Գլուխ տասներկուերորդ – «ՆՈՐ ԾԱՆՈԹՆԵՐ»

Գլուխ տասնմեկերորդ

Երբ Կապտաչիկը գնաց, Անգետիկը մի քիչ պառկեց, հետո հիշեց, որ վճռել էր նայել, թե ին­չից է շինած տիկնիկը և արդեն ուզում էր վեր կենալ, բայց այդ ժամանակ դռան հետևից կրկին քայլերի ձայն լսվեց և ինչ-որ մեկի փսփսոցը.

— Ո՞ւր է նա։

— Այնտեղ։

— Ի՞նչ է անում։

— Պառկած է։

— Մեռած։

— Չէ, կարծեմ, կենդանի է։

— Մի թող նայեմ։

— Սպասիր։

Անգետիկը նայեց դռանը և նկատեց, որ ինչ-որ մեկը բանալու անցքից նայում է։

— Դե, թո՛ղ, ագահ։ Ախր ես էլ եմ ուզում նայել, — կրկին շշուկ լսվեց։

— Այ, որ ագահ ես ասում, չեմ թողնի։

Դռան հետևից քաշքշոցի ձայն լսվեց։

— Մի՛ հրիր, մի՛, — լսվեց մեկի զայրացած ֆշշոցը։ — Այ, մեկ էլ որ հրես, մազերդ կպճոկեմ։

— Ես էլ քո հյուսերից կքաշեմ ու ոտքով էլ կհրեմ։

Անգետիկն ուզում էր իմանալ, թե ովքեր են վիճողները։ Նա դուրս թռավ մահճակալից և թափով բաց արեց դուռը։ Խուլ հարվածի ձայն լսվեց և Անգետիկն իր առջև տեսավ երկու աչոնիկի։ Նրանք մի կողմ թռան, ձեռքերով բռնեցին ճակատներն ու վախեցած նայեցին Անգետիկին։ Մեկի գոգնոցին կանաչ նապաստակ էր գործած, իսկ մյուսին՝ կարմիր սկյուռիկ։ Նրանք երկուսն էլ, ասես հրամանով, ճպճպացրին աչքերը, լաց եղան և, շուռ գալով, սկսեցին բարձրանալ դռան աջ կողմից վեր ելնող փայտե նեղ սանդուղքով։

— Ա-ա՜-ա՜, — բարձրաձայն լալիս էր աչոնիկներից մեկը, որի կարճ հյուսերը վզի վրա երկու տարբեր կողմեր էին ցցվում։

— Ու— ո՜ւ— ո՜ւ, — կրկնում էր գագաթին երկնագույն բանթ կապած մյուս աչոնիկը։

Անգետիկը քորեց ծոծրակն ու քթի տակ մռթմռթաց.

— Ա՜յ քեզ պատմություն։ Կարծես թե շատ պինդ շրխկացրի։

Վախենալով, որ էլի մի խաղ կխաղա օտար տանը, Անգետիկը մտավ անկողին և վճռեց ննջել, բայց շատ չանցած միջանցքում կրկին քայլերի ձայն լսվեց։ Դուռը բացվեց և ներս նայեց մի նոր աչոնիկ։

Սա խուճուճ մազեր ուներ, ուրախ, չարաճճի աչքեր և սուր քթով խորամանկ դեմք

— Մանչո՜ւկ, — ճչաց նա։ — Կռվարա՜ր։

Անգետիկն անակնկալից վեր թռավ։ Դուռը տեղնուտեղը փակվեց և լսվեց արագ հեռացող քայլերի ձայն։ Անգետիկն ուսերը թոթվեց և արհամարհանքով փնթփնթաց.

