Գլուխ քսանմեկերորդ – «ՊՏՈւՏԱԿԻԿԻ ԵՎ ԱԳՈւՑԻԿԻ ՎԵՐԱԴԱՐՁԸ»

Գլուխ քսաներորդ

Դիմանկարը զգուշորեն ձեռքին բռնած, Ալմաստիկը ցած իջավ, և նրան մի ակնթարթում շրջապատեցին աչոնիկները։ Բոլորն ասում էին, թե գեղեցկությամբ նրա նկարն ավելի լավն է, քան Կապտաչիկինն ու Ձյունիկինը, բայց նմանությամբ վատ է նրանցինից։

— Հիմարիկնե՛ր, — ասաց նրանց Ալմաստիկը։ — Ձեզ համար գեղեցկությո՞ւնն է կարևոր, թե՞ նմանությունը։

— Իհարկե, գեղեցկությունը, — պատասխանեցին բոլորը։

Այդ ժամանակ շնչակտուր սենյակ ընկան Ծիծեռնակիկն ու Փիսոնիկը։

— Ա՜խ, ինչ դժբախտություն, — ճչացին նրանք։ — Ա՜խ, մենք կուշաթափվենք։

— Ի՜նչ է պատահել, — վախեցան բոլորը։

— Այսօր մենք գնացինք հիվանդանոց… — սկսեց պատմել Ծիծեռնակիկը — … որպեսզի տուն տանենք դուրս գրվող մանչուկներին… — վրա բերեց Փիսոնիկը։

—…Բայց Մեղրածաղիկն ասաց, որ մանչուկներն արդեն դուրս են գրվել, — նրա խոսքը կտրեց Ծիծեռնակիկը։

— …Այդ ժամանակ մենք խնդրեցինք, որ մեզ ուրիշ մանչուկներ տան, — նորից վրա բերեց Փիսոնիկր և արագ-արագ վրա տվեց, որ Ծիծեռնակիկը չկտրի իր խոսքը։ — Այդ ժամանակ Մեղրածաղիկը մեզ տվեց Երևիկին ու Հապճեպիկին, մենք նրանց տանում էինք փողոցով, իսկ նրանք փախան մեր մոտից ու ծառը մագլցեցին։

Նրանք վախենում են, թե մենք կսկսենք դաստիարակել իրենց, — շտապ ավելացրեց Ծիծեռնակիկն ու ծիծաղեց։

— Շատ պետքներս է նրանց դաստիարակել, — արհամարհանքով դեմքը ծամածռեց Փիսոնիկը։

— Հիմա որտե՞ղ են նրանք, — հարցրեց Կապտաչիկը։

— Մնացին ծառի վրա, — ասաց Ծիծեռնակիկը։ — Նրանք դեռ խնձոր էլ կքաղեն…

— Հապա, մի գնանք տեսնենք, — առաջարկեց Ձյունիկը։

Երևիկն ու Հապճեպիկը նստել էին խնձորենու ճյուղին և, իրոք որ, փորձում էին խնձոր պոկել։ Նրանք պտտում էին խնձորը, ջանալով կոտրել խնձորի պոչը։ Հանկարծ փողոցում տեսան մի խումբ աչոնիկների, որոնք հեռվում կանգնած, հետաքրքրությամբ նայում էին նրանց։ Աչոնիկ­ների այդ ուշադրությունը նկատելով, Երևիկն ու Հապճեպիկը կրկնակի ուժով սկսեցին հիմա էլ ետ պտտել խնձորը։ Երևիկը նույնիսկ փորձեց ատամներով կրծել խնձորի պոչը։

— Պա՜հ, դեռ մի խնձոր էլ չեն պոկել, — լսվեց ներքևից։

Երևիկն ու Հապճեպիկը նայեցին ներքև ու տեսան կապտաչիկ մի աչոնիկի, որ ծիծաղելով նայում էր իրենց։

