու թռչկոտենք, Վաչիկ։

Սակայն բակ եմ վազում թե չէ,
Մեծ ծառին են թռչում,
Ճռվողում են, չէ, չէ, չէ, չէ,
Իբր՝ քեզ չենք կանչում։

Չեմ հասկանում՝ ի՞նչ են ուզում
Ծիտիկներն ինձանից,
Թե քաղցած են, նրանց կտամ
Ես ցորեն ու բրինձ…

Ես փշուրներ կտամ հացի,
Եթե այդ են ուզում
Բայց դե արի ու հասկացիր
Ծիտիկների լեզուն։

Թող քաղցրանամ

Ծառի վրա գլխիկոր
Դժգոհում է մի խնձոր.
– Ես կանաչ եմ, շատ եմ խակ,
Ինձ մի քաղի, այ Արտակ։

Կողքին իմ քույր տերևի
Թող շողն առնեմ արևի,
Շոգին, տապին դիմանամ,
Հյութով լցվեմ, քաղցրանամ։

Փիսոն հո չի՞ ուտելու,
Շունը հոտ չի՞ ուտելու.
Երբ աշուն գա ոսկեհեր,
Խնդրեմ՝ արի, քաղի, կեր։

Վահեի երգը

Վահեն նոր է ղունղունում,
Աղավնի է ասես նա,
Կաթ է խմում ու քնում,
Որ բոյ քաշի, մեծանա։

Որ ինձ նման, Լևոնի,
Մուլտեր նայի նորանոր,
Մեր պարտեզում զբոսնի
Մարիկի հետ ամեն օր։

Լախտի խաղա ու ֆուտբոլ
Նարեկի հետ ու Հայկի,
Ինչպես խաղուն եմ բոլոր
Տղաները մեր բակի…

Իսկ հիմա ի՞նչ է երգում,
Ի՞նչ է ուզուն հիմա նա…
Երևի թե մեր այգու
Կաչաղակը կիմանա։

Մենակ թութակը

Վանդակի մեջ՝ դուռը փակ,
Ճվճվում է է մի թութակ։
Երգ է՝ նման չէ երգի,
Երգը այդպես չեն երգի…

Կարծես թե ցավ կա հոգում,
Բայց ումի՞ց է բողոքում…
Տատիկն ասաց՝ այ Հայկո,
Գիտե՞ս ինչից է դժգոհ…

Ընկերներով քո բոլոր
Դու խաղում ես միշտ բակում,
Իսկ նա մենակ ու մոլոր
Փակված է իր վանդակում։

Մենակության վշտից է
Ճվում այդպես, տրտնջում,
Նա էլ, որդիս, իր համար
Խաղընկեր է պահանջում…

Թողեք՝ քնի

Մի՛ աղմկեք, Դավի՛թ, Գնե՛լ,
Մեր փիսիկը նոր է քնել,
Ամբողջ գիշեր մառանում հին
Հալածել է նա մկներին…

Չի որսացել թեկուզ մեկին,
Սակայն դուրս է եկել հոգին։
Դե, նրանք շա՜տ, մենակ ինքը,
Որի՞ն հասներ խեղճ փիսիկը։

Թողեք՝ քնի, հանգստանա,
Որ մուկ բռնի այս գիշեր նա։