Խեղճ Պինոքիոն, որի աչքերը դեռ քնաթաթախ էին, տակավին չէր նկատել իր ոտքերը, որոնք ամբողջապես այրվել էին։ Այդ պատճառով էլ հոր ձայնր լսելուն պես՝ ցատկեց աթոռից, որպեսզի վազեվազ գնա և դռան փակը բաց անի։ Սակայն վազելու փոխարեն մի երկու-երեք անգամ օրորվեց ու երեսի վրա փռվեց հատակին։
Այդ թրմփոցից մի այնպիսի ձայն դուրս եկավ, որ կարծվես թե հինգերորդ հարկից մի պարկ շերեփ ու գդալ ցած գցեին։
— Բա՛ց արա,— գոռում էր Ջեպետտոն փողոցից։
— Հայրիկ, չեմ կարողանում,— լաց լինելով և գետնին թավալ տալով պատասխանեց բուրատինոն։
— Ինչո՞ւ չես կարողանում։
— Որովհետև ոտքերս կերել են։
— Ոտքերդ ո՞վ է կերել։
— Կատուն,— ասաց Պինոքիոն, տեսնելով տաշեղի կտորի հետ թաթիկներով խաղ անող ու զվարճացող կատվին։
— Բա՛ց արա, քեզ ասում եմ,— կրկնեց Ջեպետտոն,— թե չէ ներս մտա՝ կատու ցույց կտամ քեզ։
— Չեմ կարողանում ոտքերիս վրա կանգնել հավատացե՛ք։ Ա՛խ, վա՜յ ինձ, վա՜յ իմ օրին, սրանից հետո արդեն ողջ կյանքիս ընթացքում ծնկներիս վրա եմ սողալու…
Ջեպետտոն, կարծելով, որ այդ լաց ու կոծը էլի բուրատինոյի սարքած օյիններից են, որոշեց վերջ տալ դրան ու, պատի վրայից վեր մագլցելով, լուսամուտով ներս մտավ:
Սկզբում նա ուզում էր ասածն անել, բայց հետո, երբ տեսավ, որ իր Պինաքիոն գետնին փռված է և իսկապես մնացել է առանց ոտների, մեղքը եկավ. անմիջապես վզովն ընկավ, սկսեց համբուրել, հազար ու մի տեսակ փաղաքշել, շոյել, և, այտերի վրայով ներքև գլորվող արցունքներով ողողված՝ դիմեց նրան հեկեկալով.
— Իմ փոքրիկ Պինոքիո, այդ ինչպե՞ս է եղել, որ ոտքերդ այրել ես։
— Ես չգիտեմ, հայրիկ, բայց հավատացեք, որ մի դժոխային գիշեր էր, ես այդ չեմ մոռանա մինչև գերեզման։ Ամպերը գոռում էին, կայծակը տրաքում էր, ես էլ շատ սոված էի։ Այդ ժամանակ Խոսող Ծղրիդն ինձ ասաց. «–Քեզ տեղն է, վատ տղա էիր դարձել», իսկ ես էլ նրան ասացի. «Ձայնդ կտրիր, չարագուշակ Ծղրիդ», իսկ նա էլ ինձ ասաց. «Դու բուրատինո ես ու գլուխդ էլ փայտից է պատրաստված», ես էլ փայտե մուրճով այնպես տվի, որ նա մեռավ։ Բայց մեղքը իրենն էր, որովհետև ես չէի ուզում նրան սպանել, դրա ապացույցն այն է, որ ես թավան դրի թեժ կրակի վրա, իսկ ճուտը դուրս պրծավ ու ասաց. «Ցտեսություն… և ջերմորեն բարևիր տանը»։ Ես էլ քանի գնում էի՝ այնքան սովածանում էի, դրա համար էլ այն գիշերային թասակով ծերուկը, նայելով լուսամուտից, ասաց. «Կանգնիր լուսամուտի տակ և գլխարկդ բռնիր», հետո էլ հեղեղի նման գլխիս ջուր լցրեց, որովհետև մի կտոր հաց խնդրելն ամոթ չէ, ճի՞շտ է, ես իսկույն վերադարձա տուն, որովհետև սովից ուշքս գնում էր, ոտքերս մանղալի վրա դրի, որպեսզի չորացնեմ, իսկ դուք էլ վերադարձաք, բայց ոտքերս այրված են… Սովածությունս դեռ մնում է, իսկ ոտքերս չկան, ըհի … ըհի՛… ըհի՛…
Եվ խեղճ Պինոքիոն սկսեց լաց լինել ու ճղղալ այնպիսի ուժգնությամբ, որ ձայնը հինգ կիլոմետրի վրա լսվում էր։
Ջեպետտոն, որն այդ ողջ խառնիճաղանջ պատմությունից միայն ու միայն մի բան էր հասկացել, այն է, որ բուրատինոն սովից մեռնում է, գրպանից երեք տանձ հանեց և, մեկնելով Պինոքիոյին, ասաց.