— Իսկ դու լռիր, կապտաչյա, — փնթփնթաց Երևիկը։ — Կարծում ես, հե՞շտ է պոկելը։

— Իսկ եթե սղոց տամ՝ հեշտ կլինի՞։

— Բան ասաց։ Դու մի սղոց տուր… — պատասխանեց Հապճեպիկը։

Կապտաչիկը վազեց հարևանի տուն և Հապճեպիկի համար սղոց բերեց։ Մի րոպե անց կոթը սղոցվեց, և խնձորը թռավ ներքև։

— Դե, աչոնիկներ, եկեք խնձորը հավաքենք, — գոչեց Կապտաչիկը։ — Մանչուկները որոշել են օգնել մեզ։

Աչոնիկներից մի քանիսը վազեցին գետնին ընկած խնձորի կողմը և, գլորելով տարան մո­տակա բակը։

Կանաչ քաղաքում ամեն մի տան տակ մառան կար մրգերը և բանջարեղենը պահելու համար։ Աչոնիկները խնձորը գլորեցին հասցրին տան մոտ, բաց արին դուռը, որ գետնին հա­վասար էր շինված, և ներս հրեցին խնձորը։ Դռան հետևը տախտակներից կամրջակներ էին շինված, որոնց վրայով խնձորն իրեն-իրեն գլորվում էր մառանը։ Այդ անելուց հետո աչոնիկները ետ վազեցին, իսկ նրանց դեմհանդիման ուրիշ աչոնիկներ գլորում էին մի ուրիշ խնձոր;

Աշխատանքը եռում էր։ Վազեվազ եկավ Ճպուռիկը։ Նա ինչ-որ տեղից սղոց էր ճարել, շո­րի փոխարեն անդրավարտիք հագել, որ հագնում էր վոլեյբոլ խաղալիս, և նույնպես ծառը մագլցեց։ Սղոցը նրա ձեռքին տեսնելով. Երևիկն ասաց

— Է՜յ, դու։ Դե, մի դեսը տուր սղոցը։ Դու չես կարող։

— Հենց մենակ դո՜ւ կարող ես, — տաքացած պատասխանեց Ճպուռիկը։

Նա նստեց ճյուղին և, շրթունքը ատամի տակն առած, սկսեց խնձորի կոթը սղոցել։ Երևիկը նախանձով նայում էր նրան, հետո ասաց.

— Արի միասին աշխատենք. առաջ դու սղոցիր՝ ես հանգստանամ, հետո ես կսղոցեմ՝ դու կհանգստանաս։

— Լավ, — համաձայնեց Ճպուռիկը։

Այդ ժամանակ վազեցին եկան աչոնիկներն այն տնից, ուր գտնվում էր ավտոտնակը և իսկույն տարածվեց Պտուտակիկի ու Ագուցիկի կորստյան լուրը։ Աչոնիկները պատմեցին, որ Պտուտակիկն ու Ագուցիկը առավոտ վաղ գնացեք են Ֆռռանաշեն և մինչև հիմա չեն վերադարձել։

— Ըհը՜, տեսնո՞ւմ եք, — վրա տվեց Ծիծեռնակիկը, — ախր ես ասում էի… Շուտով բոլոր մանչուկները կփախչեն կգնան Ֆռոանաշեն։ Նրանք չեն ուզի մեր քաղաքում ապրել։

— Է՜, թող փախչեն, — ասաց Կապտաչիկը։ — Մենք զոռով ոչ ոքի չենք պահի։

Պտուտակիկի և Ագուցիկի խարդավանքի մասին խոսակ­ցությունը բավարարեց մինչև երեկո։ Թվում էր, թե Ծիծեռնակիկն ու Փիսոնիկը նույնիսկ ուրախ են, որ նրանք կորել են և չարախնդությամբ ծիծաղում էին։

Երբ Պտուտակիկի ու Ագուցիկի վերադարձի հույսը բոլո­րովին մարել էր, փողոցի ծայրում մի մեքենա երևաց. նա փնչոցով ու դռռոցով անցավ փողոցով։ Աչոնիկները թողեցին աշխատանքն ու սլացան նրա հետևից։ Փիսոնիկն ու Ծիծեռ­նակիկը վազում էին բոլորի առջևից ու գոռում.

