Մեքենայացումը նկատելիորեն թեթևացրեց գործը և աշխատանքն արագացավ։ Երկու մեքենան այս ու այն կողմ էին սլանում և միրգը տեղափոխում նկուղներ։ Խնձորն ու տանձը մեկ-մեկ էին տեղափոխում, իսկ սալորը՝ միանգամից հինգ հատ։ Մեքենայացման շնորհիվ աչոնիկներից շատերը ազատվեցին աշխատանքից, բայց ձեռները ծալած նստելու փոխարեն նրանք փողոցում երկու վրան խփեցին։ Վրաններից մեկում դրին քաղցրահյութով գազով ջուր, իսկ մյուս վրան բերին կարկանդակներ, տեսակ-տեսակ բլիթներ, օղաբլիթներ ու կոնֆետներ։ Այժմ արդեն աշխատողներից ամեն մեկը ազատ րոպեին կարող էր նախաճաշել կամ ջուր խմել։
Պոնչիկը իսկույն պաշարեց կարկանդակների ու կոնֆետների վրանը, իսկ Քաղցրահյութիկը հարձակվեց քաղցրահյութով գազով ջրի վրա։ Երկուսին էլ անհնար էր հեռացնել վրաններից։
Հանկարծ անսպասելի մի դեպք տեղի ունեցավ։ Հեռվից լսվեց ինչ-որ մեկի ծղրտոցը, և աշխատողները փողոցի ծայրին տեսան փախչող բժիշկ Հաբիկյանին։ Նրան հետապնդում էր հիվանդանոցը սպասարկող ամբողջ կազմը՝ Մեղրածաղիկի գլխավորությամբ։ Հաբիկանը գրեթե բոլորովին մերկ էր, այսինքն՝ ակնոցով էր և կարճ կիսավարտիքով։ Մոտենալով ծառին նա արագ-արագ մագլցեց ծառի բունն ի վեր։
— Ինչո՞ւ եք փախել, հիվանդ, — մոտ վազելով ծառին՝ ճչաց Մեղրածաղիկը։
— Ես այլևս հիվանդ չեմ, — պատասխանեց Հաբիկյանը, ջանալով ինչքան կարելի է վեր մագլցել։
— Ինչպե՞ս թե հիվանդ չեք։ Մենք ձեզ դեռ դուրս չենք գրել, — ասում էր Մեղրածաղիկը արագ վազելուց շնչահեղձ լինելով։
— Ես ինքս եմ դուրս գրվել,– քմծիծաղ տվեց Հաբիկյանը և Մեղրածաղիկին լեզու ցույց տվեց։
— Ախ, հանդուգն։ Միևնույն է, մենք չենք տա ձեր շորերը։
— Հարկավոր չի, — պատասխանեց Հաբիկյանը ծիծաղելով։
— Դուք կմրսեք ու կհիվանդանաք։
— Հիվանդանամ էլ, ձեզ մոտ վերադարձողը չեմ։
— Ամո՛թ է, — գոչեց Մեղրածաղիկը։ — Ինքներդ բժիշկ եք, բայց չեք հարգում բժշկությունը։
Նա շրջվեց և գլուխը հպարտ-հպարտ վեր պահած հեռացավ։ Նրա հետևից քարշ եկավ սպասարկող ողջ կազմը։
Հաբիկյանը տեսավ, որ իրեն այլևս վտանգ չի սպառնում, իջավ ծառից։
Աչոնիկները շրջապատեցին նրան և սկսեցին կարեկցանքով հարցնել.
