Գլուխ տասնմեկերորդ – «ՆՈՐ ՎԱՅՐՈՒՄ»

Գլուխ տասներորդ

Անգետիկն արթնացավ բոլորովին օտար մի վայրում։ Նա փափկափետուր ներքնակի մեջ խրված, պառկել էր մահճակալին։ Այդ փետրալից ներքնակն այնքան փափուկ էր, ասես խատուտիկների գլխիկներով լցված լիներ։ Անգետիկն արթնացավ ինչ-որ ձայներից։ Նա աչքերը բացեց, պտտացրեց չորս կողմ ու տեսավ, որ պառկած է անծանոթ սենյակում։ Անկյուններում դրված էին փոքրիկ բազկաթոռներ։ Պատերից կախված էին փոքրիկ գորգեր և զանազան ծաղիկների նկարներ։ Լուսամուտի մոտ գրված էր միոտանի կլոր սեղան։ Դրա վրա բարձրանում էր գույնզգույն թելերի մի կույտ՝ ձեռագործի համար և ասեղներով ու գնդասեղներով լի փոքր բարձիկ, որ ասես փշերը ցցած ոզնի լիներ։ Մի քիչ հեռու դրված էր գրասեղան՝ գրենական պիտույքներով։ Կողքին՝ գրապահարան։ Ամենահեռու պատի մոտ, դռան կողքին, դրված էր մի մեծ հայելի Երկու աչոնիկ հայելու առաջ կանգնած խոսում էին։ Մեկը կապույտ, մետաքսե փայլուն կտորից կարված շոր էր հագել, նույնպիսի մետաքսե գոտիով, որ հետևի կողմից բանթ էր արված։ Նա կապույտ աչքեր ուներ և երկու հյուս արած թուխ մազեր։ Մյուսը վարդագույն ու մանուշակագույն ծաղիկներով վառ շոր էր հագել։ Նրա մազերը շեկ էին, գրեթե սպիտակ, որ ալիք-ալիք իջնում էին ուսերին։ Նա հայելու առաջ գլխարկ էր դնում և կաչաղակի նման անընդհատ ճտճտում։

— Այնպես զզվելի գլխարկ է որ։ Ոնց ուզում ես հագի՝ լավ չի ստացվում։ Ես ուզում էի լայնեզր գլխարկ սարքել, բայց կտորը չբավարարեց և ստիպված եղա նեղ եզրով կտրել, իսկ երբ եզրերը նեղ են, դեմքը կլոր է երևում, դա այնքան էլ գեղեցիկ չէ։

— Հերիք է հայելու առաջ պտույտ գաս։ Տանել չեմ կարող, երբ հայելու առաջ շուռումուռ են գալիս, — ասաց կապտաչյա աչոնիկը։

— Քո կարծիքով ինչո՞ւ են հնարել հայելին, — պատասխանեց շիկահերը։

Գլխարկը գրեթե ծոծրակին դնելով, նա գլուխը ետ գցեց և, աչքերը կկոցած, նայեց հայելուն։

Անգետիկի ծիծաղը եկավ։ Նա չկարողացավ զսպել իրեն ու փռթկաց։ Շիկահերը վայրկենա­բար ետ թռավ հայելուց և կասկածանքով Անգետիկի կողմը նայեց։ Բայց Անգետիկը փակեց աչքերն ու քնած ձևացավ։ Նա լսեց, թե ինչպես աչոնիկները, ջանալով կրունկներով չկտկտացսել, եկան մահճակալի մոտ ու կանգ առան։

— Ինձ թվաց, թե նա ինչ որ բան ասաց, — լսեց Անգետիկն այս շշնջյունը; — Ըստ երևույ­թին ինձ թվաց միայն… Ե՞րբ կարթնանա նա։ Երեկվանից պառկած է ուշակորույս։

Մյուս ձայնը պատասխանեց.

— Մեղրածաղիկն արգելել է նրան արթնացնել։ Ասել է, որ կանչեմ իրեն, երբ հիվանդը կարթնանա։

«Այդ ի՞նչ Մեղրածաղիկ է», — մտածեց Սնգետիկը, բայց ձևացավ, թե չի լսում նրանց խո­սակցությունը։

— Ինչ քաջն է այս մանչուկը, — կրկին փսփսոց լսվեց — Մի պատկերացրու, է՜, թռել է օդա­պարիկով։

Անգետիկը լսեց, որ իրեն քաջ անվանեցին, և նրա բերանն ինքն իրեն ձգվեց գրեթե մինչև ականջները։ Սակայն նա ժամանակին սթափվեց ու զսպեց ժպիտը։

— Ես հետո կգամ, երբ նա արթնանա, — շարունակեց ձայնը։ — Ես այնպե՜ս ուզում եմ հար­ցափորձ անել օդապարիկի մասին։ Հանկարծ ուղեղի ցնցում ստացած չլինի։

«Ո՜նց չէ, — մտածեց Անգետիկը։ — Ոչ մի ցնցում էլ չունեմ»։

Շիկահերը հրաժեշտ տվեց ու գնաց։ Սենյակում լռություն տիրեց։ Անգետիկը երկար պառ­կեց փակ աչքերով, ականջները սրած։ Վերջապես նա մի աչքը քիչ բաց արեց ու տեսավ իր վրա կռացած կապտաչյա աչոնիկի գլուխը։ Աչոնիկը սիրալիր ժպտաց, ապա դեմքը խոժոռեց և մա­տը թափ տալով հարցրեց.

— Դուք միշտ այդպե՞ս եք արթնանում։ Նախ մի աչքն եք բացում, հետո՝ մյուսը։

Անգետիկը գլխով արեց ու մյուս աչքն էլ բաց արեց.

— Ուրեմն դուք քնա՞ծ չէիք։

— Ոչ, ես հենց նոր արթնացա։

Անգետիկն էլի ուզեց ինչ-որ բան ասել, բայց աչոնիկը մատը նրա շուրթերին դրեց ու ասաց.

— Լռեցե՜ք, լռեցե՜ք։ Ձեզ արգելված է խոսել։ Դուք ծանր հիվանդ եք։

— Իսկի էլ չէ՜։

— Որտեղի՞ց գիտեք։ Դուք բժի՞շկ եք, ինչ է։

— Ոչ։

— Ահա, տեսնո՞ւմ եք։ Ու դեռ խոսում եք։ Դուք պետք է հանգիստ պառկեք, մինչև ես բժիշկ կանչեմ։ Ի՞նչ է ձեր անունը։

— Անգետիկ։ Իսկ ձերը՞։

— Իմ անունը Կապտաչիկ է։

— Լավ անուն է, — հավանություն տվեց Անգետիկը։

— Շատ ուրախ եմ, որ ձեզ դուր է գալիս անունս։ Ինչպես երևում է դուք դաստիարակված մանչուկ եք։

Ժպիտը ողողեց Անգետիկի դեմքը։ Նա շատ գոհ էր, որ իրեն գովում են, որովհետև նրան ոչ ոք երբեք չէր գովել, ավելի շատ պախարակել էին։ Մոտերքում մանչուկներ չկային, և Անգետիկը չէր վախենում, թե իրեն կծաղրեն, որ աչոնիկի հետ մտերմություն է անում։ Դրա համար էլ նա շատ ազատ ու քաղաքավարի էր խոսում Կապտաչիկի հետ։

— Իսկ ինչպես է նրա, այն մյուսի անունը, — հարցրեց Անգետիկը։

— Ո՞ր մյուսի։

— Որի հետ դուք խոսում էիք։ Շեկ մազերով գեղեցիկ աչոնիկի անունը։

— Օ՜, — բացականչեց Կապտաչիկը։ — Ուրեմն դուք վաղո՞ւց է ինչ քնած չեք։

— Ոչ, ես մի րոպեով բաց արի աչքերս և էլի իսկույն քնեցի։

— Ճիշտ չէ՛, ճիշտ չէ՛, — գլուխն օրորեց Կապտաչիկն ու հոնքերը կիտեց։ — Ուրեմն դուք գտնում եք, որ ես այնքան էլ գեղեցիկ չեմ։

— Ոչ, ինչ եք ասում, — վախեցավ Անգետիկը։ — Դուք էլ եք գեղեցիկ։

— Մեզնից ո՞վ է ավելի սիրուն, ե՞ս, թե՞ նա։

— Դուք… և նա։ Երկուսդ էլ շատ գեղեցիկ եք։

— Դուք ողորմելի սուտլիկ եք. բայց ես ձեզ ներում եմ, — պատասխանեց Կապտաչիկը։ — Ձեր գեղեցկուհու անունը Ձյունիկ է։ Դուք նրան դեռ կտեսնեք։ Իսկ այժմ բավական է։ Ձեզ համար վնասակար է շատ խոսելը։ Պառկեցեք հանգիստ և մտքներովդ էլ չանցնի անկողնից վեր կենալ։ Հիմա ես կկանչեմ Մեղրածաղկին։

— Իսկ ո՞վ է այդ Մեղրածաղիկը։

— Մեղրածաղիկը մեր բժշկուհին է։ Նա ձեզ կբուժի։

Կապտաչիկը գնաց։ Անգետիկն իսկույն վեր թռավ տեղից և սկսեց իր հագուստը փնտրել։ Նա ուզում էր շուտ փախչել, որովհետև գիտեր, որ բժիշկները սիրում են իրենց հիվանդներին հյուրասիրել լուծողականով ու յոդով, որը սոսկալի կսկծեցնում է մարմինը։ Մոտերքում զգեստ­ներ չհայտնաբերվեցին, բայց նրա ուշադրությունը գրավեց մի տիկնիկ, որ մեջքը պատին հենած, նստել էր փոքրիկ նստարանին։

Անգետիկն ուզում էր տեղն ու տեղը կոտրել տիկնիկն ու տեսնել՝ ինչ կա ներսը՝ բամբա՞կ, թե՞ թեփ։ Նա մոռացավ զգեստի մասին և սկսեց դանակ փնտրել, բայց այդ ժամանակ իր արտա­ցոլումը տեսավ հայելու մեջ։ Տիկնիկը հատակին նետելով, նա հայելու առաջ ծամածռություն­ներ անելով զննեց իր դեմքը։ Մի կուշտ նայելուց հետո ասաց.