— Պտուտակիկն ու Ագուցիկը վերադարձա՜ն, Պտուտա­կան ու Ագուցիկը վերադարձա՜ն։

Հետո նրանք կանգ առան ու ասացին. — Լռությո՛ւն։ Ի՞նչ կարիք կա վազել մեքենայի հետևից։ Կարող ենք վատ օրինակ ցույց տալ մանչուկներին։

Երբ աչոնիկները մոտեցան ավտոտնակին, տեսան, որ Պտուտակիկից ու Ագուցիկից բացի եկել է նաև Բուբլիկը։

— Իսկ սա ո՞վ է, — վրդովված ասաց Փիսոնիկը։ — Սա կար­ծեմ ֆռռանաշենցի Բուբլիկն է։ Ինչո՞ւ եք եկել, Բուբլիկ։ Մենք ձեզ չենք հրավիրել։

— Փա՛հ, — պատասխանեց Բուբլիկը — Շատ պետքս է ձեր հրավերը։

— Այ քեզ ու «փա՜հ», — ասաց Ծիծեռնակիկը։ — Մենք ձեզ մոտ չենք գալիս, դուք էլ մեզ մոտ մի եկեք։

— Իսկ դուք եկեք։ Ի՞նչ կա որ։ Մենք հո ձեզ դուրս չենք անում։

— Ո՞նց թե դուրս չեք անում։ Ինքներդ հրավիրեցիք տո­նածառի, իսկ հետո տուր թե կտաս ձնագնդիներով։

— Դրա մեջ ի՞նչ կա որ։ Մենք հենց այնպես, ուզում էինք ձնագնդի խաղալ ձեզ հետ։ Դուք էլ մեզ պիտի խփեիք ձնա­գնդով։

— Դուք պետք է հասկանայիք, որ աչոնիկները չեն սիրում ձեռքերով ձյուն վերցնել։

— Դե, մի քիչ սխալվել ենք, ֊ ուսերը թոթվեց Բուբլիկը։ — Չէինք կարծում, թե դուք քթներդ կկախեք ու ընդմիշտ կնե­ղանաք մեզնից։

— Չէ, այդ դուք եք նեղացել ընդմիշտ։ Ինչո՞ւ էիք Բևեռիկին մեզ մոտ ուղարկել։ Երևի գիտեք, թե նա ինչեր է արել այս­տեղ։

— Բևեռիկի համար մենք պատասխանատու չենք, — պա­տասխանեց Բուբլիկը։ — Նա մեզ մոտ էլ ինչեր ասես, որ չի անում։ Չարչարվում ենք, չարչարվում՝ վերադաստիարակել չենք կարողանում։ Նրան մենք չէինք ուղարկել ձեզ մոտ։ Նա ձեզ մոտ սեփական նախաձեռնությամբ էր աշխատում։

— «Աշխատո՜ւմ», — փռթկացրեց Փիսոնիկը։ — Նա դա աշ­խատանք է անվանում։ Չէ, էլ մենք ձեզ հետ բարեկամություն չենք անում։ Ձեր կարիքը չունենք։ Հփմա մենք մեր մանչուկներն ունենք։

— Էհ, ես էլ ձեզ հետ ընկերություն չեմ անում։ Թքել եմ ձեզ վրա։ Ես ուղղակի Պտուտակիկին ու Ագուցիկին բերի, իսկ հիմա կնստեմ մեքենան ու կվերադառնամ։

Բուբլիկը զայրացավ ու մի կողմ քաշվեց։ Բայց չմեկնեց։ Նա տեսավ, որ Պտուտակիկն ու Ագուցիկը նորոգում են մեքենան և սկսեց օգնել նրանց։ Այդպիսի ընկերական բնավորություն ունեն վարորդները։ Եթե վարորդը տեսնի, որ մեկն ու մեկը վերանորոգում է մեքենան, նա ան­պայման մոտ կգնա և նույնպես կսկսի փորփրել, այս կամ այն մասը տնտղել կամ էլ ուղղակի խորհուրդներ տալ։

Երեքով չարչարվեցին մինչև ուշ գիշեր, բայց չհասցրին մեքենան նորոգել, որովհետև շատ գործ կար անելու։

Գլուխ քսաներկուերորդ