— Այս երեք տանձը իմ նախաճաշի համար էր, բայց տալիս եմ քեզ։ Կե՛ր, անուշ լինի։
— Եթե ուզում եք ուտեմ, խնդրում եմ կլպեք էլ։
— Կլպե՞լ,— զարմացած վրա բերեց Ջեպետտոն։— Ես երբեք չէի կարող կարծել, որ դու, տղաս, այդքան նրբաճաշակ ու բծախնդիր կարող ես լինել։ Վատ է։ Այս աշխարհում մանկությունից սկսած պետք է սովորել բծախնդիր չլինել և ուտել այն, ինչ ձեռքդ ընկնում է, որովհետև երբեք հայտնի չէ, թե ինչ կարող է ընկնել մեր ձեռքը… Կյանքում ամեն ինչ լինում է…
— Լավ եք ասում,— ավելացրեց Պինոքիոն,— բայց ես երբեք առանց կլպելու միրգ չեմ ուտում։ Տանել չեմ կարող մրգի կլեպը:
Եվ բարի Ջեպետտոն, դուրս հանվելով մի փոքրիկ դանակ ու զինվելով համբերությամբ, կլպեց տանձերը, իսկ կլեպներն էլ հավաքեց սեղանի մի անկյունում։
Երբ Պինոքիոն երկու անգամ կծելով կերավ առաջին տանձը և ուզեց մնացածը դեն շպրտել, Ջեպետտոն բռնեց նրա թևը, ասելով.
— Մի՛ գցիր, այս աշխարհում ամեն ինչ պետք է գալիս։
— Բայց ես իսկապես սա չե՞մ ուտում,— գոռաց Պինոքիոն, օձի նման շուռ գալով:
— Ո՞վ է իմանում, կյանքում ամեն ինչ պատահում է,— առանց տաքանալու կրկնեց Ջեպետտոն։
Ի վերջո երեք մնացորդն էլ պատուհանից դուրս նետվելու փոխարեն դրվեցին, սեղանի անկյունը՝ կեղևների հետ միասին։
Երեք տանձն ուտելուց, ավելի ճիշտ՝ կլանելուց հետո, Պինոքիոն մի լավ հորանջեց ու թնգթնգալով ասաց.
— Էլի սովա՜ծ եմ։
— Բայց, տղաս, ես էլ ոչինչ չունեմ քեզ տալու համար։
— Ո՞չ մի բան…
— Բացի այս տանձի կեղևներից ու մնացուկներից։
— Սպասիր,— ասաց Պինոքիոն,— թե որ ուրիշ բան չկա, մի կեղև ուտեմ։
Եվ սկսեց ծամել։ Սկզբից բերանը մի փոքր ծռմռեց, իսկ հետո՝ մեկը մյուսի հետևից բոլոր կեղևները մի շնչով աղաց։ Կեղևներից հետո էլ կլանեց մնացուկները և, հենց որ ամեն ինչ կերավ վերջացրեց, գոհունակությամբ ձեռքերը խփեց փորին և խանդավառությամբ ասաց.
— Հիմա արդեն ինձ լավ եմ զգում։
— Տեսնո՞ւմ ես, որ ես իրավացի էի,— նկատեց Ջեպետտոն,— երբ ասում էի, որ կարիք չկա դատարկ տեղը փիլիսոփայել ու չափից դուրս նրբաճաշակ լինել ուտելու մեջ։ Սիրելիս, երբեք հայտնի չէ, թե ինչ կարող է պատահել մեզ այս աշխարհում։ Կյանքում ամեն ինչ պատահում է…
VIII. Ջեպետտոն վերանորոգում է Պինոքիոյի ոտքերը և վաճառում իր պիջակը՝ նրան Այբբենարան գնալու համար