— Ես էլ եմ գեղեցիկ, և դեմքս այնքան էլ կլոր չի։

Դռան հետևից քայլերի ձայն լսվեց։ Անգետիկն արագ անկողին խցկվեց ու ծածկվեց վեր­մակով։ Սենյակ մտան Կապտաչիկն ու մի ուրիշ աչոնիկ սպիտակ խալաթով, սպիտակ գլխաշո­րով և փոքրիկ, դարչնագույն ճամպրուկը ձեռքին։ Նա թմբլիկ, կարմիր այտեր ուներ։ Մոխրագույն աչքերը խստությամբ նայում էին ակնոցի տակից։ Անգետիկը գլխի ընկավ, որ հենց սա է Մեղ­րածաղիկը, որի մասին ասել էր Կապտաչիկը։

Մեղրածաղիկը Անգետիկի անկողնին մոտեցրեց աթոռը, վրան դրեց իր ճամպրուկը և գլուխն օրորելով ասաց.

— Ախ, այս մանչուկները։ Անընդհատ ինչ-որ չարաճճի բաներ են հորինում։ Դե, ասացեք խնդրեմ, ինչների՞դ էր պետք թռչել այդ օդապարիկով։ Լռեցեք, լռեցեք։ Գիտեմ, թե ինչ պիտի ասեք, էլ չեմ անի։ Բոլոր մանչուկներն այդպես են ասում, իսկ հետո նորից են սկսում չարություն անել։

Մեղրածաղիկը բաց արեց ճամպրուկը և իսկույն սենյակում տարածվեց ոչ այն է յոդի, ոչ ա է ինչ-որ ուրիշ դեղի հոտ։ Անգետիկը վախից փշաքաղվեց։ Մեղրածաղիկը դարձավ նրան և ասաց.

— Վե՛ր կացեք, հիվանդ։

Անգետիկը դուրս սողաց անկողնուց։

— Հարկավոր չի վեր կենալ, հիվանդ, — խստությամբ ասաց Մեղրածաղիկը։ — Ես ձեզ պատվիրեցի նստել։

Անգետիկն ուսերը թոթվեց ու նստեց անկողնում։

— Ուսերը թոթվելու կարիք չկա, հիվանդ, — նկատեց Մեղրածաղիկը։ — Ցույց տվեք լեզուն։

— Ինչո՞ւ։

— Ցո՛ւյց տվեք, ցո՛ւյց տվեք։ Այդպես է հարկավոր։

Անգետիկը հանեց լեզուն։

— Ասացեք «ա՜»։

— Ա-ա-ա՜, — ծոր տվեց Անգետիկը։

Մեղրածաղիկը ճամպրուկից հանեց փայտե խողովակը և դրեց Անգետիկի կրծքին։

— Խոր շունչ առեք, հիվանդ։

Անգետիկը շոգեկաթսայի նման սկսեց թշշալ։

— Այժմ մի շնչեք։

— Հի՜, հի՜, հի,՜ — ծիծաղից ցնցվելով ծոր տվեց Անգետիկը։

— Ինչո՞ւ եք ծիծաղում, հիվանդ։ Կարծեմ, ես ոչ մի ծիծաղելի բան չասացի։

— Ինչպե՞ս կարող եմ բոլորովին չշնչել, — հարցրեց Անգետիկը, շարունակելով հռհռալ։

— Բոլորովին չշնչել, իհարկե, չեք կարող, բայց մի րոպե շնչառությունը պահել հո կարելի է։          

— Կարելի է, — համաձայնից Անգետիկն ու դադարեց շունչ առնել։

Քննելուց հետո Մեղրածաղիկը նստեց սեղանի առջև և դեղատոմս գրեց։

— Ձեր հիվանդի ուսին կապտուկ կա, — ասաց նա Կապտաչիկին։ — Գնացեք դեղատուն այնտեղ ձեզ մեղրով սպեղանի կտան։ Սպեղանուց մի կտոր կկտրեք ու կդնեք հիվանդի ուսին։ Եվ թույլ չտաք նրան անկողնուց վեր կենալ։ Եթե վեր կենա, ապա ջարդուփշուր կանի ձեր ամանեղենը և կջարդի մեկնումեկի ճակատը։ Մանչուկների հետ խիստ պետք է վարվել։

Մեղրածաղիկը ճամպրուկի մեջ դրեց խողովակը և, մի անգամ էլ խիստ հայացք գցելով Անգետիկի վրա, գնաց։

Կապտաչիկը սեղանից վերցրեց դեղատոմսն ու ասաց.

— Լսեցի՞ք։ Դուք պետք է պառկեք։

Ի պատասխան՝ Անգետիկը հուսահատ տեսք ընդունեց։

— Ծամածռությունների կարիք չկա։ Եվ մտքներովդ չանցնի զգեստներդ փնտրել, ես դրանք լավ եմ թաքցրել, — ասաց Կապտաչիկը և դեղատոմսը ձեռքին դուրս եկավ սենյակից։

Գլուխ տասներկուերորդ