— Լոպազ՜։

Նա գլուխը դրեց բարձին և նույնիսկ սկսեց ննջել, բայց այդ պահին դուռը կրկին բացվեի և դարձյալ ներս նայեց խոպոպիկներով աչոնիկը։

— Կռվարա՜ր, — ծղրտաց նա։ — Հա՜-հա՜-հա՜։

Դուռն անմիջապես փակվեց։ Անգետիկը անկողնուց դուրս թռավ և վազեց միջանցք, բայց այնտեղ ոչ ոք չկար։

— Լա՜վ, — մռթմռթաց Անգետիկը սպառնալի։

Նա գրասեղանից վերցրեց քանոնը և թաքնվեց դռան հետևը։ Երկար չսպասեց։ Շուտով մի­ջանցքում քայլերի ձայն լսվեց։ Անգետիկը բարձրացրեց քանոնը։ Դուռը բացվեց, սենյակ մտավ Կապտաչիկը և իսկույն քանոնի մի հարված ստացավ ճակատին։

— Վա՜յ։

Կապտաչիկը ճակատը բռնեց։

— Ինչո՞ւ եք քանոնով կռվում, — ճչաց նա, — հիմա ճակատս կկապտի։

— Ոչ էլ կկապտի, — պատասխանեց Անգետիկը՝ քանոնը շփոթված շուռումուռ տալով ձեռքի մեջ։

— Չէ, կկապտի՜, կկապտի՜։ Դուք գիտե՞ք, թե ինչ քնքուշ եմ ես։ Խցանով էլ խփեք՝ իսկույն կկապտի։

— Կարելի է մի կտոր սպեղանի դնել, ասաց Անգետիկը, Դուք սպեղանի բերել եք դեղատնից, չէ։

— Ես ձեզ համար եմ բերել։

— Բոլորիս էլ կհերիքի, — պատասխանեց Անգետիկը։

Նա վերցրեց սպեղանին և մկրատով չորս մասի բաժանեց;

— Կպցրեք, շուտ, — հուզվում էր Կապտաչիկը։— Այ, այս­տեղ, այստեղ…

Նա դեմ արեց ճակատն ու մատով ցույց տվեց, թե որտեղ պիտի կպցնել սպեղանին։

Անգետիկը կպցրեց սպեղանին, բայց, նկատելով, որ ծուռ է կպցրել, քաշեց, որ պոկի։

— Զգո՜ւյշ, զգո՜ւյշ, — ճչում էր Կապտաչիկը։ — Ճակատիս կքսվի այդ զզվելի սպեղանին։

— Հիմա լավ է, — ասաց Անգետիկը, իր գործն ավարտելով։

Կապտաչիկը վազեց դեպի հայելին։

— Լավ է, բա ոնց չէ։ Հանկարծ մեկնումեկը տեսնի ինձ, այս սպեղանին ճակատիս։ Հապա, մի ցույց տվեք ձեր ուսը։ Որտե՞ղ է ձեր կապտածը։

Կապտաչիկը մի կտոր սպեղանի դրեց Անգետիկի ուսին։

— Ես ձեզ չէի ուզում խփել, — ասաց Անգետիկը։

— Բա ո՞ւմ էիք ուզում խփել։

Անգետիկն ուզում էր ասել, թե մի անծանոթ աչոնիկ ծաղ­րում էր իրեն, բայց ժամանակին գլխի ընկավ, որ դա չարախոսու­թյուն կլինի;

— Ոչ ոքի, — պատասխանեց նա։ — Ուղղակի ուզում էի փոր­ձել, թե կարելի է այդ քանոնով որևէ մեկին հասցնել։

— Դուք, մանչուկներդ, հենց միայն ուրիշին խփելու մասին եք մտածում, իսկ երբ ձեզ են հասցնում, այնքան էլ դուր չի գալիս… Ինչո՞ւ եք ժպտում։ Ծիծաղներդ գալի՞ս է, որ ճակատիս սպե­ղանի է կպցրած։