— Ցուրտ է։ Դուք կմրսեք։ Ուզո՞ւմ եք շոր բերենք ձեզ համար։
— Բերեք տեսնեմ, — համաձայնեց Հաբիկյանը։
Փետուրիկը տուն վազեց ու բերեց կանաչ, զոլավոր մի շրջազգեստ։
— Էս ի՞նչ է, — զարմացավ Հաբիկյանը։ — Ես չեմ ուզում այդ շորը հագնել։ Բոլորն ինձ աչոնիկի տեղ կդնեն։
— Է՜, ի՞նչ կա որ։ Աչոնիկ լինելը վա՞տ բան է որ։
— Վատ է։
— Ինչո՞ւ։ Ուրեմն, ձեր կարծիքով մենք վա՞տն ենք։
— Չէ, դուք լավն եք… — կմկմաց Հաբիկյանը, — բայց մանչուկներն ավելի լավն են։
— Ինչո՞վ են լավ, ասացեք խնդրեմ։
— Իհարկե, լավն են։ Մեզ մոտ մի Տավղիկ կա։ Գիտե՞ք ինչ երաժիշտ է։ Դուք չեք լսել, թե ինչպես է նվագում ֆլեյտայի վրա։
— Լսել ենք։ Իսկ մեր աչոնիկներից շատերը նվագում են տավղի վրա։
— Իսկ մենք Ներկամոլիկ ունենք։ Մի տեսեք թե ինչ դիմանկարներ է անում։
— Տեսել ենք։ Դուք մի Ներկամոլիկ ունեք, իսկ մեր աչոնիկներից ամեն մեկը կարող է նկարել և նույնիսկ գործել գույնզգույն թելերով։
— Այ, դուք կարո՞ղ էիք այսպիսի գեղեցիկ սկյուռիկ գործել, ինչպես իմ գոգնոցի վրայինը, — հարցրեց Սկյուռիկը։
— Չէի կարող, — խոստովանեց Հաբիկյանը։
— Այ, տեսնում եք, իսկ մեզ մոտ բոլորը կարող են գործել՝ կուզես՝ սկյուռիկ, կուզես՝ նապաստակ։
— Դե, լա՜վ, թափ տվեց ձեռքը Հաբիկյանը և վրան քաշեց շրջազգեստը։
Հագնելուն պես, նա սկսեց ձեռքերը վեր բարձրացնեք, ոտքերն իրարից հեռու դնել, զննելով իրեն բոլոր կողմերից։ Հաբիկյանին այդպիսի տարօրինակ գգեստի մեջ տեսնելով՝ Անգետիկը փռթկաց։ Նրան հետևեցին մյուս մանչուկները։
— Ինչպե՞ս չեք ամաչում, — վրդովեց Փիսոնիկը։ — Ի՞նչ կա դրա մեջ։
Բայց ծիծաղը չէր դադարում։ Չորս կողմը նայելով և շուրջը միայն ծիծաղող կերպարանքներ տեսնելով, Հաբիկյանը քաշեց, հանեց վրայի զգեստը։
— Լավ է, ինչո՞ւ եք հանում, — համոզում էին աչոնիկները։
— Պետք չի, — վճռականորեն հայտարարեց Հաբիկյանը։ Շուտով կբերեն իմ հագուստը։
— Մեղրածաղիկը չի տա։ Նա շատ խիստ է։
Ի պատասխան դրա, Հաբիկյանբ միայն խորհրդավոր ժպտաց։
Երբ Մեղրածաղիկն ու ողջ սպասարկող կազմը վերադարձան հիվանդանոց, իսկույն նկատեցին, որ անհայտացել է Փնթփնթիկը։ Նրանք նետվեցին հանդերձարան և տեսան, որ անհետացել է երկու ձեռք հագուստ։ Հանդերձարանում մնացել էր միայն Փամփուշտիկի հագուստը։
Այդպիսով պարզվեց Փնթփնթիկի և բժիշկ Հաբիկյանի փախուստի հղացած ծրագիրը, որի համաձայն բժիշկ Հաբիկյանը պետք է մերկ փախչեր լուսամուտից։ Չարագործները համոգված են եղել, որ հիվանդանոցի ողջ կազմը կընկնի նրա հետևից, այդ ժամանակ Փնթփնթիկը ազատ կներթափանցի հանդերձարան և կհափշտակի ինչպես իր, այնպես էլ Հաբիկյանի հագուստները։ Ծրագիրն արդարացավ բոլոր մանրամասներով։
Մեղրածաղիկը դեռ երկար փնտրում էր Փնթփնթիկին՝ իր գողացված հագուստների հետ, և մինչ փնտրտուքը շարունակվում էր, Փնթփնթիկը թաքնվել նստել էր կռատուկի թփերի մեջ։
Չնայած թփերի մեջ նստելն այնքան էլ հաճելի բան չէր, բայց Փնթփնթիկն ուրախությունից կորցրել էր իրեն, որ վերջապես ազատվել է։ Նա հրճվանքով նայում էր կապույտ, թափանցիկ երկնքին, թարմ կանաչ խոտերին։ Նրա դեմքին նույնիսկ ժպիտ երևաց։ Նա ինքն իրեն երդվեց կյանքում երբեք չփնթփնթալ այլևս և աշխարհում գոհ լինել ամեն ինչից, եթե միայն նորից հիվանդանոց չընկնի։
Վերջապես Փնթփնթիկը տեսավ, որ Մեղրածաղիկը մտավ հիվանդանոց։ Այդ ժամանակ նա կամացուկ դուրս սողաց իր դարանից, փնտրեց գտավ Հաբիկյանին և հանձնեց նրա հագուստը։
— Ստացիր հագուստդ, ձախորդ օրվա ընկեր, — ասաց Փնթփնթիկը՝ Հաբիկյանին մեկնելով ձեռքի կապոցը։
Հաբիկյանր նետվեց գրկելու իր բարեկամին։ Հիվանդանոցում եղած ժամանակ նրանք շատ էին մտերմացել։ Հաբիկյանը արագ հագնվեց։
Շվարիկը, Երևիկը, Պտուտակիկն ու մյուս մանչուկները շրջապատեցին Փնթփնթիկին ու սկսեցին շնորհավորել նրան հիվանդանոցից բարեհաջող ճողոպրելու համար։ Բոլորին զարմացրել էր նրա ուրախ տեսքր։
— Առաջին անգամ եմ տեսնում Փնթփնթիկին ժպտալիս, — ասաց Պոնչիկը։
Աչոնիկներն էլ շրջապատել ու հետաքրքրությամբ նայում էին Փնթփնթիկին։
— Ինչպե՞ս է ձեր անունը, — հարցրեց նրան Փետուրիկը։
— Փնթփնթիկ։
— Կատա՞կ եք անում։
— Գետինը մտնեմ, թե սուտ եմ ասում։ Ինչո՞ւ եք այդպես կարծում որ։
— Դուք այնպես բարի, սիրայիր դեմք ունեք։ Ձեգ չի սազում այդ անունը։
Փնթփնթիկի բերանը գրեթե մինչև ականջները բացվեց։
— Այդ ես չեմ սազում իմ անվանը, — սրամտեց նա։
— Ուզո՞ւմ եք ծառը բարձրանալ, — առաջարկեց նրան Փիսոնիկը։
— Կարելի է։
— Ինչո՞ւ չէ։ Ձեզ համար սղոց կբերենք, կաշխատեք բոլորի հետ միասին։
— Ինձ էլ սղոց տվեք, — խնդրեց բժիշկ Հաբիկյանը։
— Դուք դրան արժանի չեք, որովհետև արհամարհում եք աչոնիկներին, բայց մենք ձեզ ներում ենք, — ասաց Փիսոնիկը։
Աչոնիկները երկու սղոց էլ բերին, և Փնթփնթիկն ու բժիշկ Հաբիկյանը գործի կպան։ Փնթփնթիկն ասում էր, թե ծառերը մագլցելը շատ ավելի հաճելի է, քան Մեղրածաղիկի մոտ փակված նստելը։
— Եվ, բացի այդ, շատ ավելի օգտակար, — ավելացրեց բժիշկ Հաբիկյանը։
Նա գտնում էր, որ վերևում օդն ավելի մաքուր է ու հարուստ թթվածնով, քան ներքևում։ Դրա համար էլ Փնթփնթիկն ու Հաբիկյանն աշխատում էին ծառի կատարին։
