Պինոքիոյի արկածները. VI. Պինոքիոն քնում է՝ ոտքերը դրած մանղալի վրա, իսկ առավոտյան արթնանում է ամբողջապես այրված ոտքերով

Ձմեռային մի զարհուրելի գիշեր էր։ Երկինքն ուժգնորեն դղրդում էր։ Կայծակն այնպես էր փայլատակում, կարծես թե երկինքը հրդեհ էր ընկել։ Խելագար ու սառը քամին, կատաղորեն սուլելով և փոշու հսկայական ամպեր բարձրացնելով, այնպես էր ճոճում գյուղի ծառերը, որ նրանք ճռճռում էին ու ճարճատում։

Պինոքիոն սաստիկ վախենում էր ամպրոպից ու կայծակից։ Միայն քաղցն էր վախից ավելի ուժեղ։ Նա մոտեցավ դռան շեմքին, դուրս պրծավ և սկսեց այնպես վազել, որ մի հարյուր թռիչք կատարելուց հետո, որսորդի շան նման լեզուն կախ գցած ու շունչը կտրված, հասավ գյուղ։

Բայց գյուղը մութ էր և ամայի։ Խանութները փակ էին, տների դռները՝ փակ, լուսամուտները՝ փակ. փողոցներում նույնիսկ շան ձայն չէր լսվում։ Ոնց որ մեռյալների աշխարհ լիներ։

Պինոքիոն հուսահատությունից ու քաղցից կպավ մի տան զանգից ու սկսեց անընդհատ զանգահարել, ինքն իրեն ասելով.

— Մեկնումեկը դուրս կգա։

Իսկապես, դուրս եկավ մի ծերուկ՝ գիշերային թասակը գլխին, և զայրացած բղավեց.

— Ի՞նչ եք ուզում այս ժամին։

— Բարի չե՞ք լինի մի կտոր հաց տալ ինձ։

— Սպասիր այդտեղ, ես հիմա կգամ,— պատասխանեց ծերուկը, կարծելով, որ գործ ունի այն կարգի դատարկապորտ երեխաներից մեկի հետ, որոնք զվարճանում են գիշերները սրա-նրա զանգը տալով՝ անհանգստացնելու համար ազնվատոհմ մարդկանց, որոնք հանգիստ քնած են լինում։

Կես րոպեից հետո լուսամուտը նորից բացվեց և միևնույն ծերուկի ձայնը կանչեց Պինոքիոյին.

— Կանգնիր լուսամուտի տակ ու գլխարկդ բռնիր։

Պինոքիոն, որ դեռ գլխարկ չուներ, մոտեցավ և կանգնեց պատուհանի տակ։ Հանկարծ նա զգաց, որ վերևից սելավի նման ջուր թափվեց վրան, ոտից գլուխ այնպես թրջելով նրան, որ կարծես թառամած ծաղկի թաղար լիներ։

Նա վերադարձավ տուն՝ մկան պես թրջված, հոգնածությունից ու քաղցից ուժասպառ։ Եվ որովհետև այլևս ուժ չուներ ոտքի վրա կանգնելու, նստեց, կեղտոտ ու թաց ոտքերը հենելով կրակով լիքը մանղալին։

Եվ այդպես էլ քնեց։ Իսկ քնած ժամանակ նրա ոտները, որոնք փայտից էին, կպան ու կամաց-կամաց այրվելով մոխիր դարձան։

Պինոքիոն շարունակում էր քնել ու խռմփալ, ասես թե այդ ոչ թե իր, այլ մի ուրիշի ոտքերը լինեին։ Վերջապես նա արթնացավ լուսաբացին՝ դռան թակոց լսելով։

— Ո՞վ է,— հարցրեց հորանջելով ու աչքերը տրորելով։

— Ես եմ,— պատասխանեց մեկը։

Այդ մեկը Ջեպետտոն էր։

 

VII. Ջեպետտոն վերադառնում է տուն և բուրատինոյին տալիս այն նախաճաշը, որ խեղճ մարդը պահել էր իր համար