Նա նորից մոտեցավ հայելուն։

— Իսկապես, որ շատ ծիծաղելի է, երբ մարդու ճակատին քառակուսի սպեղանի է կպցրած։

— Իսկ դուք կլոր կտրեցեք, — խորհուրդ տվեց Անգետիկը։

Կապտաչիկը պոկեց սպեղանին, մկրատով կլոր կտրեց և նորից կպցրեց ճակատին։

— Ձեզ թվում է, որ այսպես ավելի՞ լավ է, — շուռ եկավ նա դեպի Անգետիկը։

— Իհարկե, — հաստատեց Անգետիկը։ — Ըստ իս, նույնիսկ սազում է ձեզ։

Աչքերը կկոցելով, Կապտաչիկը նայեց հայելուն։

— Իսկ այժմ տվեք իմ շորերը, — խնդրեց Անգետիկը։

— Գնացեք լվացվեք, հետո կստանաք ձեր հագուստը։

Կապտաչիկը Անգետիկին տարավ խոհանոց։ Այնտեղ, պատի վրա, լվացարան կար։ Կողքի մեխից կախված էր երեսսրբիչը, իսկ թարեքին դրված էին օճառն ու ատամի փոշին։

— Ահա ձեզ խոզանակ, ահա և ատամի փոշի։ Կմաքրեք ատամներդ, — ասաց Կապտաչիկն Անգետիկին մեկնելով ատամի խոզանակը։

— Տանել չեմ կարող ատամի փոշին, — փնթփնթաց Անգետիկը։

— Ինչո՞ւ։

— Համով չի։

— Դա ուտելու բան չի։

— Միևնույն է։ Դա լեզուն կծկծեցնում է։

— Կկծկծեցնի ու կանցնի։

Անգետիկն ակամա սկսեց ատամները մաքրել։ Երկու անգամ ատամների վրայով խոզանակը տանել բերելուց հետո նա ծամածռեց դեմքը և թքեց։ Հետո բերանը ողողեց ջրով և ձեռքերին օճառ քսեց։ Ձեռքերը լվանալուց հետո օճառը դրեց թարեքին և սկսեց երեսը լվանալ

— Երեսն էլ պետք է օճառով լվանալ, — ասաց Կապտաչիկը։

— Թող գրողի ծոցը կորչի օճառը, — պատասխանեց Անգետիկը։ — Օճառը միշտ աչքերն է խցկվում։

— Այդ արդեն չեղավ, — խստությամբ ասաց Կապտաչիկը, — Այլապես զգեստը չեք ստանա։

Ճար չկար, Անգետիկը երեսին օճառ քսեց և անմիջապես էլ լվաց երեսի օճառը։

— Բը՜ռ-ռ-ռ, — դողդողում էր նա։ — Ի՜նչ սառը ջուր է։

Մի կերպ երեսը պարզաջրելով, նա ձեռքերն առաջ մեկնեց և, աչքերը խուփ, սկսեց պատը շոշափել։

Կապտաչիկը՝ հազիվ ծիծաղը զսպելով նայում էր Նրան։

— Ի՞նչ եք փնտրում։

— Ս-սրբիչը, — պատասխանեց Անգետիկը, ցրտից դողահար։

— Ինչո՞ւ եք փակ աչքերով փնտրում։ Բաց արեք աչքերդ։

— Ախր ոնց բաց անեմ, երբ այս ա-ա-անիծյալ օճառն առանց այն էլ աչքս է խցկվում։

— Իսկ դուք պիտի կարգին լվացվեիք։

Կապտաչիկը վերցրեց պատից կախված երեսսրբիչը և երկարեց Անգետիկին։ Անգետիկը սրբիչը քսմսորեց երեսին և նոր միայն համարձակվեց աչքերը բաց անել։

— Ահա, այժմ դուք շատ մաքուր և նույնիսկ սիրուն մանչուկ դարձաք, — ասաց Կապտաչի­կը և, նկատելով սրբիչի վրա դրոշմված կեղտի հետքերը, ավելացրեց. — բայց հաջորդ անգամ ավելի լավ պիտի լվացվեք։ Առաջին անգամն է, դրա համար եմ ներում։

Նա բերեց Անգետիկի հագուստն ու ասաց.

— Հագնվեցեք և եկեք թեյ խմելու։ Երևի դուք արդեն քաղցած եք։

— Սարսափելի քաղցած եմ, — խոստովանեց Անգետիկը։ — Թվում է, թե մի ամբողջ փիղ կու­տեմ։

— Ա՜խ, խեղճ մանչուկ։ Դե, շուտ եկեք, մենք սպասում ենք ձեզ։

Գլուխ տասներեքերորդ