Միտքս, կարծեմ, կռահեցիք մինչև վերջ,
Չի կարելի կռվով լուծել ոչ մի վեճ:
Մեր պատմությունը լրիվ կավարտվի, եթե իմանաք այն երեք թերթիկների բովանդակությունը, որ ես մոռացել էի գրպանումս, երբ շտապում էի վերջացնել քսաներորդ գլուխը: Դրանք իմ նշումների վերջին թերթիկներն էին, այն նշումների, որ կատարում էի, երբ Ջելսոմինոն պատմում էր խաբեբաների աշխարհում ունեցած իր արկածները: Ահա տեսնում եմ, որ այդ թերթիկներից մեկի վրա գրված է, թե Ջակոմոնի հետագա ճակատագրի մասին ոչինչ հայտնի չէ: Դրա համար էլ ես ձեզ չեմ կարող ասել՝ նա կարգին մարդ դարձա՞վ, թե՞ ծովահենի ոտքերը նորից իրենց տիրոջը դուրս բերեցին վատ ճանապարհ:
Մյուս թերթիկի վրա գրված է, որ թեև Ջելսոմինոն ընդհանուր առմամբ շատ գոհ էր այն բանից, ինչ որ արել էր, սակայն ամեն անգամ հրապարակով անցնելիս իրեն անհարմար էր զգում այն մարդու նման, որի կոշիկի մեջ քարի կտոր է ընկել:
– Արժե՞ր թագավորական պալատը փուլ տալ և ավերակի կույտ դարձնել, – ինքն իրեն հանդիմանում էր նա: – Միևնույն է, Ջակոմոնը կփախչեր, եթե ես սահմանափակվեի միայն պատուհանների ապակիները ջարդելով: Եթե այդպես անեի, հետագայում բավական էր միայն ապակեգործ կանչել, և ամեն ինչ նորից կարգի կընկներ:
Որպեսզի Ջելսոմինոն ազատվեր իրեն տանջող «քարի կտորից», օգնության հասավ Բանանիտոն: Նա վերականգնեց պալատը յուրովի՝ մի քանի թերթ թղթի և մի տուփ ներկի միջոցով: Ընդամենը կես օր ծախսեց դրա վրա և նույնիսկ մոռացավ վերին հարկում պատշգամբ նկարել: Երբ վերին հարկում վերջապես պատշգամբ հայտնվեց, քաղաքի բնակիչները Բանանիտոյին խնդրեցին բարձրանալ ու ճառ ասել:
– Լսեցեք իմ խորհուրդը, – պատասխանեց Բանանիտոն, – ավելի լավ կլինի օրենք ընդունեք, որ այս պատշգամբից ճառ ասելը արգելվի: Բացի այդ, ես նկարիչ եմ: Եթե դուք այդքան ուզում եք ճառ լսել, դիմեք Ջելսոմինոյին:
Այդ ժամանակ պատշգամբում հայտնվեց Կաղլիկ-կատուն և մլավեց.
– Մյա՜ու:
Ներքևում սկսեցին ծափահարել և այլևս ոչ ոք չխնդրեց, որ ճառ ասեին:
Ահա ես տեսնում եմ, որ ուրիշ թերթիկի վրա գրված Է, որ Մորաքույր Եգիպտացորենին նշանակեցին անտուն կատուների ինստիտուտի դիրեկտոր: Ի՞նչ կա որ, որոշումն արդարացի է: Նման մի դիրեկտոր լինելու դեպքում ոչ ոք չի կարողանա ստիպել, որ կատուները շան նման հաչեն: Ռոմոլետան նորից սկսեց դպրոց հաճախել, և այսօր նա, երևի, նստած Է ոչ թե աշակերտական նստարանին, այլ ուսուցչի սեղանի մոտ: Այս ընթացքում նա անպայման մի լուրջ ուսուցչուհի դարձած կլինի:
Եվ ահա, վերջապես, ամենափոքրիկ թերթիկի վրա ես տեսնում եմ, որ գրված Է. «Պատերազմը վերջացավ 1:1 հաշվով»:
Պատկերացնո՞ւմ եք, քիչ էր մնում մոռանայի պատերազմի մասին ձեզ պատմել:
Դա պատահեց Ջակոմոնի փախուստից մի քանի օր հետո: Իր հպատակներից թաքուն, հույս դնելով այն թնդանոթների վրա, որ իր կարծիքով պետք է նկարեր Բանանիտոն, նա պատերազմ Էր հայտարարել հարևան պետություններից մեկին: Բայց այդ պետության ժողովրդի հետ կատակ անել չէր կարելի: Նրանց բանակն իսկույն արշավանքի դուրս եկավ, որպեսզի պաշտպանի իր հայրենիքը:
Բայց մենք բոլորովին էլ պատերազմ չենք ուզում, – ասում էին նոր մինիստրները: – Մենք Ջակոմոնի նման չենք:
Մի լրագրող այդ կապակցությամբ որոշեց հարցազրույց ունենալ Ջելսոմինոյի հետ, որը երաժշտությամբ էր զբաղված և որոշել էր վերջապես հանդես գալ իսկական համերգով:
– Պատերա՞զմ, – հարցրեց Ջելսոմինոն: – Առաջարկեք հակառակորդին դադարեցնել պատերազմը և դրա փոխարեն ֆուտբոլի մրցում կազմակերպել: Գուցե արդյունքը լինի այն, որ մի քանի հոգի կցավեցնեն ծնկները, բայց, բոլոր դեպքերում, հարցը կլուծվի առանց արյունահեղության: Բարեբախտաբար, այդ գաղափարը հակառակորդին դուր եկավ, որը վերջին հաշվով նույնպես կռվելու ցանկություն չուներ: Ֆուտբոլի հանդիպումը տեղի ունեցավ առաջիկա կիրակի օրը: Ջելսոմինոն, հասկանալի է, իր թիմի համար էր «ցավում» և այնպես տարվեց, որ գոռաց «Տուր, տուր», որից գնդակն անմիջապես թռավ դեպի հակառակորդի դարպասը, ինչպես այդ եղավ, եթե հիշում եք, նրա հայրենի գյուղում:
«Ոչ մի կերպ չի կարելի թույլ տալ, որ այս պատերազմը վերջանա խարդախ հաղթանակով, – անմիջապես իր համար որոշեց Ջելսոմինոն: – Այստեղ ֆուտբոլ են խաղում և ամեն տեսակի մեքենայությունները խաղի կանոններով արգելված են»:
Եվ նա անմիջապես մի գոլ էլ մյուս դարպասը խփեց: Նրա փոխարեն դուք էլ երևի նույն ձևով վարվեիք: